Σοφία Μπακογιώργου – Πρώτη μέρα στο σχολείο! Χμμμ.. Νομίζω πως έχει καταγραφεί στο μυαλό μου ως η πιο τραυματική εμπειρία. Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα. Ως μεγάλος «μαμακόσπορος» έκλαιγα μία βδομάδα πριν ξεκινήσει το σχολείο. Ξέρετε εκεί που μία βδομάδα πριν οι γονείς σου σε προετοιμάζουν και σου λένε ότι μεγάλωσες και πλέον θα ξυπνάς το πρωί να πας να βρεις τους φίλους σου  και να μαθαίνεις καινούρια πράγματα αλλά θα ακούς και την-τον δασκάλα-ο σου. Εγώ βέβαια όλα αυτά δεν το πήρα και πολύ καλά και έτσι την πρώτη μέρα σηκώθηκα με βαριά καρδιά και ετοιμάστηκα να πάω σχολείο για την πρώτη μου μέρα. Η μαμά μου ήταν μέσα στην τρελή χαρά και εγώ είχα κάτι μούτρα μέχρι το πάτωμα. Το μόνο που μου έφτιαχνε την διάθεση ήταν η ολοκαίνουργια μου τσάντα και τα ρούχα που με τόση προσοχή είχα διαλέξει δύο μέρες πριν. Θυμάμαι ακόμα πόσα παιδάκια με τις μαμάδες τους πήγαιναν προς το τεράστιο κτίριο με την μεγάλη αυλή. Όταν πια φτάσαμε ήρθε η δασκάλα μου, η κυρία Λίνα και με ρώτησε αν ήμουν πρωτάκι, η μαμά μου είπε ναι και με πήρε από το χέρι. Εκεί ένιωσα τον τρόμο και άρχισα να κλαίω. Το επόμενο που θυμάμαι είναι παιδάκια να κάθονται στα θρανία τους και εγώ να ψάχνω μία θέση. Τελικά βρήκα δίπλα στην Κατερίνα. Είπαμε γεια και μου είπε ότι είχα ωραία τσάντα. Αυτή ήταν η πρώτη μου φίλη και το πρώτο μου χαμόγελο για εκείνη την μέρα. Η μαμά μου ήρθε να με πάρει και εγώ έτρεξα πάνω της γιατί είχα να της πω πολλές ιστορίες. Τελικά τώρα που το σκέφτομαι δεν ήταν και τόσο άσχημη η πρώτη μέρα στο σχολειό.

Φωτεινή Λιάκου- Ξέρετε, τα παιδιά των στρατιωτικών έχουν πολλές «πρώτες» μέρες σε πολλά διαφορετικά και καινούρια σχολεία. Κάθε μια από αυτές, τις θυμάμαι χέρι χέρι με τον μικρότερο, αλλά παντοτινό και αγαπημένο μου «συμμαθήτη», τον αδερφό μου και ΦΥΣΙΚΑ τη μαμά που είχε ήδη “κανονίσει” στο κυλικείο να πάρουμε στο πρώτο διάλειμμα τον καθιερωμένο λουκουμά με ζάχαρη…

Μαρία Καλύμνου – Η πρώτη μέρα στο σχολείο. Χμμμ, είμαι από αυτούς που δε θυμούνται πολλά για την πρώτη εντύπωση από συμμαθητές και δασκάλους. Έτσι κάπως είναι στα 3θέσια σχολεία νομίζω (ναι κάποτε υπήρχαν κι αυτά και στα χωριά υπάρχουν ακόμη). Αλλά εκείνη τη σάκα την τετράγωνη με τα ροζ κουμπώματα και τις τρεις μεγάλες θήκες, αδυνατώ να την ξεχάσω. Πήγαινε set με την επίσης ροζ (φυσικά) κασετίνα. Ήταν για μένα μια τρομερή αίσθηση, να αισθάνομαι πως πιάνεται η κοτσίδα μου στην τσάντα. Ήταν σα να πιανόταν η ανεμελιά μου στα βιβλία και μάλλον αυτό σήμαινε ότι μεγάλωνα τελικά.

