Κυριακή μεσημέρι. Τηλεόραση στη διαπασών. «Συνέντευξη Τύπου του Πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη στην 85η ΔΕΘ». Δυόμιση σχεδόν ώρες περιμένω με ιώβεια υπομονή. Που τελικά εξαντλείται.

Στον ανδροκρατούμενο χώρο του Βελλίδειου λέξεις όπως «ισότητα», «έμφυλη βία», «γυναικοκτονία», αγνοούνται. Η σύγχρονη γυναίκα, αγνοείται. Η θέση της στη σύγχρονη κοινωνία, γενικά, και στην πολιτική επικαιρότητα, ειδικά, επίσης. Πολιτική, γένους θηλυκού. Μπορεί και όχι.

Στη μεγάλη εικόνα –που η ευθύνη είναι πάντα σε εκείνον, στον άλλον, στο σύστημα, στο κράτος– η κατάσταση στην Ελλάδα είναι γνωστή και απελπιστική.

Βλέποντας τους δείκτες εκπροσώπησης των γυναικών σε θέσεις λήψης αποφάσεων (πολιτική, οικονομία, κοινωνία) δύσκολα κάποιος πιστεύει ότι διανύουμε το 2021. Στο πρώτο «zoom in» βλέπεις τρεις γυναίκες Υπουργούς σε 21 συνολικά Υπουργεία. Στο δεύτερο «zoom in» συναντάς την αναλογία βουλευτριών-βουλευτών: μια στους πέντε. Στο τρίτο, έχοντας πλέον χάσει κάθε ψήγμα αισιοδοξίας, επιβεβαιώνεις την απελπισία σου και σε τοπικό/περιφερειακό επίπεδο.

Και η εικόνα μικραίνει. Σε μέγεθος όπου ο κλοιός της ευθύνης στενεύει.

Αναρωτιέσαι πόσες φορές εσύ συζήτησες για πολιτική, σε ποια παρέα και με ποια αφορμή. Σκρολάρεις. Το δάχτυλο «περνάει» από ειδησεογραφικά sites, memes και γυναικεία περιοδικά. Εδώ τελεία –ή έστω παρένθεση. Ερώτηση: Πόσες φορές έχεις διαβάσει σε «γυναικεία» περιοδικά ή sites πολιτική; Και πόσες φορές την αναζήτησες; Πόσο απομακρυσμένη ή ταυτισμένη είναι η έννοια της πολιτικής με τα ενδιαφέροντα της σύγχρονης γυναίκας; Κι αν μας απελπίζει η μεγάλη εικόνα, πώς μας κάνει να αισθανόμαστε η μικρή; Υπεύθυνες/ους.

Η ευθύνη έγκειται ακριβώς στην απόσταση που συχνά πυκνά εφευρίσκουμε ανάμεσα στην πολιτική και την καθημερινότητα, πόσο μάλλον τη γυναικεία. Και μόνο η λέξη μάς ξενίζει την ώρα που όλα γύρω είναι πολιτική: Από τη νομική κατοχύρωση του όρου «γυναικοκτονία» και την έννοια της «συναίνεσης» έως τον εκσυγχρονισμό των αρμόδιων υπηρεσιών και την εκπαίδευση των μελών τους για υποθέσεις ενδοοικογενειακής βίας.

Το tweet για το κίνημα #Metoo είναι πολιτική. Ο σεξισμός στον χώρο εργασίας είναι πολιτική. Τα δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙ είναι πολιτική. Η άδεια μητρότητας είναι πολιτική.

Λίγα θα μπορέσουν να αλλάξουν αν δεν τα θεωρήσουμε ως τέτοια στον δημόσιο και κυρίως στον ιδιωτικό διάλογο. Αν η μεγάλη εικόνα μικρύνει και η μικρή μεγαλώσει, η εικόνα θα γίνει μια, όπως πρέπει. Η λέξη πολιτική δεν θα συνοδεύεται από το δυσανάλογο βάρος που την κρατάει μακριά από περιοδικά και sites. Θα διαβάζουμε για βουλεύτριες, γυναίκες Υπουργούς και Διευθύντριες που τα κατάφεραν σε μεγαλύτερη συχνότητα. Ο κανόνας λέει πως η ζήτηση φέρνει αντίστοιχη προσφορά. Μέχρι τα όσα απασχολούν την σύγχρονη γυναίκα να αποκτήσουν την πολιτική βαρύτητα που τους αξίζει. Τότε, ίσως, στις συνεντεύξεις Τύπου οι γυναίκες δημοσιογράφοι δε θα είναι παραδοσιακά η μειοψηφία. Τα tweets, οι προβληματισμοί, η αγωνία κι οι απογευματινές συζητήσεις θα βρεθούν εκεί που πρέπει: στο τραπέζι που λαμβάνονται οι αποφάσεις.

Η Κυριακή θα έχει περισσότερη υπομονή και κανείς δεν θα περιμένει άδικα.