Στη μέχρι τώρα εξελικτική πορεία του ανθρώπινου γένους, εντοπίστηκαν πολλές χρονικές στιγμές, όπου είτε λόγω τύχης, είτε λόγω έντονης σκέψης και ταυτόχρονων πειραματισμών, προέκυψαν ανακαλύψεις που άλλαξαν ριζικά τη μέχρι τότε, γνωστή πραγματικότητα. Καθώς, λοιπόν, οι γνώμες σχετικά με το μεγαλύτερο επίτευγμα του ανθρώπου ποικίλλουν ανάμεσα στην κατασκευή του τροχού και την ανακάλυψη φωτιάς, εμείς από τον κόσμο της μόδας, σας καλούμε να δείτε μια διαφορετική εκδοχή της ιστορίας.

Στη δική μας σκέψη, η μεγαλύτερη ανακάλυψη της ανθρωπότητας εντοπίζεται στο μικροσκοπικό μέγεθος μιας βελόνας ραψίματος, που πέρα από την επιβίωση του γένους μας ενάντια στα ακραία καιρικά φαινόμενα, ήταν ικανή να προσφέρει και ιατρικές υπηρεσίες! Φυσικά, η μορφή αλλά και το υλικό της τότε κατασκευής της, ήταν πολύ διαφοροποιημένο από ότι σήμερα, καθώς η μοναδική πηγή προμήθειας ήταν τα δόντια των μαμούθ και των θυραμάτων. Στη συνέχεια, με κάποιες μικρές ανθρώπινες παρεμβάσεις και επεξεργασίες το δόντι μετατρεπόταν σε ένα αιχμηρό αλλά και ταυτόχρονα απόλυτα συμπαγές υλικό, που ήταν ικανό να διαπεράσει ακόμη και τις σκληρότερες δερμάτινες επιφάνειες, συνδέοντας τες μεταξύ τους μόνιμα. Οι κλωστές της τότε εποχής, αποτελούνταν κυρίως από τριχώματα ζώων και λεπτά δερμάτινα κορδόνια.

Στο σημείο αυτό, η ανάγκη προφύλαξης από τα καιρικά φαινόμενα, απέκτησε ένα νέο τρόπο προσέγγισης και μετατράπηκε σε ένδυση. Ξαφνικά, η κάθε φυλή, ανάλογα με το κλίμα και κυρίως με τις κυνηγητικές του ανάγκες, μπορούσε να κατασκευάσει για πρώτη φορά πάνω στο σώμα του, κάτι που θα ακολουθούσε απόλυτα τις κινήσεις του, βελτιώνοντας την αποτελεσματικότητα του! Ο άνθρωπος πλέον μπορούσε να αντιμετωπίσει τα στοιχεία της φύσης, μετατρέποντας, για πρώτη φορά, τις μέχρι τώρα εμπειρίες του σε λύσεις. Αν κάποιος/α έχει διαφορετική άποψη, ας σκεφτεί το παράδειγμα των Εσκιμώων, που ακόμη και σήμερα εξακολουθούν να συνεχίζουν τη δικής τους παράδοση, αρνούμενοι να υιοθετήσουν τα σύγχρονα τεχνικά υλικά και υφάσματα, συνεχίζοντας, όχι την επιβίωση τους, αλλά την ιστορία τους.

Το σπουδαίο στην όλη αυτή υπόθεση, εντοπίζεται στο ότι μια βελόνα απέκτησε το ρόλο μιας πέννας. Ξαφνικά, το ανθρώπινο γένος μπορούσε να εκφράσει τις σκέψεις του και τα έθιμα της φυλής του, όχι πάνω σε πάπυρους και σπηλιές αλλά σε υφάσματα και δέρματα. Με αυτό τον τρόπο μπήκαν τα θεμέλια, για μια ιστορία που πλέον δεν έμενε γραμμένη σε κάποιο μέρος περιμένοντας να διαβαστεί από κάποιον περαστικό ή εξερευνητή, αλλά αντίθετα, ζωντάνευε πάνω στο σώμα αυτού/ης που το φορούσε. Ο καθένας πλέον μπορούσε να επιλέξει ότι τον εξυπηρετούσε και του άρεσε περισσότερο τόσο σε υλικά όσο και σε χρώματα και διακόσμηση, προβάλοντας με αυτό τον τρόπο περισσότερα στοιχεία του χαρακτήρα αλλά και του αξιώματος του. Η μοναδικότητα της κάθε φυλής και του κάθε ανθρώπου, απέκτησε ένα επιπλέον εκφραστικό μέσο, που την έκανε να ξεχωρίζει από τις υπόλοιπες μέσα από τον τρόπο που το έραβαν

Ίσως, αυτό που πραγματικά να διαχωρίζει ένα χειρουργό από ένα ράφτη, όταν ο πρώτος προσπαθεί να σώσει μια ανθρώπινη ζωή, ενώ ο άλλος “απλά” να αναστήσει το πουκάμισο του παππού του από το Woodstock να μην μπορεί να “ζυγιστεί” σε αξία έτσι απλά. Ίσως, για κάποιους από εμάς τα ρούχα να περιγράφονται σαν κάποια γραμμάρια υφάσματος, ενώ για άλλους να αποτελούν ένα κινούμενο εγχειρίδιο του τρόπου σκέψης και των αξιών μιας χρονικής περιόδου. Άλλωστε, η ουσία ποτέ δεν κρύβεται σε μια ανακάλυψη αλλά στο τι είναι ικανή να προκαλέσει μακροπρόθεσμα.