Αμείλικτα ειλικρινής, αστεία, επίκαιρη και συγχρόνως διαχρονική είναι τα επίθετα που περιγράφουν την ιστορία αγάπης που θα απολαύσεις στην παράσταση Πνεύμονες του βραβευμένου Άγγλου συγγραφέα, Duncan Macmillan. Μια ιστορία όπου ένας άντρας (Αποστόλης Τότσικας) και μια γυναίκα (Βάσω Καβαλιεράτου), γύρω στα τριάντα, επιχειρούν να πάρουν αποφάσεις για το μέλλον τους, όπως το αν θα γίνουν γονείς.
«Η παράσταση μιλάει για την αγάπη, την πίστη, την αλήθεια, εξετάζει με λεπτομέρεια τις ανθρώπινες σχέσεις, κλείνει το μάτι στις ανθρώπινες αδυναμίες», αναφέρει η πρωταγωνίστρια της παράστασης, Βάσω Καβαλιεράτου και παρακάτω μας δίνει την δική της οπτική πάνω στην παράσταση.
Το έργο πραγματεύεται τους προβληματισμούς, τις ανησυχίες, τις αλλαγές στη ζωή ενός σύγχρονου, καθημερινού ζευγαριού σε σχέση με τον ερχομό ενός παιδιού και μ’ αυτό τον τρόπο δίνει φωνή στην «Γενιά της αβεβαιότητας». Ποια είναι τα χαρακτηριστικά αυτής της γενιάς;
Η γενιά της αβεβαιότητας είναι η σύγχρονη γενιά, όλοι αυτοί οι άνθρωποι λίγο μετά τα 30 που μπορούν με ευκολία να σερφάρουν στο Ίντερνετ, να βρίσκουν σε δευτερόλεπτα την πιο απίθανη πληροφορία. Είναι καλλιεργημένοι, μορφωμένοι, στη σκέψη όμως ενός παιδιού παγώνουν, δεν έχουν το manual, δεν ξέρουν πώς να το χειριστούν. Οι συνθήκες ζωής έχουν αλλάξει, τα πράγματα είναι πολύ πιο δύσκολα σε οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο και ο ερχομός ενός παιδιού μοιάζει με δύσκολη μαθηματική εξίσωση.
Τι είναι αυτό που θέλει να περάσει στον θεατή η παράσταση;
Η παράσταση μιλάει για την αγάπη, την πίστη, την αλήθεια, εξετάζει με λεπτομέρεια τις ανθρώπινες σχέσεις, κλείνει το μάτι στις ανθρώπινες αδυναμίες. Παρακολουθώντας την, δεν υπάρχει περίπτωση να μην ταυτιστεί κανείς, να μη γελάσει με τον εαυτό του, να μη συγκινηθεί.
Πώς θα σκιαγραφούσατε την προσωπικότητα που υποδύεστε στην παράσταση;
Έξυπνη, ανήσυχη, αγχώδης, υπέρ-συναισθηματική, αφοπλιστικά ειλικρινής, σκεπτόμενη, διεκδικητική. Μία σύγχρονη γυναίκα που προσπαθεί να ισορροπήσει μεταξύ της καριέρας, της σχέσης, της οικογένειας.
Όντας μια νέα μανούλα, ποια είναι τα κοινά στοιχεία ή οι διαφορές που εντοπίζετε στον εαυτό σας σε σχέση με την ηρωίδα;
Οι ανησυχίες της ηρωίδας σε σχέση με τη μητρότητα ήταν σίγουρα και δικές μου ανησυχίες πριν αποκτήσω το παιδί μου. Ίσως όχι σε αυτό τον βαθμό, ίσως όχι όλες, αλλά σίγουρα υπήρχαν. Η μεγάλη μας διάφορα είναι ότι εγώ ήμουν πολύ σίγουρη και αποφασισμένη ότι θέλω να γίνω μητέρα, δεν έπαθα κανένα πανικό και το παιδί ήρθε πολύ συνειδητά στη ζωή μου.
