Λαιμός που πονάει, πυρετός και μυτούλα κόκκινη. Το μόνο που θες είναι να κλειστείς σπίτι, κάτω από μια κουβέρτα και μια αχνιστή σούπα, ξέρω, αυτή που κάνει η μαμά σου τόσο καλά!

Αυτή που όταν ήσουν παιδί με κάποιον μαγικό τρόπο σε έκανε να νιώθεις καλύτερα, αυτή που ακόμα και αν τηρείς κατά γράμμα την συνταγή που σου έγραψε η ίδια, ποτέ δεν έχει ακριβώς τη γεύση με εκείνης.

Και δεν θα έχει ποτέ την ίδια γεύση, γιατί αυτή η σούπα συνοδευόταν από τη φροντίδα της, τις κομπρέσες για να πέσει ο πυρετός, το φιλί στο μέτωπο που έβρισκε τη θερμοκρασία σου καλύτερα από κάθε θερμόμετρο, τα σκεπάσματα που έφτιαχνε συνέχεια για να μην ξεφύγει ούτε το δαχτυλάκι σου και κρυώσεις. Και βέβαια η σούπα την οποία πολλές φορές ακόμα και στην εφηβεία σου έδινε στο στόμα γιατί δεν είχες κουράγιο ούτε το κουτάλι να κρατήσεις (λέμε τώρα!).

Και αν τώρα κουλουριασμένη στον καναπέ σου περιμένεις να βράσει αυτή που έφτιαξες εσύ, δεν πειράζει αν δεν έχει την ίδια γεύση με αυτή της μαμάς, αυτή είναι η δική σου εκδοχή. Αυτή που ο σύντροφός σου λατρεύει όταν του τη φτιάχνεις σε αντίστοιχη περίπτωση, ειδικά όταν στο τέλος του βάζεις και την extra δόση φρεσκοκομμένου πιπεριού που τόσο του αρέσει. Αυτή που κάποια μέρα θα γιατρεύει το κρυολόγημα του δικού σου παιδιού…

Η δική μου συνταγή:

Σε μια κατσαρόλα τσιγάρισε λίγο κρεμμυδάκι, ρίξε φτερούγες από ένα κοτόπουλο, 2 πατάτες, 2-3 καρότα, 1 κλωνάρι σέλερι κομμένο σε κομμάτια, 1 μικρή καυτερή κόκκινη πιπεριά, αλάτι, πιπέρι, λάδι. Πρόσθεσε χλιαρό νερό και άσε να βράσουν τα υλικά για καμιά ωρίτσα. Όταν τα λαχανικά μαλακώσουν, η σούπα σου είναι έτοιμη.

Και μην ανησυχείς, κρυολόγημα είναι, θα περάσει…