Η Βάσω Καβαλιεράτου αναζητά, ανακαλύπτει και προχωράει. Προσωπικά και επαγγελματικά. Ακολουθεί την εποχή της με κριτική σκέψη, αντιμετωπίζει την ζωή με ψυχραιμία και κερδίζει τις εντυπώσεις στο θέατρο, πατώντας γερά στα πόδια της. Φέτος, ξορκίζει με γέλιο τα προβλήματα των σχέσεων που όλοι έχουμε αντιμετωπίσει και μοιράζεται μαζί μας 72 κρίσιμες ώρες από την ζωή της Μάνιας…
Τι μπορεί να συμβεί μέσα σε 72 ώρες; Τα πάντα! 72 ώρες είναι τρεις μέρες! Μπορεί να αλλάξει η ζωή σου τελείως, να πάρεις φοβερές αποφάσεις, να γίνεις γονιός! Είναι πάρα πολλές ώρες. Στην παράσταση αυτοί οι δύο άνθρωποι έρχονται αντιμέτωποι με μία απόφαση πολύ σημαντική για την ζωή τους και έχουν πραγματικά 72 ώρες για να καταλήξουν στο αν θα χρησιμοποιήσουν “το χάπι της επόμενης ημέρας” ή όχι. Θεωρητικά είναι μια απόφαση που μπορείς να την πάρεις αμέσως, αλλά αυτοί οι δύο δεν γνωρίζονται πολύ καιρό γιατί προχώρησαν τη σχέση τους πολύ γρήγορα και έτσι αναγκάζονται να περάσουν απ’ όλες αυτές τις διαδικασίες που βλέπουμε στην παράσταση, τις λίστες, τα flash back, την αναδρομή στις πρώην σχέσεις.
Είναι διαφορετικές οι γυναίκες από τους άνδρες; Πάρα πολύ. Επειδή έχω μεγαλώσει με τον αδερφό και την αδερφή μου και ήμασταν πάντα πολύ αγαπημένοι και δεμένοι, πίστευα ότι δεν είμαστε και τόσο διαφορετικοί. Είμαστε όμως, και το καταλαβαίνεις αυτό όταν πια συζήσεις με έναν άνθρωπο και βλέπεις πως λειτουργεί. Αν σκεφτείς και την διαδικασία της μητρότητας, είμαστε προορισμένοι για διαφορετικά πράγματα. Όσο κι αν είσαι εξοικειωμένη με την ιδέα, η ενέργεια που απαιτεί η μητρότητα αλλάζει τελείως την ζωή σου.
Η προσωπική εμπειρία σε τι βαθμό επηρέασε την προσέγγιση του ρόλου σου; Πάντα σε όλους τους ρόλους αναγκαστικά ξεκινάς από ‘σένα. Εσύ είσαι ο καμβάς, η βάση. Στην προκειμένη περίπτωση, η Μάνια αντιμετωπίζει ένα ζήτημα που εγώ το είχα περάσει κάποια χρόνια πριν, ήταν σαν να κοιτάω πίσω και να θυμάμαι πράγματα που σκεφτόμουν τότε. Μπορώ να πω ότι σε πολλά σημεία με συγκινούσε -ειδικά στο στιγμιότυπο με τη σχέση γονιού / παιδιού- και οι άλλοι δεν καταλάβαιναν γιατί! Είχε πολύ ενδιαφέρον.
Στην παράσταση έχουν ενταχθεί και αυτοσχεδιαστικά κομμάτια; Έχει πολλά αυτοσχεδιαστικά στοιχεία, κυρίως όμως ως προς την δημιουργία των χαρακτήρων. Στους διαλόγους του ζευγαριού δεν έχει αυτοσχεδιαστικά στοιχεία. Δουλέψαμε με κέντρο το κείμενο. Οι συγγραφείς ήταν πολύ ανοιχτοί βέβαια, μας άφησαν να κινηθούμε όπως θέλουμε. Είχαμε σχέση εμπιστοσύνης. Ήταν πολύ ωραίο που ήταν τόσο ανοιχτοί.
