Λευκές λινές κουρτίνες κρέμονται τέλεια σιδερωμένες από ένα λιτό πεντακάθαρο κουρτινόξυλο. Ο αέρας τις κάνει να ανεμίζουν. Αλλά αυτές ούτε γύρη γεμίζουν, ούτε γκριζάρουν από την επαφή με το πάτωμα.

Όταν η ριπή του αέρα δυναμώσει, σηκώνονται και χαϊδεύουν τον καναπέ. Λευκός κι αυτός, ολόλευκος. Χωρίς τον παραμικρό λεκέ, χωρίς την παραμικρή κιτρινίλα. Ούτε μια μικρή τρίχα δεν έχει μαγνητίσει στο ύφασμά του, ούτε ένα χνούδι. Τα μαξιλάρια του, τέλεια ταιριασμένα, φουσκωτά, άψογα ευθυγραμμισμένα.

Και το φως του ήλιου μπαίνει από το άνοιγμα στις κουρτίνες, αφήνοντας τις απαλές πορτοκαλί ακτίνες του να ξαπλώσουν στο δίχως κόκκο σκόνης πάτωμα. Και στο κρυστάλλινο βάζο που λάμπει και τις διαθλά. Φτάνουν έτσι στον τοίχο πάνω από τον καναπέ. Φωτίζουν το έργο τέχνης που κρέμεται εκεί τόσο κεντραρισμένα, που ούτε σποτ σε έκθεση ζωγραφικής δεν έχει τοποθετηθεί ποτέ τόσο ιδανικά.

Ο μύθος της χρυσής ώρας

Αν υπήρχε η χρυσή ώρα του τέλειου σπιτιού, κάπως έτσι θα ήταν. Και μπορούμε να το φανταστούμε. Αφού έχουμε δει ένα σκασμό φωτογραφίες στα social που αναπαράγουν τέτοιες εικόνες ακριβώς.

Μόνο που στην πραγματικότητα, η χρυσή αυτή ώρα, αν καν υπάρξει ποτέ, μοιάζει περισσότερο με χρυσό λεπτό. Άντε πεντάλεπτο. Γιατί μέχρι τότε, η αφρικανική σκόνη και η γύρη που κάθε χρονιά είναι λες και διπλασιάζεται -πού να είχαμε και περισσότερο πράσινο στις πόλεις- θα έχουν τρυπώσει παντού. Θα έχουν καθίσει πάνω στο λινό της κουρτίνας, ολόλευκη δε θα τη λες. Το δε λιτό κουρτινόξυλο θα μοιάζει τυλιγμένο σε ένα θολό εύθραυστο ασπροκίτρινο πλέγμα.

Ο καναπές θα έχει κάπου μια μακριά γυναικεία τρίχα μαλλιών. Ή μια κοντή ατίθαση αντρική από μουστάκι. Και μια μικρή καφέ κηλίδα, από το καλαμάκι που πετάχτηκε και τον πιτσίλισε με καφέ. Ίσως και μια μεγαλύτερη, από τα παιδικά χεράκια που γέμισαν με σοκολάτες από το απογευματινό κέικ και ήταν πολύ ενθουσιασμένα για να μην αφήσουν τα σημάδια τους τριγύρω.

Όταν πλύθηκαν τα χεράκια και ξεκίνησαν τις χειροτεχνίες, ίσως να ασχολήθηκαν και με κρυστάλλινο το βάζο. Που πλέον δε διαθλά σαν πριν. Παρά είναι γεμάτο δαχτυλιές και ίσως και μερικά πολύχρωμα αυτοκόλλητα. Κι όπως πέρασε η ώρα, οι ακτίνες του ήλιου έχασαν το τέλειο momentum και πλέον φωτίζουν απλώς τη γωνία στο ταβάνι. Τώρα που τη βλέπεις, παίζει να έχει εγκατασταθεί εκεί και μια χαριτωμένη αράχνη.

