Το πόσο ίδια αλλά και ταυτόχρονα πόσο διαφορετικά αντιλαμβάνεται ο καθένας από εμάς τον κόσμο γύρω του, αποτελεί ίσως το κυριότερο σημείο αναφοράς γύρω από τον ξεχωριστό τρόπο που ο καθένας μας αντιδρά και ανταποκρίνεται απέναντι στα ίδια (φαινομενικά) για όλους ερεθίσματα. Ενώ αρχικά ακούγεται παράξενο, λίγα δευτερόλεπτα μετά την εγκεφαλική του πέψη, μας παρουσιάζεται σαν απόλυτα φυσιολογικό, αποτελώντας μάλιστα ένα σύνηθες καθημερινό φαινόμενο για όλους μας. Τι μεσολαβεί όμως κατά τη ζύμωση των σκέψεων, όπου παρόλο που τα υλικά της “συνταγής” είναι για όλους κοινά, το αποτέλεσμα ποικίλλει τόσο αισθητικά, όσο και “γευστικά” ?

Ίσως τελικά τα πράγματα να είναι πιο απλά και να αρκεί να “μπούμε στα παπούτσια του άλλου” προκειμένου να αντιληφθούμε το γιατί η περίφημη αυτή οπτική γωνία, αλλάζει τόσο δραματικά το θέμα της εκάστοτε συζήτησης. Η θεώρηση των πραγμάτων, δεν επιδέχεται όρους μιας φαινομενικά κοινής λογικής, απλούστατα γιατί το φάσμα αντίληψης του καθενός μας είναι ένα μωσαϊκό από ίδια μεν υλικά σκέψης, αλλά “επεξεργασμένα” με ξεχωριστό τρόπο, διαφοροποιώντας σε μεγάλη κλίμακα το τελικό αποτέλεσμα.

Ο κάθε τρόπος σκέψης λοιπόν θα μπορούσε πολύ εύκολα να παρουσιαστεί σαν μια τάση, σαν μια μόδα που ανάλογα με τον τρόπο παρουσίασης και την μετέπειτα αποδοχή της (επιχειρήματα, βάθος, όραμα, χαρακτήρας κτλ) θα αποκτούσε ολοένα και περισσότερους οπαδούς, funs, followers κτλ, δυναμώνοντας έτσι τη “φωνή” τους και ταυτόχρονα κοινοποιώντας μαζικότερα τα ίδια σημεία αναφοράς. Και στο σημείο αυτό ξεκινά το ενδιαφέρον και ίσως η ουσία του θέματος. Γιατί αρνούμαστε να φορέσουμε για λίγο τα παπούτσια του άλλου, πριν απαντήσουμε βιαστικά και με το γνωστό ύφος του ειδήμονα/ ειδικού σε ερωτήσεις με θέματα που φαινομενικά και μόνο τα χαρακτήριζες ως παράλογα? Ποιός ο λόγος που αρνούμαστε να δούμε μέσα από τα γυαλιά ενός άλλου ανθρώπου την καθημερινότητα, πρίν κρίνουμε με βάση τα κατά τα άλλα κοινά ερεθίσματα?

Η μόδα λοιπόν έχει αυτό το πλεονέκτημα. Έναν ανοιχτό κώδικα επικοινωνίας, όπου η συμβατότητα είναι κοινή για όλους τους εγκεφάλους, όχι χάρη σε κάποιο εξειδικευμένο λογισμικό, αλλά καθαρά και μόνο στην ανοιχτή διάθεση όλων των μελών της κοινότητας, στο να ανταλλάσσουν γυαλιά μεταξύ τους! Εκεί όπου το απλό πολλές φορές αγγίζει την υπερβολή, το πρωινό γίνεται βραδινό και αντιστρόφως ανάλογα, το επίσημο γίνεται ανεπίσημο, το φθηνό αποκτά αξία ενώ το ακριβό για κάποιο λόγο δείχνει φθηνό. Ο τρόπος σκέψης αποτελεί τον κύριο ρόλο πίσω από κάθε μας αντίδραση, ρατσιστική, πολιτική, κοινωνική, λεκτική, πολιτιστική, οικονομική και κυρίως αισθητική.

Η μονοδιάστατη προσέγγιση δεν οδηγεί πουθενά αλλού από τη μόνιμη, ασφαλή και σταθερή δική μας θέση. Εύλογο είναι φυσικά το να έχει κάνεις μέτρα και σταθμά, πόσο μάλλον όταν μακροπρόθεσμα έχουν αποδείξει ότι έχουν εφαρμοστικότητα και αποδίδουν. Πιθανότητα όμως με αυτό τον τρόπο να στερούμαστε την κατανόηση πίσω από ένα θέμα/θέαμα που για τους γύρω μας παρουσιάζεται ως αλλόκοτο, εξωπραγματικό, άκομψο, τραβηγμένο και υπερβολικό. Ίσως η ουσία, να κρύβεται μόνο στη δική μας διάθεση του να δούμε τα γεγονότα πρώτα μέσα από τα μάτια του/της συνομιλητήτριας μας, που περιμένει με ανυπομονησία τα σχόλια μας. Αφού λοιπόν κατανοήσουμε τη δική του/της οπτική, τότε με ακόμη μεγαλύτερη ακρίβεια και αποτελεσματικότητα μπορούμε να εκφράσουμε τη δική μας άποψη κατευθύνοντας τον/την στο να αντιληφθεί και να ξεχωρίσει απόλυτα τις λεπτές γραμμές που υπάρχουν ανάμεσα σε εκείνον και εμάς.

Ίσως όλα να έχουν να κάνουν, με το πόσο πραγματικά ενδιαφέρει τον καθένα μας, να ξεπερνάει τα δικά του θέλω και πιστεύω για λογαριασμό του άλλου. Ίσως μέσα από αυτή τη διαδικασία σκέψης, καταφέρουμε πέρα από τους προβληματισμούς των φίλων και των γύρω μας, να δώσουμε απαντήσεις και στους εαυτούς μας, σχετικά με το “έτσι” που τόσο καιρό ακούγαμε και ποτέ δεν μπήκαμε στον κόπο να το προσεγγίσουμε διαφορετικά. Αλήθεια αφού η μοναδικότητα είναι αξιέπαινο σημείο αναφοράς για όλους, γιατί επιλέγουμε να ντυνόμαστε όπως “όλος ο υπόλοιπος κόσμος” και όχι όπως πραγματικά θέλουμε εμείς?