Εύα Καραμανάβη – Πρώτη μέρα στο σχολείο ε? Την περίμενα πως και πως! Είχα ήδη πείσει τους γονείς μου να διαλέξουμε σχολική τσάντα πρώτοι(!), πριν τα υπόλοιπα κορίτσια πάρουν τα καλύτερα σχέδια της Barbie, κι εγώ αναγκαστώ να  συμβιβαστώ με μια απλή, ροζ, κοριτσίστικη, τσάντα. Έτσι κι έγινε. Η καινούργια μου τσάντα μύριζε καινουργίλα, μια μυρωδιά που ακόμη μου έχει μείνει στο μυαλό.  Ήμουν τόσο χαρούμενη με την επιλογή μου που άρχισα να την παίρνω μαζί μου πριν ακόμη ανοίξουν τα σχολεία. Στο σουπερ μάρκετ, στις βόλτες μου, στην επίσκεψη στη γιαγιά… Ήμουν ενθουσιασμένη που επιτέλους θα πήγαινα  στο ‘’μεγάλο’’ σχολείο! Είχα επιλέξει τι θα φορέσω ήδη από την προηγούμενη μέρα κι έτσι το καθιερωμένο πλύσιμο-ντύσιμο-πρωινό, έγινε σε χρόνο ντε-τε. Στο σχολείο πήγα με τη μαμά μου ΄ ήταν το ίδιο ενθουσιασμένη με εμένα. Αφού μας καλωσόρισε ο διευθυντής του σχολείου και κάναμε την πρωινή προσευχή, οι δασκάλες μας μάζεψαν όλα τα ΄΄πρωτάκια΄΄ σε μια αίθουσα με σκοπό να μας χωρίσουν σε τάξεις, το Α1, το Α2 και το Α3. Οι δασκάλες λοιπόν άρχισαν να φωνάζουν τα ονόματα μας, έτσι ώστε να χωριστούμε κατά αλφαβητική σειρά. ”Εύη Καραμανάβη”! ”Θα πρόκειται για συνωνυμία”, σκέφτηκα, ”ίσως κάποια ξαδέρφη” κι έτσι δεν σήκωσα το χέρι μου. Η κυρία που κρατούσε τη λίστα φώναξε το όνομα ίσα με τρεις φορές. Εγώ ακούνητη. ”Μα δε λέει εμένα”, σκέφτηκα, ”εμένα με λένε Εύα, όχι Εύη”. Αφού τελείωσε αυτή η διαδικασία και δίχως να έχω ακούσει το όνομά μου, αποφάσισα να κατευθυνθώ μόνη μου προς το τρίτο τμήμα, το Α3. Είχε τα περισσότερα παιδιά και ίσως ήταν αυτό που με τράβηξε. Η δασκάλα του τμήματος φώναξε για ακόμη μια φορά τα ονόματα των παιδιών που είχε στο τμήμα της κι εγώ και πάλι δεν άκουσα το δικό μου και αυτή τη φορά της το είπα. Με ρώτησε πώς είναι το όνομά μου. ”Με λένε Εύα Καραμανάβη”, της είπα. Με πήρε από το χέρι και με πήγε στο Α2, όπου σύμφωνα με το επίθετό μου άνηκα εκεί. Η κυρία του Α2 με ρώτησε σε ποιο τμήμα θα ήθελα να είμαι και της απάντησα ότι θα έμενα εκεί. Αυτό ήταν. Η απόφαση αυτή ήταν που καθόρισε τη ζωή μου στο δημοτικό, αργότερα στο γυμνάσιο και πιο μετά, στο λύκειο, ακόμη  και ως φοιτήτρια, γιατί εκεί γνώρισα τις φίλες μου που καταφέραμε να είμαστε μαζί κατά τη διάρκεια όλων των σχολικών μας(και όχι μόνο) χρόνων΄ και ακόμη είμαστε.  Αν επέλεγα το Α3 για τμήμα μου, πολλά πράγματα ως τώρα θα ήταν διαφορετικά στη ζωή μου. Δηλώνω χαρούμενη και περήφανη για την απόφασή μου. Στο κάτω κάτω μου έμεινε και μια ιστορία από την πρώτη μου μέρα στο σχολείο να θυμάμαι…

Υ.Γ. Ευχαριστώ την κολλητή-παιδική μου φίλη Μ.Η. για τις πληροφορίες που εγώ είχα ξεχάσει. Και τη μαμά μου.

