Πριν από δύο βδομάδες ανακοίνωσα στον άνθρωπο με τον οποίο έβγαινα εδώ και ένα μήνα ότι θέλω να σταματήσουμε να βλεπόμαστε. Συγκεκριμένα η πρόταση-κλειδί του σαιξπηρικού μονολόγου ξεκίνησε με τη φράση «Είσαι ένας υπέροχος αλλά…».
Πρόκειται για τη χειρότερη έκφραση με την οποία μπορείς να χωρίσεις κάποιον και το συνειδητοποίησα τη στιγμή που οι λέξεις ξέφυγαν από τα χείλη μου. Όχι επειδή είμαι τέρας αυτογνωσίας. Απλά επειδή ξέρω αμέτρητες περιπτώσεις φίλων, γνωστών, συγγενών ή και βιώματα δικά μου, όπου το άλλο άτομο επέλεξε να τους ανακοινώσει τα κακά νέα με τον ίδιο τρόπο.
Από τη μια καταλαβαίνω γιατί κάποιος/α επιλέγει αυτή την οδό. Σερβίροντας την ανακοίνωση με τη συνοδεία κομπλιμέντου, ελπίζεις ότι το χτύπημα κάτω απ’ τη μέση θα είναι πιο ήπιο. Λέγοντας στον άλλο ότι είναι μια αλησμόνητη ύπαρξη, παίρνεις όλο το φταίξιμο πάνω σου. Προσπαθείς να τον διαβεβαιώσεις ότι δεν έκανε απολύτως τίποτα λάθος. Μολονότι αυτό στα μάτια σου μπορεί να φαντάζει ως η πιο ηρωική πράξη, στην πραγματικότητα είναι μια εξαιρετικά εγωιστική κίνηση.
Γιατί;
Επειδή είναι ανειλικρινής. Επειδή αν ο άλλος ήταν πραγματικά τόσο τέλειος όσο μόλις τον διαβεβαίωσες ότι είναι, θα ήθελες να συνεχίσετε να βγαίνετε. Με τη συγκεκριμένη ατάκα, στην ουσία αποφεύγεις να του εξηγήσεις γιατί χωρίζετε. Επίσης, ο χωρισμός γίνεται μια εξαιρετικά μονομερής διαδικασία – ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε, ο άλλος δεν έχει πλέον λόγο σε τίποτα.
Με άλλα λόγια, την σκαπουλάρεις με άνεση χωρίς να αντιμετωπίσεις το πρόβλημα ή τη συμπεριφορά που σε οδήγησε στην απόφαση αυτή. Κρίνοντας από την αντίδραση στην περίπτωση μου – κυριολεκτικά «Έφταιξε κάτι που έκανα;», η προσέγγιση της εποικοδομητικής κριτικής ήταν σαφώς πιο επώδυνη αλλά προτιμητέα. Έχοντας υπάρξει σε παρόμοια θέση, θα προτιμούσα κάποιος να μου πει. Για παράδειγμα, «Σε εκτιμώ αλλά δεν με ελκύεις πια ερωτικά» από το να με αφήσει να αναρωτιέμαι τι πήγε στραβά.
Η αλήθεια είναι ότι χρησιμοποιείς τη συγκεκριμένη ατάκα γιατί δε θέλεις να φανείς εσύ ο κακός της υπόθεσης. Στολίζεις τον άλλο με κομπλιμέντα ελπίζοντας ότι θα το παραβλέψει. Αν όμως τον χωρίσεις χωρίς να του εξηγήσεις το γιατί, παραμένεις ο κακός. Ένας χωρισμός συνοδεύεται πάντα από μια ατμόσφαιρα ηλεκτρισμένη, κάποια αρνητική ενέργεια, κάποια νεύρα. Όσο και να θες να το αποφύγεις, αποτελεί μια πραγματικότητα που πρέπει να αποδεχτείς και προσπαθήσεις να διαχειριστείς όσο το δυνατόν πιο ώριμα. Αργά ή γρήγορα σ’ αυτή τη ζωή θα χρειαστεί να παίξεις το ρόλο του κακού. Όσο πιο σύντομα το συνειδητοποιήσεις, τόσο το καλύτερο.
Και κάτι τελευταίο:
Το άτομο απέναντι σου ξέρει πόσο γαμάτο είναι κατά βάθος. Δεν χρειάζεται να του επαναλάβεις εσύ (στην περίπτωση του μέσου Έλληνα άντρα, φροντίζει γι’ αυτό η μαμά του σε μόνιμη βάση), ούτε να του χρυσώσεις το χάπι. Να είσαι θαρραλέα και ειλικρινής – αυτό θα δημιουργήσει μια σαφώς καλύτερη εντύπωση από οποιοδήποτε κομπλιμέντο.
