Ποτέ δε συμπάθησα τις παγκόσμιες ημέρες. Σα να μην είναι ημέρες γιορτής, αλλά αφύπνισης και υπενθύμισης. Η ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου υπενθυμίζει στους ελεύθερους ότι δεν έχουν ταίρι. Ότι χώρισαν, ότι δε βρήκαν ακόμα τον κατάλληλο. Ασε τους άλλους να ανταλλάσσουν λουλούδια, φιλιά και όρκους αγάπης κι εσύ μείνε σπίτι να κλάψεις τον χαμένο σου έρωτα.

Ποτέ δεν είχε περάσει αυτή η σκέψη από το μυαλό μου για τη μέρα της μητέρας. Μέχρι φέτος. Εδώ και έξι μήνες, ο ανιψιός μου δεν έχει μαμά. Υπάρχουν 364 ημέρες τον χρόνο που θα το θυμάται και μία που το σύμπαν θα τον βομβαρδίζει για να μην το ξεχάσει ούτε στιγμή. Από τότε που έφυγε (χωρίς εισαγωγικά, τα εισαγωγικά το μαλακώνουν και παραείναι σκληρό) η αδερφή μου, συνειδητοποιώ πόσο αυτονόητη είναι η εικόνα της μάνας στον κόσμο μας. Οπουδήποτε υπάρχει υπόνοια παιδικού ενδιαφέροντος, η μαμά είναι εκεί. Όπως θα έπρεπε να είναι. Όταν όμως δεν είναι; Πώς προστατεύεις από τον πόνο που προκαλεί στον άλλον το δικό σου αυτονόητο;

Πιάνω τον εαυτό μου να περιγράφει στον γιο μου εικόνες με πρωταγωνιστές ένα παιδί και –προφανώς- τη μαμά του. «Κι εδώ είναι το κοριτσάκι που παίζει με τη μαμά του. Ή μπορεί να είναι η θεία του ή η νονά του»… Γιατί υπάρχουν στον κόσμο οι θείες, οι νονές και οι γιαγιάδες, που δεν ήθελαν, δεν μπορούν, αλλά πρέπει να προσπαθήσουν να κλείσουν μία τρύπα από ένα χαώδες κενό. Το κενό των μαμάδων που θα ήθελαν να είναι εδώ και να ζήσουν τη ζωή που τους άξιζε δίπλα τα παιδιά τους.

Δεν ξέρω αν υπάρχει παγκόσμια ημέρα αδερφής και ούτε θέλω να μάθω. Θέλω να μπορούσε η Μαρίνα να ακούσει τα χρόνια πολλά του Νικόλα.

ΥΓ. Ο Νικόλας αυτές τις μέρες ήταν στην Αθήνα για τα γενέθλια του ξαδέρφου του και έχασε ένα διήμερο από το σχολείο. Φαντάζομαι ότι στην ελεύθερη ώρα της τελευταίας ημέρας οι δασκάλες θα ενθάρρυναν τα παιδιά να φτιάξουν κάρτες «Χρόνια πολλά, μαμά». «Σ΄ αγαπώ, μαμά». Υποπτεύομαι ότι το εκπαιδευτικό σύστημα δεν μπορεί να διαχειριστεί καταστάσεις σαν αυτή, του παιδιού χωρίς την κάρτα, οπότε χαίρομαι πολύ που η απουσία του ανιψιού μου έβγαλε τη δασκάλα από τη δύσκολη θέση.

Ρούλα Κεφάκη