Νίκη Ξημέρη – Σίγουρα η πρώτη μέρα στο σχολείο είναι η μοναδική διαφορετική από όλες τις άλλες σχολικές χρονιές που ακολουθούν. Γιατί δεν ξέρεις τι σε περιμένει και γιατί πρώτη φορά αφήνεις το χέρι της μαμάς και του μπαμπά.Όσο προσπαθώ να ανακαλέσω άλλες πρώτες μέρες στο σχολείο, νομίζω ότι αυτή της πρώτης φοράς είναι πιο χαραγμένη από όλες τις άλλες.Ένα άγχος για πρώτη φορά. Ακόμα και το ξυπνητήρι χτύπησε διαφορετικά νομίζω εκείνη τη μέρα. Σηκωθήκαμε και ετοιμαστήκαμε σαν να γινόταν κάτι πολύ επίσημο. Διαλέξαμε τα αγαπημένα μου ρούχα με τη μαμά. Το 3/4 ριγέ μπλουζάκι μου -τύπου navy- , τη μπλε φουστίτσα και το νουντ -μπαλετικό ροκάκι μου. Από τότε ήμουν λάτρης του δερματί χρώματος αλλά και του μπαλέτου. Πήρα μαζί με τη σχολική τσάντα που είχα υπεργεμίσει με ότι μαρκαδόρο, κασετίνα, τετράδια, ξύστρα μεταλλική, γόμα διπλής όψεως, πλαστελίνες, κόλες, διαβήτη -χωρίς λόγο-  και ότι άλλο βρήκαμε στον πρώτο όροφο του βιβλιοπωλείου,  ίσα ίσα για να είμαι “ετοιμοπόλεμη” αν κάποιος μου ζητήσει κάτι να τα έχω όλα. Πήρα και το βαλιτσάκι με το τοστ σε αλουμινόχαρτο της μαμάς, το μήλο που δεν έφαγα ποτέ (από τότε τα σιχαινόμουνα) και τις 100 δραχμές για να πάρω αν ήθελα κάτι από το κυλικείο – που επίσης δεν πήρα ποτέ καθώς από τότε άρχιζα να ανακαλύπτω ότι είναι τέλεια να αποταμιεύεις χρήματα. Γιατί έπερνα δώρα στους γονείς. Μετά σε μένα. Όχι αυτό με την αποταμίευση δεν το έχω κρατήσει φυσικά μέχρι σήμερα για ευνόητους λόγους. Πρώτη παρατήρηση. Το παιδάκι που λέει την προσευχή στο μικρόφωνο. Ναι θα ήθελα να την πω και εγώ. Αλλά πολύ δύσκολη να τη μάθεις. Θα τα καταφέρω όμως. Είναι καλή ευκαιρία να δοκιμάσω αν έχω και καλή φωνή. Την πρώτη μέρα είχα προαίσθημα πως θα γνωρίσω την κολλητή μου που θα ανταλλάσσουμε γόμες, ροκανίσματα ξύστρας και “παράνομες” σοκολάτες καμιά φορά. Τη βρήκα. Οι γονείς μας δηλαδή που γνωρίζονταν. Καθίσαμε μαζί. Πρώτο θρανίο. Επίσης μία συνήθεια που δεν άλλαξε με τα χρόνια. Το λες και “φυτό”.Αφού μπήκαμε στην τάξη και έχασα τη μαμά από το οπτικό πεδίο άρχισα να βολιδοσκοπώ τους γύρω μου. Πόσο ωραία παρέα θα γίνουμε? Άντε να μας έβαζες τώρα 25 άτομα άγνωστα μεταξύ μας να επικοινωνήσουμε. Ποτέ. Άσε που θα έπαιρνε μέρες. Ενώ τότε σε 5 λεπτά είχες γνωριστεί και στα επόμενα 10 μοιραζόσουν τα ίδια πράγματα και έπαιζες ανέμελα σαν να γνωρίζεσαι χρόνια και είχες και απόλυτη εμπιστοσύνη. Να αυτό μου λείπει. Και ναι είναι μία συνήθεια που κράτησα. Να εμπιστεύομαι γρήγορα και αθώα τους γύρω μου σαν την πρώτη μέρα στο σχολείο. Και δε θα το αλλάξω. Γιατί εσύ Μαμά, εσύ Μπαμπά μου μάθατε να πηγαίνω στο άγνωστο και να το εξερευνώ δίχως φόβο, χωρίς δισταγμό και με χαμόγελο αισιοδοξίας. Να δίνω αφού μπορώ να είμαι ευτυχισμένη και με λιγότερα και να μην τσιγκουνεύομαι συναισθήματα και πράξεις. Η πρώτη μέρα στο σχολείο μου έμαθε να μη φοβάμαι και να κάνω τα πρώτα βήματα σε καινούργια μονοπάτια μόνη μου. Επίσημος απογαλακτισμός. Ευχαριστώ για αυτό.Ναι είναι μία μέρα που δε θα ξεχάσω. Είναι οι συνήθειες που δε θα σβήσω. Ακόμα και αν το νουντ φύγει από τη μόδα.

