Αν ανήκεις στη γενιά μου δηλαδή στα τέλη του ’90 τότε είσαι και εσύ μέρος της τελευταίας ίσως γενιάς, που μεγάλωσε με το παιχνίδι στην αλάνα, με ποδήλατα στις γειτονίες, με το αυτοσχέδιο μαγαζάκι που πουλούσε λεμονάδα και τα απογεύματα σε πλατείες.
Αν πάλι, ανήκεις στις λίγο παλαιότερες, τότε σίγουρα έχεις πολύ περισσότερα από εμένα να θυμηθείς να διηγηθείς. Από γονείς και θείους και από παλιές οικογενειακές φωτογραφίες, έχω στο μυαλό μου εποχές με πραγματικό το νόημα της ζωής μέσα τους, έχω παιδικά και εφηβικά χρόνια γεμάτα κόσμο και συναναστροφές, κάτι που παρατηρώ πως λείπει αφάνταστα πολύ πλέον.
Το διάστημα το εγκλεισμού, έφερε στο επίκεντρο ξανά, συνήθειες που είχαμε μικρότεροι και για κάποιους παραμένει στάση ζωής.
Με τις καφετέριες κλειστές, το κεντρικότερο σημείο συνάντησης έγιναν οι πλατείες και τα πάρκα και ξαφνικά μια άλλη δεκαετία αναβίωσε μέσα εκεί. Προσωπικά έκανα rollers μετά από δέκα χρόνια, είδα τρομερά «κολπάκια» με skate και εκτίμησα τα αυτονόητα. Είδα έρωτες να γεννιούνται στην πλατεία και να ανθίζουν σε εκδρομές, να περνάνε καλά με απογεύματα και ποδήλατα και παρέες να παίζουν μπάλα και να δημιουργούν τα δικά τους αυθόρμητα live με stage τα κεντρικά σκαλάκια και θέσεις κοινού παγκάκια και πεζούλια.
Πλέον απαγορεύεται η μουσική, αλλά στην πλατεία σχεδόν πάντα θα ακούσεις ένα ηχείο να παίζει ωραία ’90s μουσική και παντού γύρω να υπάρχει ζωή.
Ο Γιώργος, είναι φωτογράφος, εγώ τον λέω δημιουργό και αποτελεί έμπνευση και πραγματικό παράδειγμα του τι συμβαίνει στις πλατείες και το πώς για μερικούς ανθρώπους το old school δεν είναι μόδα, αλλά τρόπος ζωής.
Κι επειδή όπως λέει και ο λαός, μια εικόνα ισούται με χίλιες λέξεις, θα σας αφήσω αρκετές για να καλύψουν όσα εγώ δεν κατάφερα να πω.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
