Απόψε, έμαθα δύο σημαντικά πράγματα για τον εαυτό μου: Δεν πρέπει να προσπαθώ σώνει και ντε να δείξω την «αυθόρμητη» πλευρά μου, γιατί τα κάνω μαντάρα και Η τάρτα λεμονιού δεν είναι τόσο αθώα όσο φαίνεται.

Το ραντεβού ξεκίνησε αρκετά καλά. Το όνομά της είναι Έλενα και έχει ένα συγκλονιστικό χαμόγελο. Συναντηθήκαμε σε ένα μικρό wine bar, ξέρεις από εκείνα τα μέρη που έχει χαμηλό φωτισμό και κεριά, αλλά κατά κάποιο τρόπο εξακολουθείς να αισθάνεσαι άνετα και δεν είναι πολύ επιτηδευμένο.

Φορούσε ένα κίτρινο πουλόβερ με έναν ήλιο που χαμογελάει στη μία μεριά, κάτι που ήταν ειρωνικό επειδή βρέχει σχεδόν όλη την εβδομάδα.

Τέλος πάντων, η κουβέντα κύλησε πολύ καλά. Μιλήσαμε για βιβλία για ντροπιαστικές παιδικές αναμνήσεις (της είπα για την εποχή που φόρεσα παραλίγο τη στολή μου του Batman σε έναν γάμο γιατί νόμιζα ότι ήταν επίσημο) και ταξιδιωτικά σχέδια που πιθανότατα δεν θα ακολουθήσουμε ποτέ και οι δύο, αλλά έχει πλάκα να τα μοιράζεσαι.

Τα πράγματα πήγαιναν τέλεια, οπότε φυσικά, αποφάσισα να το καταστρέψω λέγοντας: «Ξέρεις τι θα έκανε αυτή τη νύχτα ακόμα καλύτερη; Επιδόρπιο.” Εκείνη συμφώνησε και εγώ, με την απέραντη σοφία μου, είπα: «Άσε με να σε πάω κάπου αξέχαστα».

Spoiler: ήταν αξέχαστο, αλλά όχι για τους λόγους που ήθελα.

Το μέρος που είχα στο μυαλό μου ήταν ένα μικροσκοπικό καφέ που είχα τυχαία πετύχει πριν από κάτι μήνες. Έχουν την καλύτερη τάρτα λεμονιού που έχω δοκιμάσει ποτέ και ήθελα να τη μοιραστώ μαζί της. Ρομαντικό, σωστά; Μόνο που δεν σκέφτηκα το γεγονός ότι η μνήμη μου για την ακριβή τοποθεσία του μαγαζιού ήταν… θολή κι εγώ πολύ περήφανα για να μη δείξω πως δεν θυμάμαι που πάμε δεν ήθελα να βάλω gps, για να γλιτώσω και το ενοχλητικό “Σε 300 μέτρα στρίψτε δεξιά”.. Κακώς!!!!

Τελικά, παραδέχτηκα την ήττα και μπήκαμε στο πρώτο καφέ που βρήκαμε. Δεν ήταν αυτό που έψαχνα, αλλά είχαν μια τάρτα λεμονιού, οπότε παρήγγειλα δύο. Τότε ήταν που τα πράγματα πήραν άλλη τροπή.

Καθώς έκοβα μια μπουκιά και θέλοντας να της προσφέρω να δοκιμάσει πρώτη, με τη γνωστή χάρη που με διακατέχει, έριξα την μπουκιά στο πουλόβερ της… Κι ήταν σαν να το έβλεπα σε αργή κίνηση…

Τουλάχιστον ήταν κι η μπουκιά κίτρινη… Βέβαια γέλασε όσο προσπαθούσα να το καθαρίσω, αλλά δεν μπορούσα να διώξω την αίσθηση ότι γρήγορα γινόμουν παράδειγμα σε εγχειρίδιο με τίτλο: Τι να ΜΗΝ κάνετε στο δεύτερο ραντεβού.

Περπατήσαμε πίσω στο αυτοκίνητό με μία κάπως αμήχανη σιωπή. Με ευχαρίστησε για τη βραδιά και είπε: «Είσαι… διαφορετικός. Με την καλή έννοια, νομίζω».

Τώρα κάθομαι εδώ και αναρωτιέμαι τι εννοούσε με το «νομίζω». Είναι αυτό ένα καλό «νομίζω», όπως «Χμμ, δεν περίμενα ότι αυτός ο τύπος θα με έκανε να γελάσω τόσο πολύ»; Ή ένα κακό “νομίζω”, όπως “Χμ, αυτός ο τύπος μπορεί να είναι η καταστροφή της τάρτας λεμονιού και του κίτρινου πουλόβερ μου”;

Δεν ξέρω αν θα υπάρξει τρίτο ραντεβού. Αλλά αύριο, θα επιστρέψω σε εκείνο το καφέ και θα βρω την αυθεντική τάρτα με λεμόνι που είχα στο μυαλό μου. Αν μη τι άλλο, τουλάχιστον θα ξέρω πού είναι για την επόμενη φορά.

Υποθέτοντας βέβαια ότι υπάρχει μια επόμενη φορά.