Υπάρχει κάτι στις αγκαλιές που είναι πραγματικά μοναδικό. Μια καλή αγκαλιά έχει timing, ένταση και φυσικά, διάρκεια. Αγκαλιές που κρατάνε πολύ γίνονται άβολες, αγκαλιές που κρατάνε λίγο είναι αδιάφορες.

Υπάρχουν καλοί τρόποι να αγκαλιάζεις και… όχι τόσο καλοί. Π.χ. Μην κάνεις εκείνο το παλαβό «είμαι-ο-προπονητής-στη-γραμμή-τερματισμού» αγκαλιά και χτύπημα στην πλάτη. Πονάει. Πες όχι σε αγκαλιές-παγίδες, που δεν ξέρεις αν θα κρατήσουν δύο δευτερόλεπτα ή δύο ώρες. Και, κυρίως, μην προσπαθήσεις ποτέ να αγκαλιάσεις κάποιον ενώ κρατάς καφέ. Όλοι ξέρουμε πώς τελειώνει αυτό.

Θυμάμαι μια αγκαλιά

Δεν ήταν από τις τυπικές που λες «γεια» και τρέχεις να φύγεις πριν παρεξηγηθεί η στιγμή. Όχι. Ήταν από εκείνες που το σώμα σου παγώνει για λίγο, λες και προσπαθεί να επαναπρογραμματιστεί. Ήταν μια δύσκολη μέρα, εκεί που ό,τι και να σου πουν δεν σου φτάνει. Και τότε… μπουμ. Η αγκαλιά. Εκεί που νομίζεις ότι έχεις τον έλεγχο, συνειδητοποιείς ότι δεν ήξερες πόσο το χρειαζόσουν μέχρι που το ένιωσες.

Βέβαια, να πούμε και τα αστεία της υπόθεσης. Υπάρχουν οι αγκαλιές που πάνε λάθος. Όπως όταν πας να κάνεις κάποιον μια “γρήγορη” αγκαλιά και καταλήγεις να τον κουτουλάς – γιατί ποιος ξέρει πραγματικά πού πάνε τα κεφάλια σε αυτές τις περιπτώσεις;

Ή εκείνη η αμήχανη στιγμή που η αγκαλιά ήταν προφανώς μια υπόθεση δευτερολέπτων, αλλά εσύ κρατάς λίγο παραπάνω και ο άλλος αρχίζει να σκέφτεται «Τώρα; Τι γίνεται τώρα;».

Και, να πω την αλήθεια, οι αγκαλιές είναι υποτιμημένες στις αντρικές παρέες.

Οι άντρες γενικά δεν λέμε πολλά για αυτά. «Ωραίο το ματς;» «Ναι». Αγκαλιά; Σπάνια. Και όμως, σε κάτι περίεργες στιγμές – κάτι γάμους, κάτι αποχαιρετισμούς – βρίσκεσαι να σφίγγεις τον κολλητό σου με δύναμη, σαν να κλείνεις μια συμφωνία χωρίς λόγια.

Ως άντρας, μεγάλωσα με την ιδέα ότι δεν πρέπει να «χρειάζομαι» κάτι τέτοιο. Ότι η φυσική απόσταση ήταν σημάδι δύναμης. Αλλά όσο μεγαλώνω, τόσο περισσότερο καταλαβαίνω ότι η αληθινή δύναμη είναι να αφήνεις κάποιον να σε πλησιάσει. Να ξέρεις πότε να χαλαρώσεις και να αφήσεις τα τείχη σου να πέσουν – έστω και για λίγο.

Το πιο ωραίο με τις αγκαλιές είναι ότι δεν χρειάζεται να εξηγήσεις τίποτα. Δεν έχει σημασία αν τα πράγματα είναι μπερδεμένα ή αν νιώθεις ότι όλα σου φταίνε. Είναι σαν να πατάς pause στον κόσμο και να λες «εντάξει, για λίγο, είναι όλα καλά».

Α, και αν αναρωτιέσαι για εκείνη την αγκαλιά που θυμάμαι… Ας πούμε ότι ήταν από τις καλύτερες. Από αυτές που σε κάνουν να ξεχνάς τον κόσμο γύρω σου. Από αυτές που εύχεσαι να κρατήσουν λίγο παραπάνω. Αλλά δεν θα σου πω σε ποιον ανήκει (όχι ακόμα τουλάχιστον). Είπαμε, η τέχνη της αγκαλιάς έχει και τα μυστικά της.