Μαργαρίτα Γραμματικού – Εγώ, ο μπαμπάς μου και η μεγαλύτερη αδερφή μου στο αυτοκίνητο. Ο δρόμος ήταν μακρύς αλλά μου φάνηκε σαν να κάναμε τρία λεπτά διαδρομή, μάλλον γιατί μιλούσα χωρίς σταματημό. Σχολίαζα κάθε κτήριο και κάθε αυτοκίνητο που περνούσε δίπλα μας. Είχα αγχωθεί τόσο πολύ, αλλά τότε δεν ήξερα ότι αυτή η ζαλάδα και ο κόμπος στο στομάχι μου λεγόταν έτσι. Νόμιζα ότι δεν θα κάνω φίλους και φανταζόμουν το εαυτό μου να τρώει το κέικ που είχα στο τάπερ, μόνο του σε μια γωνία της αυλής. Από τότε έφτιαχνα σενάρια όσες φορές αγχωνόμουν. Θυμάμαι να μην θέλω να αφήσω το χέρι του μπαμπά μου και εκείνος να μου λέει πως πρέπει να φύγει. Ήθελα να κλάψω, δεν ήξερα κανέναν. Ακόμα έχω την εικόνα της αίθουσας στο μυαλό μου, μάλλον την σκάναρα υπερβολικά προσεκτικά. Με το που είδα το πρώτο κοριτσάκι που μου χαμογέλασε πήγα και κάθισα δίπλα του. Τα χαμόγελα είναι πάντα καλό σημάδι. Από εκείνη την στιγμή και μέχρι το τέλος της μέρας δεν έμεινα ούτε λεπτό μόνη μου και το κοριτσάκι στο διπλανό θρανίο είναι ακόμα μια από τις καλύτερές μου φίλες.

Σοφία Τσουμαχίδου – Ουσιαστικά δε γνωρίζω ακριβώς ποια ήταν η πρώτη μου μέρα στο σχολείο, μιας και από την ηλικία των 4 πολλές φορές ακολούθησα τον μπαμπά μου στο δικό του σχολείο, στη δική του υπέροχη τάξη… βλέπετε ήταν δάσκαλος. Συχνά πυκνά έκλαιγα ασταμάτητα μέχρι να τον πείσω να με πάρει μαζί του, μιας και η αγάπη μου για το σχολείο, αλλά και για εκείνον, ήταν μεγάλη. Κι εκείνος, φυσικά, ποτέ δε μου χαλούσε το χατίρι…. Κι έτσι το σχολείο για εμένα έγινε μία ευχάριστη απασχόληση που την περίμενα με λαχτάρα και ενθουσιασμό. Έτσι όταν ήρθε η ώρα για την αληθινή πρώτη μέρα στο σχολείο, εγώ ήμουν έτοιμη… προετοιμασμένη…. και τόσο ενθουσιασμένη. Δεν είχε τίποτα μελοδραματικό. Ήταν μία απλή μέρα σαν όλες τις άλλες που είχαν προηγηθεί. Με μόνη διαφορά ότι αυτή τη φορά ήταν εκεί και η μαμά μου… να μου χαρίζει την ασφάλεια της ύπαρξής της κάθε στιγμή… να μου κρατάει το χέρι και να μου δίνει ένα φιλί γεμάτο αγάπη πριν μπω για πρώτη φορά στη δική μου τάξη.

Νικολέτα Σαββάκη – Η πρώτη μέρα στο σχολείο είχε μια δόση γέλιου αλλά και κλάματος. Θυμάμαι την κυρία Στέλλα, που νόμιζα πως είναι η μητέρα κάποιου παιδιού, να μας φωνάζει να μπούμε στην αίθουσα. Τα μάτια μου κατακόκκινα, γιατί πολύ απλά δεν ήθελα να αφήσω την μαμά μου σπίτι μόνη της (Οκ, δεν ήθελα να χάσω τα παιδικά μου) και δεν ήθελα να χωριστώ με τους φίλους μου από το νηπιαγωγείο. Τις άσκοπες προσπάθειες να με ηρεμήσουν, ακολούθησαν τα σπιτικά γλυκά της κυρίας Στέλλας αλλά και όλα τα καινούρια πρόσωπα που αντίκριζα. Δεν μας κράτησαν πολύ, μας έδωσαν 2-3 μπάλες και μας άφησαν να γνωριστούμε και να παίξουμε. Τι το’ θελαν; Να σου ο Γιάννης τρώει μια στο κεφάλι και αρχίζει τα κλάματα. Εντάξει μωρέ, ήταν λίγο δυνατή. Όσο έκλαψα όταν με άφηνε η μαμά μου στο «νέο» μου σπίτι, άλλο τόσο έκλαψα όταν έπρεπε να αφήσω τους νέους μου φίλους και να γυρίσω πίσω. Από μωρό κλαψιάρικο ήμουν!