«Υπάρχουν κάποιοι σκεπτόμενοι άνθρωποι που περιμένουν τις κατάλληλες συνθήκες κι αυτές δεν έρχονται ποτέ, γιατί δεν υπάρχουν κατάλληλες συνθήκες» αναφέρεται στο κείμενο. Ποια είναι η άποψη σας πάνω σε αυτό; Πιστεύετε στις ευνοϊκές συνθήκες ή στο κατάλληλο timing;
Πιστεύω ότι τις συνθήκες τις καθορίζουμε εμείς, δεν υπάρχουν ευνοϊκές συνθήκες, όλα εξαρτώνται από τα ‘θέλω’ και τις προτεραιότητές μας τη συγκεκριμένη στιγμή. Και ναι, το σωστό timing παίζει ρόλο. Μπορεί εσύ να θες πράγματα που ο άλλος απέναντί σου δεν έχει καν σκεφτεί. Εκεί υπάρχει πρόβλημα, κάπως πρέπει να περπατάμε παράλληλα, να συναντηθούμε.
Στο σημείωμα του Duncan Macmillan αναφέρεται ότι «Το έργο γράφτηκε για να παιχτεί σε άδεια σκηνή. Δεν υπάρχουν σκηνικά, δεν υπάρχουν έπιπλα, ούτε φροντιστήριο, ούτε παντομίμα. Δεν υπάρχουν αλλαγές κοστουμιών. Το φως και ο ήχος δεν πρέπει να χρησιμοποιούνται για να δηλώσουν αλλαγή στον χρόνο ή στον χώρο». Σε τι εξυπηρετεί αυτή η λιτότητα του σκηνικού, αλλά και του κειμένου, ποιο μήνυμα θέλει να δώσει μέσα απ’ αυτά τα στοιχεία;
Ο Macmillan ανήκει σε μια νέα γενιά συγγραφέων που γράφουν πολύ παρόμοια. Η λιτότητα, η απλότητα και η έλλειψη οτιδήποτε περιττού είναι τα χαρακτηριστικά τους. Κατά μία έννοια, επιστρέφουμε στην ουσία, στο κείμενο και στους ηθοποιούς, στα σώματα και στις φωνές, στη μεταξύ μας επικοινωνία, στο πραγματικό θέατρο.
Ποια είναι η φράση που κρατήσατε από το έργο; Πώς την ερμηνεύετε;
«Μόλις ο κόσμος έγινε μεγαλύτερος και μας κοιτάζω από μακριά κι εμείς είμαστε μόνο μια κουκκίδα». Όλος ο φόβος και η ανησυχία της ενηλικίωσης και της ευθύνης, σε μία φράση.
Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια;
Αυτή την περίοδο, παράλληλα με τους «Πνεύμονες», κάνω πρόβες για την επόμενη παραγωγή του Tempus Verum, σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Λάλου, ένα σύγχρονο, υπέροχο, γερμανικό έργο, «Ο Άσχημος» του Mayenburg που θα ανέβει αρχές Δεκέμβρη. Επίσης, με τους Abovo, την ομάδα μου, ετοιμάζουμε μια παράσταση στο θέατρο του Νέου Κόσμου, το «Μυγοφαές», ένα σύγχρονο ισπανικό έργο του Ζουάν Γιάγκο που θα ανέβει στην κεντρική σκηνή τέλος Ιανουαρίου.
Πνεύμονες-Lugs του Duncan Macmillan
Συντελεστές
Σκηνοθεσία: Δημήτρης Λάλος Μετάφραση: Κρίστελ Καπερώνη Σκηνικά- Κοστούμια: Μιχάλης Σαπλαούρας Φωτισμοί: Περικλής Μαθιέλης Δραματολόγος: Κατερίνα Διακομοπούλου Φωτογραφίες: Ρούλα Ρέβη Video/Trailer: Θάνος Κερμίτσης
Παίζουν: Βάσω Καβαλιεράτου, Αποστόλης Τότσικας
Πού: Tempus Verum-Εν Αθήναις, Ιάκχου 19, Γκάζι, τηλ.: 210 3425170 Πότε: Τετάρτη και Πέμπτη στις 21:00, Σάββατο και Κυριακή στις 19:00