Πώς περάσατε στις πρόβες; Εντάξει, πολύ ωραία! Γελάσαμε πάρα πολύ! Με τον Γιάννη Σαρακατσάνη, τον σκηνοθέτη της παράστασης είμαστε δεκαπέντε χρόνια συνεργάτες. Ήταν σαν να δουλεύω με μέλος της οικογένειάς μου, ήταν πολύ εύκολο. Με τον Κίμωνα είχαμε βρεθεί ξανά σε μία δουλεία που δεν έγινε τελικά, ως ζευγάρι. Είχε πολύ πλάκα γιατί είχαμε δουλέψει ξανά σε αυτή τη βάση. Έτσι το σύνολο έδεσε πολύ ωραία.
Όταν γελάς με κάτι που στην πραγματικότητα αποτελεί πρόβλημα, το ξορκίζεις. Εννοείται! Έχω εντυπωσιαστεί με τον αντίκτυπο που έχει η παράσταση στους θεατές που έρχονται να την δουν! Είμαστε σε δύσκολη φάση και δεν περίμενα να έχει τέτοιο ρεύμα. Είμαι σίγουρη πως έχει να κάνει με το ότι γελάς με τα προβλήματα που αντιμετωπίζεις στην καθημερινότητα.
Αλλάζει η ουσία ή η έκφραση του έρωτα ανάλογα με την εποχή; Υπάρχει αυτό. Αυτό που συμβαίνει στους δύο χαρακτήρες της παράστασης και το βλέπουμε πολύ συχνά γύρω μας είναι πως οι σχέσεις που δημιουργούνται μέσω ίντερνετ έχουν τελείως διαφορετική μορφή από αυτές που δημιουργούνται από κοντά. Όταν καλείσαι να λειτουργήσεις εκτός οθόνης είναι όλα αλλιώς. Παίζουν ρόλο και οι δυσκολίες που έχουμε στην καθημερινότητά μας, η αγωνία για την δουλειά, τα γενικότερα προβλήματα, ο χρόνος. Παρόλα αυτά, ο έρωτας υπάρχει πάντα και οι άνθρωποι ερωτεύονται. Όταν είναι να συμβεί, συμβαίνει.
Πιο δύσκολη είναι η συνύπαρξη ή η μοναξιά; Δεν ξέρω! Νομίζω ότι για ‘μένα είναι πιο δύσκολο να είμαι μόνη μου. Χρειάζομαι την μοναξιά και την ηρεμία, αλλά στο πλαίσιο της συντροφικότητας. Το να μεγαλώνεις και να είσαι μόνος σου -ειδικά με όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας- είναι πολύ τρομακτικό και δύσκολο. Πόσο μάλλον που δεν βλέπεις που πάει αυτό που ζούμε. Βέβαια, ούτε η συνύπαρξη είναι απλή. Θέλει θυσίες, παραχωρήσεις, υποχωρήσεις. Έχει να κάνει πολύ με τον κάθε άνθρωπο και την ιδιοσυγκρασία του το τι θα επιλέξει για την ζωή του.
Υπάρχει σωστή ηλικία για να γίνουν συγκεκριμένα πράγματα; Νομίζω υπάρχει η σωστή ηλικία μέσα μας με την έννοια πως ο καθένας ξέρει τη δική του σωστή στιγμή. Ειδικά για τις μεγάλες αποφάσεις στη ζωή. Θυμάμαι να έχω σκεφτεί για ανθρώπους ότι κάνουν πράγματα σε λάθος στιγμές, αλλά τελικά είδα πως υπάρχουν άνθρωποι από αυτήν κατηγορία που είναι πολύ ευτυχισμένοι και βρήκαν ακριβώς αυτό που ήθελαν στην δική τους σωστή στιγμή.
