Ο φόβος και ο έρωτας έχουν μια σχέση βαθιά, σαν δυο νήματα που μπλέκονται αξεδιάλυτα. Από τη μία, ο φόβος του έρωτα μπορεί να είναι όμορφος, να φέρει εκείνο το γλυκό σφίξιμο στην καρδιά που νιώθεις όταν βρίσκεσαι στο χείλος του άγνωστου. Είναι αυτό το δέος της προσμονής, η αίσθηση ότι κάθε λέξη, κάθε ματιά, μπορεί να σε φέρει πιο κοντά ή να σε κρατήσει μακριά.

Ο φόβος αυτός είναι το σημάδι ότι ζεις κάτι αληθινό. Σε κάνει να νιώθεις ζωντανός, ανοιχτός στο απρόβλεπτο και ευάλωτος, με έναν τρόπο που μόνο ο έρωτας μπορεί να φέρει. Εδώ, ο φόβος γίνεται το βάθος του συναισθήματος, εκείνη η συγκίνηση που δίνει στον έρωτα τη δύναμη να μας μεταμορφώσει.

Από την άλλη, ο φόβος του έρωτα μπορεί να γίνει βαρύς, να αποκτήσει μια σκληρή όψη που σε καθηλώνει και σε περιορίζει. Είναι ο φόβος της απώλειας, της προδοσίας, της πιθανότητας να πληγωθείς βαθιά. Κάθε αβεβαιότητα μεγαλώνει μέσα σου, και ο έρωτας που κάποτε ήταν πηγή χαράς μεταμορφώνεται σε ένα ρίσκο που ίσως δεν θέλεις να πάρεις. Μπορεί να κλειστείς, να αποφύγεις το ρίσκο, να κρύψεις την καρδιά σου για να την προστατέψεις, αποφεύγοντας τη φλόγα που όμως μόνο αυτή μπορεί να σε ζεστάνει. Στην πιο σκοτεινή του πλευρά, ο φόβος γίνεται το τείχος ανάμεσα σε σένα και τον έρωτα, σε εμποδίζει να τον ζήσεις ελεύθερα, και σε αφήνει με μια αίσθηση απώλειας ακόμα και πριν αυτή συμβεί.

Και όμως, ο φόβος δεν είναι κάτι που πρέπει να διώχνεις

Είναι μέρος του έρωτα, μια υπενθύμιση της σημασίας του. Στην όμορφη εκδοχή του, σε κρατάει σε εγρήγορση, σου θυμίζει πως ό,τι αξίζει είναι και εύθραυστο. Στη σκληρή του εκδοχή, σε αναγκάζει να δεις αν μπορείς να αφεθείς, να τολμήσεις. Έτσι, ο φόβος και ο έρωτας μαζί γίνονται μια εμπειρία ολοκληρωτική, μια αναμέτρηση με τις δικές σου αντοχές και ελπίδες, δίνοντάς σου την ευκαιρία να αγκαλιάσεις τόσο το φως όσο και τη σκιά που κρύβει η αγάπη.

Τελικά, ο φόβος και ο έρωτας είναι σαν δυο πλευρές του ίδιου νομίσματος;

Ο φόβος αναδεικνύει το βάθος του έρωτα – το ότι νοιάζεσαι τόσο πολύ που διακινδυνεύεις τον εαυτό σου. Είναι ο δρόμος που πρέπει να διαβείς για να φτάσεις στην αλήθεια της καρδιάς σου. Όσο κι αν πονάει, όσο κι αν σε φοβίζει, μόνο με το να τον αποδεχτείς μπορείς να αγαπήσεις αληθινά.

Αυτός είναι ο έρωτας στην πληρότητά του: όχι η εξιδανικευμένη, ασφαλής εκδοχή που λαχταράμε, αλλά η ζωντανή, ωμή πραγματικότητα που σε κάνει να νιώθεις κάθε χτύπο της καρδιάς σου, κάθε ρίγος της ψυχής σου.

Γιατί χωρίς τον φόβο, ο έρωτας δεν έχει βάθος. Χωρίς το ρίσκο, δεν υπάρχει δόσιμο.

Και μόνο όταν αποδέχεσαι και τα δύο, ανακαλύπτεις τη δύναμή σου – εκείνη που σε ωθεί να πέσεις και να ξανασηκωθείς, να δώσεις και να πάρεις, να ρισκάρεις και να ζήσεις. Δε ξέρω αν μπορεις να το καταλαβεις στο βαθμο που του αναλογεί αλλα φοβάσαι την ίδια σου τη δύναμη και αδυναμία, μαζι. Την ίδια στιγμή, εισαι ευάλωτος και άτρωτος. Αν μπορούσα να γυρίσω πισω το χρόνο, θα μου έδινα μια συμβουλή: «Εκεί που τρέμεις, εκει να μείνεις. Εκεί που όλα μοιάζουν και όλα είναι τόσο διαφορετικά.»