Ένα από τα αντιπροσωπευτικότερα δείγματα της ιδιοσυγκρασίας και της φιλοσοφίας κάθε ανθρώπου, εντοπίζεται κυρίως στον τρόπο διαχείρισης και αντιμετώπισης projects, κάτω από μη “φυσιολογικές” συνθήκες. Αναφερόμαστε στη στιγμή, όπου όλη μας η εμπειρία και οι δεξιότητες, χρειάζονται μερικά επιπλέον στοιχεία προκειμένου να αντεπεξέλθουν στις εκάστοτε απαιτήσεις. Στοιχεία όπως η αποφασιστικότητα, η προσήλωση και κυρίως η διάθεση του να αποδέχεσαι νέες προκλήσεις προκειμένου να εξελιχθείς τόσο σε προσωπικό όσο και σε επαγγελματικό επίπεδο, διαμορφώνουν μια στάση ζωής και μια αντίληψη, που διαχωρίζει τους ανθρώπους ανάμεσα σε αυτούς που εφευρίσκουν διάφορες δικαιολογίες αποτυχίας και απροσπέλαστων δυσκολιών, και σε εκείνους που εμμένουν απλά στο να αναζητούν μια λύση.

Οι απρόοπτες καταστάσεις σαν όρος, περικλείουν ένα πλήθος αστάθμητων, έκτακτων και “ιδιαίτερης” φύσεως συνθηκών, που τις κατατάσσει στην κατηγορία όπου κάθε προσπάθεια προσέγγισης τους, γίνεται παρθενική! Η χρονική πίεση και η ένταση που απορρέει από αυτή, προσωποποιούν τον κυριότερο παράγοντα επιτυχίας ή αποτυχίας, ανάλογα με τον τρόπο διαχείρισης και αντιμετώπισης των συνθηκών αυτών.

Πόσες φορές έχετε αποτελέσει μάρτυρες σε μια κατάσταση, όπου οι άμεσα εμπλεκόμενοι επικαλούταν διάφορα επιχειρήματα προκειμένου να δικαιολογήσουν μια “αποτυχία”; Ερωτήματα και προβλήματα που αναζητούν λύσεις, μεταφράζονται ανάλογα με το σχολείο σκέψης του καθενός μας, είτε σε ευκαιρίες για εξερεύνηση νέων προορισμών και εξέλιξη ικανοτήτων, είτε σε αδιέξοδα που δεν επιτρέπουν την παραμικρή συνέχιση. Η διάθεση του να προσαρμόζεται κανείς άμεσα σε οποιαδήποτε ιδιόμορφη κατάσταση, προπονεί και εξελίσσει την ικανότητα αντιμετώπισης κάθε πρόκλησης, διευρύνοντας με αυτό τον τρόπο τις στρατηγικές αντιμετώπισης, αναβαθμίζοντας παράλληλα και το σκεπτικό φάσμα δράσης.

Οι δικαιολογίες σαν όρος χρησιμοποιούνται από μαθητές δημοτικών σχολείων, φοιτητές πανεπιστημίων, εργαζομένων σε επιχειρήσεις, ακόμη και από διοικητικά στελέχη μικρών εταιρειών, ακόμη και ομίλων. Το να επικαλείται κανείς επιχειρήματα στήριξης για την επιλογή ή απόρριψη κάθε απόφασης, απαιτεί τον ίδιο “κόπο” σκέψης με την αντίστοιχη εύρεση και σύνταξη της δικαιολόγηση τους! Καθώς λοιπόν όλοι μας καθημερινά καλούμαστε να σταθούμε και να φανούμε αντάξιοι των απαιτήσεων της θέσης και της ειδικότητας που έχουμε, αυτό που πραγματικά μας καθορίζει και μας διαχωρίζει από τους γύρω μας, είναι ο τρόπος που αποδεχόμαστε τις προκλήσεις και τις αποτυχίες. Το σημείο όπου οι πράξεις μας και η αντίληψη μας σχετικά με την αντιμετώπιση κάθε “προβλήματος” εναρμονίζονται σε μια προσωπική φιλοσοφία.

Ίσως αυτή η φιλοσοφία να αποτελεί το καταλληλότερο πειστήριο γιατί όσους από εμάς αρνούνται να “μεγαλώσουν”, να εγκαταλείψουν την ευθυνοφοβία, να πάρουν επιτέλους την πολυπόθητη εκείνη προαγωγή, τολμώντας να κάνουν το πάθος τους επάγγελμα. Ίσως η μοναδική εποικοδομητική δικαιολογία να εντοπίζεται στο ότι η πραγματικότητα δεν αλλάζει, ανεξάρτητα από το πως επιθυμεί ο καθένας από εμάς να τη “βαφτίζει”…