Ο Μ. Καραγάτσης είναι ένας από τους σημαντικότερους πεζογράφους του 20ού αιώνα. Αποτελεί μία εξαιρετικά ενδιαφέρουσα περίπτωση τόσο για το συγγραφικό του έργο, όσο και για την ταραχώδη προσωπική του ζωή. Το πραγματικό του όνομα ήταν Δημήτρης Ροδόπουλος. Τα παιδικά του χρόνια χαρακτηρίστηκαν από πολλές μετακινήσεις ανά τις πόλεις της Ελλάδας, λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων του αυταρχικού πατέρα του. Παράλληλα, η ζωή του καθορίστηκε από την ψυχική ασθένεια της αδελφής του που μονοπωλούσε το ενδιαφέρον της οικογένειάς του, οδηγώντας τον στην δημιουργία ψυχώσεων και στην αποξένωση από το περιβάλλον του, πράγμα το οποίο αποτυπώθηκε σε όλα σχεδόν τα έργα του, αποτελώντας τη βαθύτερη αγωνία των ηρώων του.
Ανάμεσα στα μυθιστορήματά του, ξεχωρίζει η Μεγάλη Χίμαιρα, που εκδόθηκε το 1953 και αποτελεί το δεύτερο μέρος της τριλογίας «Εγκλιματισμοί κάτω από τον Φοίβο», μαζί με τον Λιάπκιν και τον Γιούγκερμαν, βιβλία στα οποία ο συγγραφέας πραγματεύεται την αποτυχία ενός ξένου να προσαρμοστεί στη νέα πατρίδα. Στη Μεγάλη Χίμαιρα, η ξένη είναι η Γαλλίδα Μαρίνα Μπαρέ που εγκατέλειψε την γενέτειρα της, την πόλη Ρουέν, καθώς και το γεμάτο σκιές, αγωνίες και απογοητεύσεις παρελθόν της για να οδηγηθεί στη Σύρο από τον Έλληνα πλοιοκτήτη Γιάννη, ακολουθώντας τον έρωτα, αλλά και την επιθυμία της να γνωρίσει την Ελλάδα, μια χώρα που της ασκούσε πάντα έντονη γοητεία. Στο νησί, η Μαρίνα γνώρισε την ζωή στην επαρχία, την νοοτροπία των Ελλήνων, την ελληνική γραμματεία και τον αδελφό του άνδρα της, πράγματα τα οποία καθόρισαν σε βάθος την ύπαρξή της και την μετέπειτα πορεία της. Σε όλη τη διάρκεια του έργου, η κεντρική ηρωίδα προσπαθεί να κατανοήσει και να ερμηνεύσει τον νέο τόπο διαμονής της, ενώ ταυτόχρονα επιδιώκει να απαλλαχθεί από τα κατάλοιπα του παρελθόντος και να βρει τον πραγματικό της εαυτό, τόσο μέσα από τα λογοτεχνικά αναγνώσματα που την συγκινούν βαθιά, όσο και μέσω των χειροπιαστών εμπειριών της πραγματικής ζωής.
Η Μεγάλη Χίμαιρα του Μ. Καραγάτση παρουσιάζεται για πρώτη φορά επί σκηνής στο θέατρο Πορεία. Την διασκευή του μυθιστορήματος επωμίστηκε ο Στρατής Πασχάλης, που κατόρθωσε να μεταφράσει με θεατρικούς όρους την ουσία του λογοτεχνικού κειμένου και να μεταδώσει στους θεατές την ατμόσφαιρα μιας εποχής, μιας κοινωνίας, μιας οικογένειας. Την σκηνοθεσία της παράστασης έφερε εις πέρας ο εγγονός του Μ. Καραγάτση, Δημήτρης Τάρλοου που συνομίλησε με το δικό του παρελθόν και την δική του οικογένεια, παρουσιάζοντας μία ολοκληρωμένη παραστασιακή πρόταση στην οποία συνυπήρξε η λογοτεχνία με το αισθητικά άρτιο, πηγαίο, αληθινό θέατρο.
Στο απαιτητικό εγχείρημα συμμετείχε η Αλεξάνδρα Αϊδίνη στον ρόλο της Μαρίνας, τον οποίο ερμήνευσε, συνειδητοποιώντας και αποδίδοντας τις ηλικιακές και συναισθηματικές μεταβολές του, ίσως ορισμένες φορές λίγο πιο έντονα από το επιθυμητό. Τον ρόλο του Γιάννη απέδωσε με την απαραίτητη απλότητα ο Νίκος Ψαράς. Ο Όμηρος Πουλάκης ξεχώρισε με την ψυχραιμία και την φυσικότητά του στον ρόλο του καλλιεργημένου, αλαζόνα νεαρού αδελφού. Η Ηλιάνα Μαυρομάτη και η Σοφία Σεϊρλή ενσάρκωσαν με δυναμικότητα τους ρόλους τους, ενισχύοντας την ποιότητα του συνόλου. Η Ελένη Μανωλοπούλου υπέγραψε τα λιτά, λειτουργικά και εμπνευσμένα σκηνικά και κοστούμια της παράστασης, ο Αλέκος Αναστασίου τους ατμοσφαιρικούς φωτισμούς, ενώ η Κατερίνα Πολέμη έγραψε την απολύτως ταιριαστή με την γενικότερη αισθητική, μουσική. Την σκηνοθεσία του κινηματογραφικού μέρους ανέλαβε ο Χρήστος Δήμας, παραπέμποντας σε φιλμ νουάρ και συνομιλώντας ευφυώς με τη σκηνική δράση μιας παράστασης που ικανοποιεί τον θεατή με το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα που παρουσιάζει και προκαλεί τον αναγνώστη να αναζητήσει «την καινούργια του τροφή».
