Βασικά, τα σιρόπια.

Ενθουσιασμένη η φίλη μου η Κ. με το καινούργιο της αγόρι με ρώτησε στο Twitter, “και τώρα που τον βρήκα, πώς θα κρατήσω αυτή τη σιροπιαστή περίοδο για πάντα;”. Ενθουσιασμένος που η Κ. χώρισε τις δύο προτάσεις με κόμμα, της στέλνω αυτό το ντελίβερι και ελπίζω να το διαβάσει όλο, παρότι θα της απαντήσω από τώρα: “Δεν γίνεται να κρατήσει για πάντα η σιροπιαστή περίοδος. Λυπάμαι”.

Το πόσο κρατάνε τα σιρόπια και οι χαρές και οι υποχωρήσεις και τα στραβά μάτια της αρχής είναι κάτι που δεν έχει απάντηση. Σίγουρα όχι για πάντα, γιατί τίποτα δεν κρατάει για πάντα. Η Άννα Βίσση και ο Νίκος Καρβέλας πίστευαν (τόσο που το έκαναν και τραγούδι) ότι όλο το πραγματάκι κρατάει ένα χρόνο το περισσότερο. Εγώ μια φορά το σέβομαι το ρομάντζο της Άννας και του Νίκου.

Αν βγάλεις τη χρονικότητα από το θέμα, τα σιρόπια φεύγουν τη στιγμή που απομυθοποιείς τον άλλο ή που απομυθοποιείται από μόνος του. Γενικά, τα αγόρια έχουμε μια τάση να σας βγάζουμε από τη δύσκολη θέση εκδηλώνοντας από νωρίς τις ποιότητες που μας κάνουν ξενέρωτους και μη ερωτεύσιμους.

Οι ίδιες ποιότητες είναι εκεί και τώρα αγαπημένη Κ., απλά είσαι πολύ ενθουσιασμένη για να τις δεις. Και αυτό το λέω για καλό. Αν είναι να εντοπίζουμε όλες τις ενοχλητικές αδυναμίες του άλλου από την πρώτη εβδομάδα, να το κλείσουμε το μαγαζάκι και να διαλέξουμε ράφι.

Αν επιμένεις και θέλεις να μάθεις γιατί κάνουμε τα στραβά μάτια στην αρχή κάθε σοβαρής σχέσης, μπορώ να σου απαντήσω (προφανώς), αλλά και πάλι δεν νομίζω να ξετρελαθείς απ’ τη χαρά σου. Σαφώς ενθουσιάζεσαι γιατί σου αρέσει πολύ αυτός που έχεις δίπλα σου, αλλά αυτή είναι η μισή αλήθεια.

Ενθουσιάζεσαι γιατί ΘΕΛΕΙΣ ΑΠΕΙΡΑ ΝΑ ΣΟΥ ΑΡΕΣΕΙ αυτός που έχεις δίπλα σου. Το κάνεις τυφλά, αφήνεσαι και ελπίζεις ότι αυτός είναι διαφορετικός. Φυσικά και μπορεί να είναι. Αλλά μπορεί και να μην. Το θέμα είναι ότι χτίζεις μια εικόνα του με βάση τις δικές σου ανάγκες.

Τυχαίνει να καπνίζει ένα πρωί με το κλασικό άσπρο φανελάκι τιράντα στην κουζίνα; Σου φέρνει τον James Franco στο μυαλό (κάπως από κάποια φωτογράφιση, δεν ξέρω), τσουπ, τρελαίνεσαι. ‘Τι άντρα έχω δίπλα μου, τι στιλ, τι αρρενωπότης”. Πού να ήξερες ότι άρχισε το κάπνισμα πριν ένα μήνα… Κατάλαβες τι θέλω να πω; Είναι σύνηθες να κουμπώνουμε τη φαντασία μας σε αυτόν που θέλουμε να θέλουμε.

Για παράδειγμα, εγώ είμαι πεπεισμένος από μικρός ότι θα παντρευτώ μια γυναίκα που θα είναι κατά το ήμισυ ξένη. Ε, κάθε φορά που μ’ αρέσει ένα κορίτσι με μπαμπά απ’ το Σουδάν, εγώ έχω κλείσει, το ζω, νιώθω ότι βγαίνει αληθινή η προφητεία.

Από την άλλη, δεν συμφωνώ ότι η εξαφάνιση των σιροπιών είναι ένα αξεπέραστο πρόβλημα για τη σχέση σου, φίλη Κ. Το επόμενο στάδιο, αυτό της συνειδητοποίησης ότι ‘γεια σας, έχουμε μια σχέση εδώ και θα θέλαμε να την κρατήσουμε αληθινή’ είναι σαφώς πιο ουσιαστικό από το σιροπιαστό.

Είναι πιο ουσιαστικό, ρεαλιστικό, καθοριστικό και απολαυστικό, αν λειτουργήσει όλο αυτό. Δεν έρχεται το τέλος του κόσμου όταν φύγουν τα σιρόπια. Συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες. Ο Φανταστικός Άλλος της αρχής γίνεται με τον καιρό ο Πραγματικός Άλλος στα μάτια σου και μόνο έτσι θα μάθεις αν τον ερωτευτείς πραγματικά ή όχι.

Νομίζεις ότι τυχαία κάθε φορά που θυμόμαστε πώς κάναμε όντας στα σιρόπια με παλιότερες σχέσεις μας, θέλουμε να ανοίξει η Γη και να μας καταπιεί, μην αντέχοντας την τόση ντροπή; Δεν θα το ‘λεγα. Γιατί βασικά ούτε εμείς είμαστε απόλυτα ο εαυτός μας τότε. Είμαστε αυτό που λένε στα αγγλικά ‘driven’.

Συμπαθέστατη Κ., το θέμα είναι τι γίνεται όταν κρατάμε εμείς το τιμόνι, όχι όταν μας οδηγεί η φούρια του ενθουσιασμού. Θα μου πεις, έχει περισσότερη πλάκα να κάνεις ποδήλατο χωρίς χέρια, αλλά τα βαριά χιλιόμετρα έρχονται μόνο όταν είσαι γαντζωμένη πάνω του. Στο τιμόνι, όχι στον άλλον.

photos: 500 days with Summer