Τις τελευταίες εβδομάδες δοκιμαζόμαστε όλοι παγκοσμίως, παλεύοντας να αντιμετωπίσουμε έναν εχθρό που παρόλο που μοιάζει ή θεωρείται από κάποιους απρόσωπος, δεν είναι. Κατά την ταπεινή μου άποψη έχει και πρόσωπο και χαρακτήρα… Αυτόν που καθημερινά βλέπουμε στον καθρέπτη μας. Το δικό μας!
Γιατί;
Είναι αρκετά απλό. Σε κάθε αγώνα, όσο διαρκής ή αντίξοος κι αν μοιάζει, πέρα και πάνω από κάθε ενδιάμεσο αποτέλεσμα, κι άσχετα από την τελική του έκβαση, σημασία έχει η αποφασιστικότητα, η συνοχή. Φυσικά και η προετοιμασία που κάνει κανείς, όσο δύσκολη ή απρόβλεπτη κι αν φαντάζει η εξέλιξη. Ας ανακαλέσει κανείς οποιονδήποτε αγώνα έμεινε αναλλοίωτος στην ιστορία, ανεξάρτητα από την ήττα ή τη νίκη. Από τους “300” του Λεωνίδα, την πορεία του Μέγα Αλεξάνδρου, την πράξη του αγωνιστή Μανώλη Γλέζου με τον Απόστολο Σάντα και την υποστολή της σβάστικας από την Ακρόπολη το 1941, έως τη Βούλα Πατουλίδου, με το πασίγνωστο “Για την Ελλάδα, ρε γαμώτο!” ή την Εθνική Ποδοσφαίρου που κατέκτησε το Ευρωπαϊκό το 2004, ένα είναι σίγουρο (προς Θεού, δεν εξισώνω τα γεγονότα μεταξύ τους!). Ένας αντίξοος αγώνας κρίνεται σ’ ένα κλάσμα του δευτερολέπτου.
Πέρα από πολιτικές, κομματικές, ιδεολογικές, ουσιαστικές ή και συμβολικές διαφορές, ο αγώνας κρίνεται στο σημείο εκείνο του χρόνου όπου η αποφασιστικότητα υπερνικά το φόβο της αποτυχίας (ή του θανάτου σε μερικές περιπτώσεις) και ανυψώνει τον πρωταγωνιστή σε “ήρωα” φέρνοντας τους υπολοίπους ενώπιος-ενωπίω με τον εαυτό τους. Σ’ αυτό το απειροελάχιστο κλάσμα του δευτερολέπτου, εκεί που συμπίπτουν οι παράλληλες γραμμές της ιστορίας με τη συνείδηση του ανθρώπου και κοιτούν επί ίσοις όροις την αλήθεια κατά πρόσωπο, χωρίς φόβο και σίγουρα με αστείρευτο πάθος, χρειάζεται να πάρουμε μια βαθιά ανάσα και να σηκώσουμε πάνω στα δικά μας, μικρά ή μεγάλα, φτερά, το κορμί μας με αποφασιστικότητα, απορρίπτοντας τη θαλπωρή της αδιαφορίας ή την αγκαλιά της απόγνωσης. Μην επιτρέποντας στην ουσία στο νου μας να ξεχάσει την ουσία.
Ποια ουσία; Αυτή που κρύβει η αντοχή των εκατομμυρίων εκεί έξω, που καθημερινά αγωνίζονται να πάνε ένα βήμα παρακάτω, να τα καταφέρουν, άρρωστοι ή υγιείς, χθες, σήμερα, ή αύριο. Θα πρέπει να τη θυμόμαστε και να τη σεβόμαστε.
Αυτή η ανθεκτικότητα αποτελείται από δύο κύρια συστατικά
Τη δύναμη της ψυχής και το σθένος της ελπίδας μπροστά στο άγνωστο. Αυτά θα μας επιτρέψουν να παλέψουμε το τέρας μέσα κι έξω μας, ανακατανέμοντας τις μέχρι πρότινος ισορροπίες, τόσο σε κοινωνικό, όσο φυσικά και σε οικονομικό επίπεδο, και συνταράσσοντας τολμώ να προβλέψω συθέμελα την πραγματικότητα που γνωρίζαμε και τη ζωή που σχεδιάζαμε.
Είναι αυτή η επιμονή και η ανθρώπινη θέληση που μας θυμίζουν ότι η ζωή συνεχίζεται, ιδιαίτερα κάτω από δυσοίωνες συνθήκες, που μας “ξυπνάνε” από το λήθαργο της απομόνωσης (που κακά τα ψέματα τη ζούσαμε ίσως και πιο έντονα πριν τον αυτοπεριορισμό και τον εγκλεισμό μας), που μας θυμίζουν ότι όσα αξίζει να “γιορτάσουμε” τελικά βρίσκονται μέσα στα σπίτια μας, στα μπαλκόνια, τις αυλές και τις καρδιές μας.
Αξίζει λοιπόν να πούμε ένα “Μπράβο!” σε όλους όσους με ψυχραιμία, σύνεση, πίστη, και αγάπη, συνεχίζουν και κρατούν ζωντανή τη φλόγα της ελπίδας τόσο για τον εαυτό τους όσο και για τον συνάνθρωπό τους, ως γνήσια αλληλέγγυοι, και συνεχίζουν τη μακριά πορεία μας σ’ ένα Γολγοθά το ύψος του οποίου δυστυχώς δεν γνωρίζουμε ακόμα…
“Μπράβο!” στην Ελλάδα μας λοιπόν. “Μπράβο!” σε όσους από εμάς διακρίνουν την ουσία, μέσα σε έναν κυκεώνα κρίσιμων και αντιφατικών, για την ανθρωπότητα, στιγμών, με εξόφθαλμη δυστυχώς την έλλειψη αληθινών Ηγετών, με ικανότητα να εμπνέουν και να εμπνέονται. “Μπράβο!” σε όσους παρ’ όλη την αδιαφορία μιας μερίδας συμπολιτών μας, τις άναθρες κραυγές λαϊκιστών και κινδυνολάγνων, συνειδητοποιούν τη σημασία των προειδοποιήσεων των ειδικών, τύπου Σωτήρη Τσιόδρα, και υπερνικούν την ανοησία και την εγκληματική διακρατική ασυνεννοησία, επιμένοντας να παραμένουν ουσιαστικοί, δραστήριοι και αισιόδοξοι.
“Μπράβο!” Κρατήστε σθεναρά το κεφάλι ψηλά και κοιτάξτε με αποφασιστικότητα το μέλλον. Ό,τι κι αν συμβεί, ας είμαστε τουλάχιστον ικανοί εφόσον επιβιώσουμε και τα καταφέρουμε να θυμόμαστε κι αυτόν τον Εφιάλτη ως μια μοναδική στιγμή της ανθρωπότητας, της κοινωνίας, ή απλώς της γειτονιά μας, όταν όλοι μαζί καταφέραμε, για μερικά δευτερόλεπτα / λεπτά / ώρες / εβδομάδες, ή στιγμές, να αποκτήσουμε συλλογική συνείδηση και ευαισθησία, εκφράζοντας χωρίς περιττή ειρωνεία ή μεμψιμοιρία, λίγη περισσότερη αγάπη και κατανόηση ο ένας για τον άλλο… #menoumespiti
Το κείμενο έγραψε η Βικτώρια Ηγουμενάκη