Ίδια μέτρα και σταθμά

Τέλεια τα σπίτια στις εικόνες και στα περιοδικά. Μόνο που έχουν ετοιμαστεί για ένα συγκεκριμένο σκοπό. Εκείνον της φωτογράφισης. Το σπίτι μας είναι η φωλιά μας και θέλουμε να είναι όμορφο. Να μας εμπνέει, να μας ησυχάζει, να χαιρόμαστε να γυρνάμε σε αυτό. Έχει νόημα όμως να βλέπουμε το όλο θέμα ρεαλιστικά.

Όταν μπαίνουμε σε ένα αγαπημένο φιλικό σπίτι, γεμίζουμε χαρά. Τη χαρά των ανθρώπων που ζουν μέσα του και εκείνη την ώρα άνοιξαν το σπίτι τους να μας φιλοξενήσουν. Δε θα ψάξουμε για σκόνες. Ούτε για το αν όλα τα ρούχα σιδερώθηκαν. Δε θα αναρωτηθούμε καν τι να είναι εκείνος ο λεκές στο πάτωμα. Την ώρα εκείνη, αντικρίζουμε το σπίτι τους με βλέμμα ίδιο με της γιαγιάς Ντακ όταν σερβίρει τον Χιούι, τον Λιούι και τον Ντιούι τη μηλόπιτα που τους έφτιαξε. Με αγάπη, με θέρμη, με στοργή.

Παράλληλα, μπαίνουμε στο δικό μας σπίτι μετά τη δουλειά. Συνειδητοποιούμε ότι το πρωί δεν προλάβαμε να το αφήσουμε όπως θα θέλαμε να το βρούμε και πάει το βλέμμα της γιαγιάς Ντακ. Τώρα φέρνει περισσότερο σε εκείνο της -εκ του The Devil Wears Prada- θρυλικής Miranda Priestly, όταν πρωτοσυναντά τη στυλιστικά άπειρη νέα της βοηθό, Andy Sachs. Η αγάπη έδωσε τη θέση της στην υψηλή κριτική, η θέρμη στην απογοήτευση και η στοργή στον εκνευρισμό.

Το κάνουμε και με τον ίδιο μας τον εαυτό. Τον κρίνουμε με τρόπο τόσο σκληρό, που αν το κάναμε και στους γύρω μας, θα έπαυαν να είναι γύρω μας. Και πίσω στο σπίτι. Φτιάχνουμε μια ιδανική εικόνα που ξεχειλίζει από ουτοπικές προσδοκίες. Την ίδια ώρα που το φιλικό σπίτι μας αρκεί και μας περισσεύει που σφύζει από ζωή. Πού πήγαν εδώ τα ίδια μέτρα και σταθμά;

Στοίβες, καλώδια και η εγγύηση του blender

Μόδα που θαυμάζεις, ταξίδια που ονειρεύεσαι, συνταγές που θέλεις να δοκιμάσεις. Όλα αυτά, σε περιοδικά. Που κρατάς γιατί σε ενδιαφέρουν, δε βρίσκεις σύντομα χρόνο να τα χαζέψεις, να σου η πρώτη απροσδόκητη στοίβα στο σπίτι.

Το απόκομμα από τα χαλιά που έδωσες στο καθαριστήριο για να ξεκαλοκαιριάσουν εκεί, είναι ακόμη πάνω στην τραπεζαρία. Μέχρι να σκεφτείς που πρέπει να το βάλεις, ώστε το χειμώνα να θυμάσαι πού να το βρεις. Το ίδιο και η απόδειξη του καινούργιου blender. Που αποτελεί και εγγύηση για τρία χρόνια. Και, blender είναι, δυστυχώς ξέρεις πως παίζει να χαλάσει σύντομα. Τη θες την εγγύηση, πρέπει να μπει κάπου που θα είναι ασφαλής.

Ακόμη κι αν κατάφερες να κρατήσεις άψογα λευκές τις κουρτίνες και τον καναπέ, το άσπρο σου κάδρο σίγουρα χαλάει κάποιο μαύρο καλώδιο τηλεόρασης, υπολογιστή ή ηχείου. Ή ένα πολύμπριζο. Που χρειαζόταν για να φτάσει εκείνο το φωτιστικό με το κοντό καλώδιο σε κάποια πρίζα του σπιτιού.