Φιλίππα Βλαστού – 15 Σεπτεμβρη: ξεκίνησα και εγώ να εκτίω τα σχολικά μου χρόνια. Πρώτη μέρα στο σχολείο απαίσια! Παντού τσιρίδες (αυτό συνεχίστηκε μέχρι και που το τελείωσα). Ο μπαμπούλας που μου έλεγαν για να τρομάξω και να φάω πήρε σάρκα και οστά στα πρόσωπα δασκάλων και συμμαθητών. Ανυπομονούσα να περάσει η ώρα να φύγω. Μετά κατάλαβα ότι μπορεί η μέρα να περνούσε αλλά είχα μπροστά μου άλλα 12 χρόνια όποτε έπρεπε κάπως να δω τα θετικά. Μέχρι το κουδούνι να χτυπήσει για ”μέσα” έκανα παρέα με την αδερφή μου, Ρία. Μόλις μπήκαμε στην τάξη γνώρισα τον -από τότε και μέχρι τώρα- κολλητό μου Κυριάκο, μου είχε πει ”Η μπλούζα σου είναι τρύπια” και εγω του απάντησα ”Τα μανταλάκια φταίνε”,τον αγάπησα, κάτσαμε στο ίδιο θρανίο και αρχίσαμε να μιλάμε. Μόλις πήραμε τα βιβλία τα φόρτωσα στην αδερφή μου και εγώ άρχισα να τρέχω προς το σπίτι.

Μαρία Κουτσάκα – 14 χρόνια πέρασαν από την πρώτη μου μέρα στο σχολείο. Φυσικά δε θυμάμαι σχεδόν τίποτα. Μόνο την κυρία Πασχαλιά – την αγαπημένη μου δασκάλα στο δημοτικό. Λογικά,  η πρώτη μέρα στο σχολείο θα ήταν περίεργη. Σκεφτείτε ένα σχολείο γεμάτο παιδάκια που δεν είχα ξαναδεί, πρόσωπα δασκάλων που δεν είχα ξαναδεί, βιβλία που δεν είχα ξαναδεί και πάει λέγοντας. Σαν το ψάρι έξω από το νερό θα ένιωθα. Το κουδούνι χτύπησε και όλα τα παιδιά – με τη βοήθεια πάντοτε των δασκάλων – οργανωθήκαμε σε σειρές για τον αγιασμό. Έπειτα, ξεχυθήκαμε στις τάξεις και ακολούθησαν οι καθιερωμένες γνωριμίες με τους συμμαθητές και τους δασκάλους, το μοίρασμα των βιβλίων κ.ο.κ.. Ναι και η γνωριμία με την κυρία Πασχαλιά! Το «παιχνίδι» της κοινωνικοποίησης είχε μόλις ξεκινήσει. Δεύτερο κουδούνι ( ίσως και τρίτο και τέταρτο) και ξεχυνόμαστε στην αυλή για παιχνίδι με τα παιδάκια που ήδη γνωρίσαμε κι είπαμε το κλασικό «φίλες για πάντα»! Ταυτόχρονα, σκέφτομαι πόσο  περίεργο και πρωτόγνωρο συναίσθημα είναι να πιάνεις βιβλία, σχολική τσάντα, τετράδια και μολύβια, εκεί που έπιανες συνέχεια τουβλάκια, πλαστελίνη και χαρτόνια. Νιώθεις μεγάλος/η. Λογικά, έτσι θα ήταν η πρώτη μέρα στο σχολείο, ή έστω έτσι πρέπει να ήταν και να είναι.

Γιάννης Χαραλαμπίδης – Πρέπει να ήμουν 3 όταν πήγα πρώτη φορά στο νηπιαγωγείο. Δραματική ημέρα. Με παίρνει η γιαγιά μου από το χέρι και με πηγαίνει μέχρι την πόρτα του νηπιαγωγείου όπου και πέφτω κάτω και αρχίζω κλάμα γοερό. Δεν ήθελα ρε παιδί μου να μπω μέσα. Την δεύτερη μέρα με πήγε η μαμά μου και ήρθε και αυτή μέσα μαζί μου μέχρι το δεύτερο διάλειμμα. Μετά γνώρισα την καλύτερη μου φίλη και δεν ήθελα να φύγω.

