“Δύο μετάλλια την πρώτη κιόλας ημέρα των αγώνων για την χώρα μας. Ο Θανάσης Κωνσταντινίδης κατακτά το πρώτο χρυσό μετάλλιο για την Ελλάδα στους Παραολυμπιακούς Αγώνες που διεξάγονται στο Ρίο, στην κατηγορία F39 […] ενώ για την ίδια κατηγορία την τρίτη θέση και το χάλκινο μετάλλιο κατέκτησε ο Δημήτρης Ζησίδης. “
Και 3ο και 4ο και… 11ο μετάλλιο για Έλληνα αθλητή (μέχρι την στιγμή που γράφτηκε αυτό το κείμενο) και η καταμέτρηση συνεχίζεται.
Μόλις πριν μια βδομάδα έγινε η τελετή έναρξης των Παραολυμπιακών Αγώνων του Ρίο. Μια τελετή που έστειλε δυνατά κοινωνικά και ανθρώπινα μηνύματα (αν δεν την είδες λάιβ, δες την εδώ, αξίζει).
“Η Ελλάδα εκπροσωπείται από 59 αθλητές στο Ρίο” , άκουσα την είδηση και κάτι δεν μου άρεσε. Κάτι δεν μου κολλούσε. Έκλεισα την τηλεόραση και σκεφτόμουν ακόμα αυτή την είδηση. Η Ελλάδα εκπροσωπείται από 59 αθλητές στο Ρίο. Η ΕΛΛΑΔΑ ΕΚΠΡΟΣΩΠΕΙΤΑΙ ΑΠΟ 59 ΑΘΛΗΤΕΣ ΣΤΟ ΡΙΟ. Ναι, αφού το επανέλαβα αρκετές φορές, κατάλαβα.
Οι αθλητές που έχουν πάει στο Ρίο δεν είναι αθλητές. Είναι κάτι παραπάνω από αυτό. Είναι ξεχωριστοί. Είναι πρότυπα ανθρώπου. Οι αθλητές αυτοί δεν εκπροσωπούν την Ελλάδα. Εκπροσωπούν την θέληση, το θάρρος, την μαχητική ψυχή και την δύναμη της καρδιάς. Εκπροσωπούν τον ίδιο τους τον εαυτό και ολόκληρο το είναι τους. Και οι 59 αυτοί άνθρωποι έχουν αυτά τα χαρακτηριστικά σε μέγιστο βαθμό και μας τα αποκαλύπτουν απλόχερα στη Βραζιλία.
Πιστεύω συμφωνούμε όλοι στο ότι όλοι οι αθλητές που λαμβάνουν μέρος στους αγώνες αυτούς έχουν ήδη μετάλλιο στις αποσκευές τους πριν καν μπουν στο αεροπλάνο για την Βραζιλία.
Ένα μετάλλιο που αξίζει πιο πολύ από το χάλκινο. Ένα μετάλλιο που αποκτήθηκε με πιο πολύ κόπο από ότι αποκτήθηκε οποιοδήποτε αργυρό σε κάποιο άθλημα. Ένα μετάλλιο που λάμπει περισσότερο από ένα χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο.
Το μετάλλιο της υπέρτατης προσπάθειας. Το μετάλλιο του να συνεχίζεις ακόμα και όταν πέφτεις. Το μετάλλιο του να αντιμετωπίζεις την ζωή σου και να την ζεις πάρα τα όποια εμπόδια βρεθούν μπροστά σου.
Οι άνθρωποι αυτοί είναι άξιοι, με όλη τη σημασία της λέξης. Είναι μαχητές της ζωής. Είναι ήρωες, κι ας ακούγεται σε μερικούς υπερβολή.
Με λίγα λόγια, δεν χρειαζόμαστε το αργυρό σου μετάλλιο Παναγιώτη Τριανταφύλλου, για να σε θαυμάσουμε, να σε χειροκροτήσουμε και να νιώσουμε χαρούμενοι. Όλα αυτά τα έχεις κερδίσει ήδη με την απόφασή σου να συνεχίσεις να προσπαθείς, να συνεχίσεις να αγωνίζεσαι. Με το να μας δείχνεις “πως γίνεται” .
Citius, altius, fortius. Πιο γρήγορα, πιο ψηλά, πιο δυνατά. Είναι το μότο των Ολυμπιακών Αγώνων.
Αλλά… πόσο πιο γρήγορα; Πόσο πιο ψηλά; Πόσο πιο δυνατά;
Πόσο πιο γρήγορα να ζητήσεις να τρέξει ένας άνθρωπος που δίνει καθημερινό αγώνα ζωής και βγαίνει νικητής; Πόσο πιο ψηλά να φτάσει αυτός, που η στάση ζωής του τον “ψηλώνει” τόσο ώστε να αγγίζει τον Όλυμπο; Πόσο πιο δυνατός να γίνει ένας άνθρωπος όταν η δύναμη της καρδιάς του φτάνει να σηκώσει όλους τους Έλληνες μαζί;
Προσωπικά, υποκλίνομαι στο μεγαλείο της ψυχής και στην δύναμη της καρδιάς αυτών των ανθρώπων. Τους ευχαριστώ για το σπουδαίο μάθημα ζωής που μου έδωσαν.
Δεν ξέρω, ίσως την επόμενη φορά που νιώσεις ότι τίποτα δεν πάει καλά και ότι όλα είναι μαύρα, όταν νιώθεις να εγκαταλείπεις, αν θυμηθείς αυτούς τους ανθρώπους τότε ίσως όλα να φτιάξουν μαγικά. Ίσως, χάρη σε αυτούς, να καταλάβεις ότι η θέληση είναι πιο ισχυρή από τα σωματικά προσόντα, ότι τελικά, η καρδιά δεν έχει όρια. Και αυτό, το ξέρω, είναι η καλύτερη ανταμοιβή και το μεγαλύτερο ευχαριστώ που θα μπορούσες να τους πεις.