Και όλα αυτά τα καλώδια δεν παίζει να μην έχουν πάνω τους ένα κόκκο σκόνης ή ένα χνούδι. Ακόμη κι αν ξεσκονίζεις κάθε μέρα. Ακόμη κι αν με τη σκούπα έχεις μια σχέση εξάρτησης. Ξέρεις άλλωστε, πως ακριβώς για λόγους υγιεινής, το σπίτι πρέπει να αερίζεται. Ε, όσο αερίζεται, λερώνεται κιόλας, τι να κάνουμε; Κι όσο ζεις μέσα του, λερώνεται και πάλι. Κι αν είστε και οικογένεια, ακόμη παραπάνω. Κι όσο μεγαλώνει η οικογένεια, τόσο περισσότερο.

Χρυσή ώρα δύσκολο, χρυσή τομή όμως ναι

Μόνο που αυτό είναι οκ. Η τελειότητα είναι ένας κινούμενος στόχος, που μάλιστα κινείται στους ρυθμούς της καθημερινότητας. Είναι λες εύκολο να τον πετύχεις; Όπως και με τον ίδιο σου τον εαυτό, έτσι και με το σπίτι σου. Αν περιμένεις όλα να είναι τέλεια για να νιώσεις καλά, μάλλον θα περιμένεις για πάντα. 

Το μόνο που καταφέρνεις με την εμμονή αυτή, είναι να βάζεις εμπόδια στον ίδιο σου τον εαυτό. Χαλάρωσε στον καναπέ σου, βάλε και τα ποδαράκια σου πάνω. Ας λερωθεί και το ριχτάρι, ευτυχώς μπορείς να το πλύνεις. Αφιέρωσε χρόνο για να κάνεις γιόγκα, πιλάτες, διαλογισμό, κι ας έχει λογαριασμούς στο τραπέζι. Σίγουρα δε θα επηρεάσουν την αθλητική σου απόδοση. Άσε που με την ευεξία και την ενέργεια που θα γεμίσεις, μπορεί μετά να βρεις και το κουράγιο να τους τακτοποιήσεις. Βρες εν ολίγοις τη χρυσή εκείνη τομή, ανάμεσα στο διατηρώ το σπίτι μου τόσο καθαρό όσο χρειάζεται και θέλω, χωρίς όμως να παραγκωνίζω τις υπόλοιπες ανάγκες μου.

Η ζωή συμβαίνει εδώ ακριβώς, τώρα ακριβώς. Δεν τη νοιάζει αν τα πιάτα στο νεροχύτη έμειναν μια μέρα άπλυτα. Τις μέρες που το σπίτι σου είναι ακατάστατο, δες το σαν μια υπενθύμιση ότι είσαι ευάλωτος και αποσπασμένος, ακριβώς γιατί είσαι άνθρωπος. Όταν είναι σούπερ καθαρό, θα σου υπογραμμίζει πόσο σπάνιος και πολύτιμος είναι ο ελεύθερος χρόνος σου, που τον διέθεσες εδώ.

Το πάτωμα, ας έχει και κάποια σκυλίσια χνούδια, είναι εκεί για να σε στηρίζει. Οι τοίχοι, ακόμη κι αν κάπου ξέφτισε η μπογιά, είναι εκεί για να σε αγκαλιάζουν, μακριά από την πολύβουη πόλη. Η κουζίνα είναι ο καμβάς πάνω στον οποίο δημιουργείς το φαγητό που συντηρεί εσένα και την οικογένειά σου, το φαγητό που διασκεδάζει τους καλεσμένους σου.

Η εικόνα του τέλειου σπιτιού σε εξαντλεί, σωματικά και ψυχικά. Σε έναν άνισο αγώνα με τον κινούμενο στόχο, το μόνο που τελικά θα πετύχεις είναι αυξημένα επίπεδα στρες. Και χάνεις και τον ελεύθερο χρόνο σου. Χρόνο που θα περνούσες όμορφες στιγμές με τον εαυτό σου, το σύντροφό σου, τα παιδιά σου. Τα παιδιά μεγαλώνοντας δε θα θυμούνται αν ο νεροχύτης ήταν κάθε μέρα άδειος, αλλά τις ώρες που έκατσες στο πάτωμα δίπλα τους να παίξετε μαζί.

first published:  Μάι 19, 2021