Μαριαλένα Περπιράκη – Την πρώτη φορά που πήγα σχολείο, δεν είχα καταλάβει που ακριβώς πήγαινα. Ήταν ένα συνηθισμένο πρωινό για τον 6χρονο εαυτό μου και μου έκανε εντύπωση που η μαμά είχε δύο τρεις επιλογές για το τι θα φορούσα, λες και ήταν καμιά ιδιαίτερη μέρα. Φεύγοντας περάσαμε πρώτα από το σπίτι της θείας μου, αν κι εγώ νόμιζα πως ήταν ο τελικός μας προορισμός. Εκείνη να με κοιτάει ενθουσιασμένη, να με ρωτάει πως αισθάνομαι κι εγώ να νομίζω πως της είχε λασκάρει καμιά βίδα. Όταν λοιπόν έγινε πιο συγκεκριμένη και με ρώτησε πως αισθάνομαι που θα πάω σχολείο, ένιωσα σα να είχα μόλις ξυπνήσει από κώμα. «Σχολείο, ποιο σχολείο;» Η αλήθεια είναι πως επειδή πάντα ήμουν η μικρότερη στην οικογένεια, χαιρόμουν με την επιστροφή στο νηπιαγωγείο μετά από κάθε καλοκαίρι και ανυπομονούσα να ξεκινήσω και το δημοτικό. Είχα άλλωστε μεγάλο καημό να μάθω να γράφω και να διαβάζω σε σημείο που έτρεχα με τα βιβλία πίσω απ’ τη μαμά, η οποία το τελευταίο πράγμα που ήθελε ήταν να γίνει και δασκάλα. Όταν λοιπόν έφτασε η μέρα που θα πήγαινα σχολείο εγώ δεν ταρακουνήθηκα από φόβο, αλλά γιατί δεν θυμόμουν τίποτα. Ξεκινήσαμε λοιπόν με πορεία προς το άγνωστο, με εμένα ακόμα να μην έχει συνειδητοποιήσει τι συμβαίνει. Φτάσαμε στο προαύλιο, το οποίο τότε μου έδινε την εντύπωση ότι είναι μεγάλο σαν το Central Park, και με παρέλαβε μια κυρία με γαλάζιο σκελετό γυαλιών. Πολύ πασέ σκέφτηκα αλλά δεν είπα τίποτα. Αφού με άφησαν σε ένα μπούγιο με αγόρια και κορίτσια της ηλικίας μου, με τα οποία τώρα μοιράζομαι τις καλύτερες και χειρότερες σχολικές αναμνήσεις, ξεκινήσαμε την προσευχή. Όμως λίγο πριν φτάσουμε στο «ἁγιασθήτω τὸ ὄνομά Σου» μια παιδική στριγκλιά διαπέρασε τα τύμπανα όλων μας. Λίγο πιο έξω από το προαύλιο, εκεί που κάθονταν οι γονείς, ένα πρωτάκι δεν ήθελε να αποχωριστεί τη μαμά του. Μετά από πολύ κλάμα, φωνές και σαματά το κοριτσάκι ήρθε να κάτσει μαζί μας, αν και όλα τα παιδιά νιώθαμε μια ναυτία, λες και παρακολουθήσαμε βιασμό. Το κοριτσάκι μπορεί να μας σόκαρε την πρώτη μέρα του σχολείου, όμως αργότερα το ανταπέδωσε μαθαίνοντας σε όλους να δένουν τα κορδόνια τους. Εγώ ήμουν η τελευταία που έμαθε (#truestory).

Εύη Βιντζηλαίου– Σήμερα είναι Παρασκευή 5 Σεπτεμβρίου ¨καμπανάκι¨ ότι σε 6 μέρες θα ξεκινήσουν τα σχολεία. Μου φαίνεται πολύ περίεργο που δεν θα πάω φέτος σχολείο, αλλά μου φαίνεται παράλληλα ακόμα πιο τέλειο που θα γίνω φοιτήτρια. Χμμμ, ας θυμηθώ την πρώτη μου μέρα στο σχολείο. Δεν ήταν και πολύ ευχάριστη θα έλεγα, με κυριαρχούσε το άγχος, ο φόβος για το διαφορετικό και καινούργιο περιβάλλον. Οι γονείς μου φυσικά ήταν μαζί μου και μου κρατούσαν το χεράκι λέγοντας μου ότι θα κάνω φίλους, θα μάθω πολλά πράγματα που θα μου αρέσουν και θα το αγαπήσω. Με καθησύχασαν τα λόγια τους, και ήξερα ότι όλα τα παιδάκια που έβλεπα γύρω μου ήταν στην ίδια θέση με εμένα και δεν το περνούσα όλο αυτό μόνη μου, αλλά μαζί τους. Κι έτσι η εικόνα για το σχολείο άρχισε να αλλάζει, και τα διαλείμματα ήταν ευχάριστα, παίζαμε κρυφτό, κυνηγητό, υπήρχε και το πρώτο σκίρτημα του παιδικού έρωτα  και όλο αυτό ήταν όμορφο γιατί ήμουν ξέγνοιαστη. Αλλά πέρα από όλα αυτά το πρωινό ξύπνημα ήταν και θα είναι βάσανο για όλα τα παιδιά.