Έχει μεγάλο ενδιαφέρον πως τα στερεότυπα των ανθρώπινων τύπων που βλέπουμε στην παράσταση υπάρχουν γύρω μας. Είμαστε όλοι τύποι ανθρώπων τελικά; Όλοι έχουμε γνωρίζει τέτοιους τύπους! Και έχουμε όλοι από όλα! Ανάλογα με το ποιον έχεις απέναντί σου, σου βγαίνει και κάποια πλευρά αυτού που είσαι. Το θέμα είναι να είσαι με κάποιον χωρίς να κάνεις πάρα πολύ μεγάλη προσπάθεια. Να μην σκέφτεσαι τόσο πολύ πως θα είσαι, τι θα κάνεις, τι θα πεις.
Πώς ξέρουμε ότι ένας άνθρωπος είναι σωστός για εμάς; Υπάρχουν πολλοί λάθος άνθρωποι για τον καθέναν, αλλά υπάρχουν και πολλοί σωστοί. Απλά πρέπει να συναντηθείς με έναν από αυτούς τους ανθρώπους τη σωστή στιγμή και να είναι κι αυτός στην ίδια φάση για να μπορέσετε να προχωρήσετε μαζί. Αν όχι για πάντα -γιατί δεν ξέρω αν υπάρχει το “για πάντα”- για κάποιο διάστημα που νιώθετε και οι δύο καλά. Είναι ωραίο και ανακουφιστικό και σίγουρο ότι υπάρχουν άνθρωποι.
Τι κέρδισες από αυτή την παράσταση; Έκανα κωμωδία που είναι ένα είδος θεάτρου που νομίζω μου ταιριάζει και είχα καιρό να κάνω. Επίσης, νομίζω ήταν κέρδος το να ψάξω μέσα μου και γύρω μου και να δω τι συμβαίνει στους ανθρώπους και στις σχέσεις στην εποχή μας. Έχω αρκετούς γνωστούς που είναι στην θέση του Μάνου και της Μάνιας! Μ΄ αυτήν την παράσταση κατάλαβα σε βάθος πολλούς ανθρώπους γύρω μου.
Τι σε χαλαρώνει στην καθημερινότητα; Δεν έχω πολύ ελεύθερο χρόνο στην καθημερινότητα. Το να είμαι με την κόρη μου και να κάνουμε πράγματα παιδικά, να πάμε στην παιδική χαρά, στον παιδότοπο, βόλτα, με έναν μαγικό τρόπο λειτουργεί λυτρωτικά και αγχολυτικά! Από ΄κει και πέρα, προσπαθώ όταν μπορώ να διαβάσω κάποιο βιβλίο, να δω κάποια ταινία ή παράσταση, πράγματα που δεν είναι καθόλου δεδομένα σε αυτή τη φάση που είμαι. Παρόλα αυτά, η επαφή με το παιδί ανοίγει δρόμους στο μυαλό μου που δεν είχα φανταστεί! Ειδικά στο επάγγελμα του ηθοποιού που η φαντασία και το ανοιχτό μυαλό πάντα βοηθούν, η σχέση με την κόρη μου με έχει κάνει πλουσιότερη!
Επόμενα σχέδια; Είναι μια περίοδος που συζητάω διάφορα πράγματα. Η παράσταση πάει πολύ καλά και ίσως συνεχιστεί και του χρόνου. Η ομάδα Abovo πάντα υπάρχει και δουλεύει και θέλουμε πολύ να κάνουμε μια δουλειά μόλις έρθουν οι κατάλληλες συνθήκες!
27 ώρες
Κάθε Δευτέρα και Τρίτη, στις 21:00 Κείμενο: Γιώργος Χατζηπαύλου – Αστερόπη Λαζαρίδου Σκηνοθεσία: Γιάννης Σαρακατσάνης Μουσική: Φοίβος Δεληβοριάς Σκηνικά – Κοστούμια: Ηλένια Δουλαδίρη, Ζωή Μολυβδά – Φαμέλη Φωτισμοί: Ζωή Μολυβδά – Φαμέλη, Γιάννης Σαρακατσάνης Ηθοποιοί: Βάσω Καβαλιεράτου, Κίμων Φιορέτος Ευχαριστούμε το Free Thinking Zone για την φιλοξενία της συνέντευξης και της φωτογράφισης. Φωτογραφίες: Pantelis Balis Photography
