Κατά τη διάρκεια της ζωής μας, όλοι μας μεταβαίνουμε από το ένα στάδιο εξέλιξης στο επόμενο, διαφοροποιώντας με αυτό τον τρόπο συνήθειες, προτιμήσεις, επιλογές και κατά κύριο λόγο πεποιθήσεις. Ουσιαστικά αναφέρουμε τη στιγμή εκείνη, όπου όλα τα “κεκτημένα” και “σίγουρα” “χαρτιά” μας, αδυνατούν να σταθούν επάξια στο ύψος των απαιτήσεων του “τωρινού” μας εαυτού , οδηγώντας μας έτσι στην εγκατάλειψη τους και στη συνέχεια στην υποχρεωτική αναβαθμισμένη αντικατάσταση τους.

Πρόκειται για μια μικρογραφία της μόδας, όπου θα μπορούσαμε παραβολικά να συμβολίσουμε τα ρούχα της υπάρχουσας γκαρνταρόμπας, με απόψεις και ένα επίπεδο σκέψης που αδυνατούν πλέον να “ντύσουν” τον φαινομενικά “ίδιο” εαυτό μας, παρότι δεν έχει “αλλάξει” κάτι, ενώ ταυτόχρονα τίποτα δεν είναι όπως πριν. Αυτός είναι ο κυριότερος λόγος που αρκετά συχνά, όλοι μας οδηγούμαστε στην αναζήτηση μιας πιο αντιπροσωπευτικής και πιο περιεκτικής “γκαρνταρόμπας”. Η απόλυτη ανάγκη για εναρμόνιση του έσω με το έξω, όχι όμως για τη κοινή γνώμη, αλλά καθαρά και μόνο για εμάς τους ίδιους.

Κάθε δεκαετία, η μόδα άλλαζε σχεδόν “ριζικά” όλη της την αισθητική προσέγγιση στοχεύοντας να αποκτήσει μεγαλύτερη συμβατότητα με τον κόσμο, αλλά κυρίως για να δώσει “απαντήσεις” σε ερωτήματα που αποκτούσαν ολοένα και περισσότερη αντιληπτική σημασία, παρά ενδυματολογική. Η ανάγκη για την επόμενη συλλογή, δεν ήταν αποτέλεσμα κορεσμού ενδυματολογικής ή στιλιστικής προσέγγισης, αλλά μονόδρομος μιας διαρκούς και αυξάνουσας δογματικής απελευθέρωσης. Ένα είδος “ταυτοποίησης” ότι η μόδα αποκτούσε πλέον ένα “νόημα”, μια προσωπική διαδρομή “εξέλιξης” χωρίς ωστόσο να υπάρχει λόγος να αποδειχτεί επιστημονικά. Κάτι που για να το βιώσεις έπρεπε απαραίτητα να συμμετέχεις, καθώς η κριτική από “έξω”, δεν επαρκούσε πια στο να μπορέσεις να σταθείς απέναντι στο “βάθος” των νέων εξελίξεων και στο “ύψος” των αντίστοιχων “απαιτήσεων”.

Εδώ αρχίζει η έναρξη της διαλογής. Είτε συνειδητά, είτε ασυνείδητα, είτε εύκολα, είτε δύσκολα, αντιλαμβανόμαστε πως η “νέα” μας προοπτική, δεν χρειάζεται τα περισσότερα από όσα μέχρι πρόσφατα θεωρούσαμε ότι όχι απλά μας χαρακτήριζαν αλλά ότι μας αντιπροσώπευαν. Η απώλεια είναι της μόδας… “Εκείνη” μας το παρουσιάζει ως μοναδικό τρόπο επιβίωσης, ενάντια στο χρόνο και κυρίως ενάντια στην απάθεια. Όσο περήφανη και αν ήταν για κάθε νέα συλλογή που παρουσίαζε, γνώριζε πρώτη από όλους οτι μόλις οι προβολείς θα έσβηναν, αυτόματα θα ξεκινούσε και η απώλεια της….μέχρι να συναντήσει μια πιο αντιπροσωπευτικότερη εκδοχή της, στο δρόμο της διαρκούς αναζήτησης των “ορίων”.

Ίσως τελικά η προσκόλληση και η απώλεια, να είναι δυο έννοιες άρρηκτα συνδεδεμένες μεταξύ τους. Το πως ο καθένας από εμάς όμως επιλέγει να τις διαχειριστεί, πιθανότατα να καθορίζει πολύ περισσότερο φάσματα, από ότι τα “επιφανειακά”. Ίσως τελικά ο διαφορετικός τρόπος ντυσίματος, κινήσεων και συμπεριφοράς να μην αλλάζει την “εικόνα’ που οι άλλοι έχουν για εμάς, αλλά να καθορίζεται από τη διαρκή μας διάθεση  να συνεχίσουμε  να “παλεύουμε”, συμμετέχοντας στην εξέλιξη της ίδιας της ζωής, ανακαλύπτοντας ολοένα και περισσότερο τον ίδιο μας τον εαυτό.