Στέλλα Σαμιώτη- Από ανησυχητικά μικρή ηλικία αντιπαθούσα τα παιδάκια. Οι φίλες μου ήταν όλες μεγαλύτερες και πάντα μου άρεσε να κάθομαι στο τραπέζι με τους μεγάλους.  Όταν για πλάκα μια μέρα μου είπε η μαμά  ότι σκεφτόταν να μου κάνει αδερφάκι έπαθα παιδικό πανικό. Έχω ήδη μια μεγαλύτερη αδερφή, δεν άντεχα άλλη συναναστροφή μέσα στο σπίτι. Από τα νεύρα μου έπιασα ένα σφυρί και άρχισα να κοπανάω την τραπεζαρία. Οι γονείς μου ήταν σίγουροι ότι κάποιο λάθος είχε γίνει στο μαιευτήριο. Το παιδί τους ήταν το παιδί της μάνας του Τσάκι. Άρχισαν να με προετοιμάζουν ψυχολογικά για το σχολείο. “Θα πας στο νηπιαγωγείο Στελλίτσα και θα κάνεις καινούριους φίλους”. Τέλεια, σκεφτόμουν. Πέρασε ο καιρός και φτάσαμε στην πρώτη μέρα. Το δύσκολο έργο είχε αναλάβει η γιαγιά μου. Όλοι οι υπόλοιποι δούλευαν. Ήμουν πασίχαρης. Καινούρια ρούχα, τσάντα, παγουρίνο. Το σχολείο ήταν πέντε λεπτά απόσταση με τα πόδια. Μόλις φτάσαμε η γιαγιά αντιλήφθηκε ότι είχε ξεχάσει την καινούρια τσάντα, παγουρίνο στο σπίτι. Μου λέει “Μπες μέσα και πάω να στα φέρω”. Η άτιμη το είχε σχεδιάσει καλά. Μπαίνω μέσα και παθαίνω σοκ. Ένα τσούρμο παιδάκια να φωνάζουν, να κυνηγιούνται, να γελάνε, να κλαίνε, να σκαλίζουν τη μύτη τους. Πήρα φόρα να πάω να τα δείρω, αλλά μπήκε στη μέση η δασκάλα που με υποδέχτηκε με χέρια ανοιχτά και ένα πλατύ χαμόγελο. Φρέναρα απότομα, έκανα μεταβολή γεμάτη αηδία και βγήκα έξω. Έτρεξα με όλη μου τη δύναμη σα να με κυνηγούσε ο Φρέντυ Κρούγκερ. Πρόλαβα τη γιαγιά στην είσοδο του σπιτιού. Μου έβαλε τις φωνές που πέρασα τον κεντρικό δρόμο μόνη μου. Έκλαψα πολύ για να της δώσω να καταλάβει ότι τα πράγματα ήταν σοβαρά. Δεν ήθελα να γυρίσω ξανά. Πιάστηκα από το φουστάνι της και δεν είχα σκοπό να το αφήσω αν δεν μου έδινε υπόσχεση ότι δεν χρειαζόταν να ξαναπάω εκεί μέσα. Μου έκανε το χατίρι. Το βράδυ ανέλαβαν οι γονείς που με φοβέρισαν ότι αν δεν πήγαινα σχολείο θα γινόμουν ξύλο απελέκητο. Έτσι, η πρώτη μου μέρα στο σχολείο ήταν η δεύτερη.

Ελένη Περπινιά – Με βεβαιότητα σας λέω ότι ήταν Σεπτέμβρης και μάλιστα του 1995. Καθώς γεννήθηκα Μάρτιο είχα την ευκαιρία να κερδίσω χρόνο και να πάω 5,5 χρονών στο σχολείο και όχι 6! Με βεβαιότητα σας λέω ότι ήμουν χαρούμενη που θα πήγαινα σχολείο για δύο λόγους. Πρώτον, από μαρτυρίες των γονιών μου, δεν μου άρεσε καθόλου το νηπιαγωγείο και μάλιστα είχα αποδράσει μια φορά. Ο δεύτερος λόγος ήταν ότι θα πήγαινα επιτέλους στο ίδιο σχολείο με την αδερφή μου.  Εκείνη είναι 4 χρόνια μεγαλύτερη, οπότε πήγαινε ήδη δημοτικό.

