Το μπάνιο στη θάλασσα εκτός από δροσιά φέρνει μαζί του κάθε κρίση αυτοπεποίθησης που είχε κουκουλωθεί όλο το χειμώνα κάτω από φαρδιά ρούχα, ή στριμωχθεί μέσα σε μαύρα push up καλσόν. Είναι ένα επιπλέον χαστούκι στη ρηχότητα της ζωή μας, λίγη πίεση παραπάνω στην ήδη υπάρχουσα ώστε να ταιριάξεις στον συμμετρικό μας κόσμο, αφού τα οπίσθια αντιμετωπίζονται ως νούμερα με κλίμακα το δέκα και οι κοιλιακοί ανάλογα με το αν παίζεις η όχι σκάκι πάνω τους.  Σ’αυτό το σύμπαν εξάλλου, δεν χωράνε τα λίπη και δεν ενδιαφέρει κανέναν αν δεν μπόρεσες ή δεν ήθελες να τα χάσεις όλο το χειμώνα και ας είσαι περήφανος επειδή τα απέκτησες με κόπο, δοκιμάζοντας όλα τα φαγάδικα στη πόλη και στα περίχωρα για ολοκληρωμένη άποψη.

«Να είσαι  body positive», η φράση-καραμέλα στο στόμα του ρεύματος που προσπαθεί πλέον να πλασάρει τους φυσιολογικούς ανθρώπους ως φυσιολογικούς και με ένα ευγενικό πατ-πατ στη πλάτη να σου πει πως δεν πειράζει οι αναλογίες σου να  ξεφεύγουν από των μοντέλων. Στη πραγματικότητα όμως θέλει πολλά κιλά κότσια για να αγαπήσεις τον εαυτό σου ουσιαστικά και να αρχίσεις να συμπεριφέρεσαι αντίστοιχα. Και αν ανέκαθεν ήταν δύσκολο για τα κορίτσια –πείτε ένα ακόμα ευχαριστώ στις ορμόνες σας- πλέον έχεις αρχίσει να απειλεί και τους άντρες.

Ας το συνδέσουμε όμως αυτό το ζήτημα με τα social media όπως με κάθε πρόβλημα της δεκαετίας, γιατί θαρρώ θα ήταν άδικο να μην το επιχειρούσαμε. Πάρτε για παράδειγμα το instagram, το απόλυτο lookbook υπέροχων κορμιών, με το ομοιόμορφο μαύρισμα στις πιο ειδυλλιακές παραλίες. Ας δεχτούμε ως δεδομένο ότι σχεδόν όλοι έχουμε πέσει στη παγίδα του να ζηλέψουμε αυτό που βλέπουμε. Φυσικά και είναι λογικό να θαυμάσεις ένα καλογυμνασμένο γυναικείο ή αντρικό κορμί και να θέλεις να το αποκτήσεις. Δεν είπε κανείς ότι δεν πρέπει να γυμνάζεσαι, να παραμελείς την υγεία σου ή να τρως κάθε μέρα μπέικον- αν και γι’αυτό δεν είμαι απολύτως σίγουρη. Το πρόβλημα αρχίζει όταν αντί η εικόνα να σου δώσει έναυσμα να αλλάξεις, ή απλά να σου περάσει αδιάφορη, εσύ ρίχνεις τον εαυτό σου ψυχολογικά. Και αν δεν το έχεις κάνει, ή είσαι απ’αυτούς τους φοβερούς τύπους με τα «κιλά από κότσια» που λέγαμε, ή ανήκεις στην αντίπερα όχθη.

Θα σου πω σε ποιους. Στους ανθρώπους, άντρες και γυναίκες, που όταν βλέπουν κορμί να διασχίζει το μπιτς μπαρ για να φτάσει στη θάλασσα καρφώνουν το βλέμμα τους και επικρίνουν. Δεν χρειάζεται να μιλήσουν, φτάνει μόνο ο τρόπος που κοιτάνε. Ζευγάρια μάτια που τα νιώθεις να μετράνε κάθε υπέροχη ατέλεια του κορμιού σου. Ανθρώπινες μεζούρες. Ίσως αν άλλαζε το καθεστώς στα μπιτς μπαρ και ενώ δεν είσαι η Αντριάνα Λίμα σου παραχωρούσαν τη πρώτη θέση στη θάλασσα, να μπορούσες να γλιστράς σα φώκια γρήγορα από τη ξαπλώστρα και πάλι πίσω. Η άλλη λύση είναι να κόψεις τα μπιτς μπαρ. Αλλά γιατί να φύγεις εσύ και να μη φύγουν αυτοί; Γιατί όλα αυτά τα κείμενα που γράφονται, οι καμπάνιες που προωθούνται να είναι γεμάτες με αερολογίες μόνο για το πώς να αγαπήσεις εσύ το σώμα σου; Γιατί να μη αντιστραφούν οι ρόλοι; Γιατί να μην αλλάξουν αυτοί που σε κοιτάζουν με μισό μάτι επειδή εντόπισαν τη κυτταρίτιδα; Το κλειδί δεν βρίσκεται τελικά μόνο στο να μάθεις εσύ να δέχεσαι τον εαυτό σου όπως είναι, αλλά να μάθεις να αγνοείς τους γύρω σου.

Χθες έβλεπα μια κοπέλα με ένα υπέροχο μαγιό, (βρείτε μου το ολόσωμο με τα φλαμίνγκο) που κρίνοντας αντικειμενικά είχε σαφώς «παραπανίσια κιλά» από τη μέση και κάτω και ήταν αγύμναστη. Πριν τη ρίξουμε στη πυρά ας δούμε την άλλη όψη. Είχε ένα όμορφο πρόσωπο, φρέσκο στυλάκι, μα πάνω από όλα φαινόταν ότι είχε αυτοπεποίθηση. Την έβλεπες με πόση άνεση ανεβοκατέβαινε στο μπιτς μπαρ, έβαζε το –κούκλο- φίλο της να τη βγάζει φωτογραφίες στη θάλασσα, κινούνταν με τον αέρα ότι δεν χρειάζομαι δυο καλογυμνασμένα πόδια για να αρέσω. Και το κατάφερνε. Δεν ξέρω αν στο σπίτι της θα προσπαθούσε να «φωτοσοπάρει» τα πάντα αλλά στη παραλία έμοιαζε να μη την απασχολεί κανείς. Έμεινα να τη κοιτάζω καθ’όλη τη διάρκεια της ημέρας και σκεφτόμουν ότι δεν χρειάζεσαι ένα ωραίο σώμα για να είσαι όμορφος. Βαρέθηκα να βλέπω ελκυστικά κορμιά που είναι κενά. Βαρέθηκα να βλέπω ανθρώπους που κρίνουν από το περιτύλιγμα. Βαρέθηκα να αγχώνομαι μήπως με κοιτάξουν περίεργα στη παραλία. Ξέρεις τι δε βαρέθηκα; Το να τρώω μπέργκερ στη παραλία και νομίζω δεν θα το βαρεθώ ποτέ. Και ας μη γίνω Karlie Kloss. Ας είμαι απλά η Κατερίνα.