Εκείνο το πρωί του Σεπτέμβρη, με ξύπνησε η αδερφή μου για να πάμε σχολείο. Δεν θυμάμαι πολλά αλλά λογικά την ακολουθούσα από πίσω και έκανα ότι έκανε. Μάλλον νόμιζα ότι ακολουθούμε τελετουργικό πριν το σχολείο. Που να ξέρω; Πάντως έφαγα το πρωινό μου, φίλησα τη μαμά μου για να φύγει για τη δουλειά, έφτιαξα την τσάντα μου, έβαλα την κασετίνα μου μέσα- ξέρετε ποια ε;;; αυτή την μεταλλική που όταν έπεφτε ακουγόταν 3 τετράγωνα από το σχολείο-  και ακολουθούσα την αδερφή μου σε όλο το δρόμο. Το σχολείο ήταν κοντά στο σπίτι μας και στη δουλειά του μπαμπά μου. Εννοείται ότι έκανα ένα πρωινό πέρασμα για να με καμαρώσουν γνωστοί, συνάδελφοι του μπαμπά μου και περαστικοί.Βρήκαμε και άλλα παιδάκια στο δρόμο για το σχολείο και σαν μικρή κοινωνία- έμενα στην Τήνο- γνωριζόμασταν από το νηπιαγωγείο. Μπήκα από την μεγάλη πόρτα χέρι- χέρι με την αδερφή μου. Σε δύο λεπτά είχα χαθεί και έτρεχα σαν τρελή με άλλα 20 παιδάκια και δεν νομίζω καν να ακούσαμε το κουδούνι για να μπούμε στην τάξη. Γύρισα στο σπίτι πτώμα από το παιχνίδι! Αααα μας έδωσαν και βιβλία, αυτό  ξέχασα να το πω και εδώ και στη μαμά μου εκείνη τη μέρα!

Δήμητρα Γρηγορέα – Οι σχολικές μου αναμνήσεις λίγες και έντονες. Μεμονωμένα περιστατικά χαραγμένα στη μνήμη τόσο δυνατα που είναι σαν να τα ζω τώρα. Καμία ανάμνηση όμως από την πρώτη μέρα. Εκτός από το συναίσθημα λίγες μέρες πριν. Όντας μοναχοπαίδι περνούσα συνήθως πολύ χρόνο μόνη μου παρέα με τα βιβλία μου. Λίγες μέρες πριν την έναρξη του σχολείου ήμουν συνήθως πολύ ενθουσιασμένη. Αγαπημένη μου συνήθεια η αγορά του βιβλίου “Χαρούμενες Διακοπές”.  Χανόμουν μέσα στις διασκεδαστικές σελίδες του βιβλίου αυτού, τις γεμάτες παιχνίδια, σταυρόλεξα, σπαζοκεφαλιές,σκίτσα, ωραίες εικόνες, ευχάριστα κείμενα και ποιήματα. Η μελέτη του 5-10 μέρες πριν την έναρξη του σχολείου ήταν μια συνήθεια που συνεχίστηκε καθόλη τη διάρκεια του δημοτικού, καθώς σηματοδοτούσε με κεφάτο τρόπο ότι πλησιάζουν οι μέρες. Αυτό το βιβλίο μαζι με τη διαδικασία επίσκεψης σε μεγάλο βιβλιοπωλείο για την αγορά της σχολικής τσάντας σηματοδοτούσαν το δικό μου Σεπτέμβριο. Μπορεί να μη θυμάμαι συγκεκριμένα περιστατικά, όμως έχω εικόνα σχεδόν κάθε σχολικής τσάντας που αγόρασα. Μωβ με μεγάλους ρόμβους η μια, μονόχρωμη μπορντώ η άλλη, γαλάζια με ήλιους η επόμενη πάντα προτιμούσα τις μεγάλες τσάντες γιατί μόνιμα είχα το άγχος να προνοώ…να πάρω όσα πιο πολλά μαζί μη τύχει και χρειαστούν. Η συνήθεια αυτή συνεχίστηκε μέχρι σήμερα. Η σχολική μου τσάντα είναι αντικατροπρισμός της σημερινής τεραστίων διαστάσεων γυναικείας τσάντας, που με συνοδεύει στις καθημερινές μου δραστηριότητες. Κάτι σαν το μαγικό τσαντάκι του “Sports Billy”.

Ευδοκία Πεχλιβανίδη – Κοντοκουρεμένο και με αφέλιες, 11.09.1995, πέρασα το κατώφλι τπυ σχολείου μου που με φιλοξένησε 12 χρόνια!! Παιδάκια παντού,μαμάδες, γέλια και πολύχρωμες τσάντες! Το πάρτυ μόλις άρχιζε.

Εικαστικό: Βασίλης Αγιώτης