Είναι σαν να ξεκινάς μαραθώνιο χωρίς να έχεις περπατήσει ούτε μέχρι το περίπτερο. Φιλόδοξο; Ναι. Πιθανό; Χα! Κάθε χρόνο ξεκινάω με την ίδια αυταπάτη: «Φέτος θα το κάνω. Θα γραφτώ στο γυμναστήριο, θα μάθω μία ακόμα ξένη γλώσσα…» Ναι! Ποτέ!

Και κάθε χρόνο, καταλήγω συν τρία κιλά και με μια συνδρομή γυμναστηρίου που έχει χρησιμοποιηθεί λιγότερο από τον διακοσμητικό πάγκο στην κουζίνα μου.

Καλοί οι στόχοι, δεν λέω, αλλά γιατί όλος ο πλανήτης αποφασίζει να χωρέσει τις φιλοδοξίες του σε μία ημερομηνία; Η Πρωτοχρονιά είναι ήδη αρκετά αγχωτική: έχεις να φας όλα τα μελομακάρονα που περίσσεψαν… ή να τα κάνεις κάτι τελοσπάντων!

Κι όμως, κάθε χρόνο, όλοι αποφασίζουν ότι από την 1η Ιανουαρίου θα γίνουν οι καλύτερες εκδοχές του εαυτού τους. Ότι θα ξεκινήσουν διατροφή, θα τρέχουν στις 6 το πρωί, θα γράψουν βιβλίο και θα μάθουν κινέζικα. Και μετά, μέχρι τις 15 του μήνα, επιστρέφουν στον καναπέ με ένα κουτί πίτσα και λένε «από Δευτέρα».

Φέτος, λοιπόν, αποφάσισα να κάνω το αδιανόητο: κανέναν στόχο. Ούτε λίστες, ούτε motivational quotes για wallpaper. Έτσι κι αλλιώς, αν δεν περιμένεις τίποτα, ίσως τελικά καταφέρεις κάτι περισσότερο.

Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι στοχεύω στην απόλυτη μετριότητα. Έχω θέσει μερικούς ρεαλιστικούς στόχους για τη χρονιά… κάποιους μικρούς, ρεαλιστικούς στόχους (έτσι λέω δηλαδή)

1. Να επιβιώσω τον Ιανουάριο. Αν περάσει χωρίς να φάω πίτσα για πρωινό (συχνότερα απ’ ό,τι θα ήθελα να παραδεχτώ), θα το θεωρήσω επιτυχία.

2. Να πίνω περισσότερο νερό. Όχι καφέ, όχι σόδες. Κανονικό νερό. Μπορεί να βάλω και φέτα λεμόνι αν νιώθω περιπετειώδης. Μπράβο μου!

3. Να απαντάω στα μηνύματα. Όχι αμέσως. Είμαι ακόμη άνθρωπος, εντός 24ωρου!

4. Να φτιάξω εκείνη την καταραμένη πόρτα που τρίζει. Μάλλον πρέπει να γίνει, αν και έχει αρχίσει να αποκτά χαρακτήρα και κάπως το ακούω! (κυριολεκτικά το ακούω)

5. Να τη σταματήσω να πέφτω πάνω της τυχαία. Όντως τυχαία, αλλά θα αρχίσω να πιστεύω πως κάτι συμβαίνει.

Ναι, εκείνη. Το κορίτσι που συναντάω πάντα όταν δεν πρέπει. Εκείνη που κάθε φορά που εμφανίζεται, μου υπενθυμίζει πως ίσως δεν είναι εντελώς τυχαίο ότι οι δρόμοι μας διασταυρώνονται ξανά και ξανά.

Την κοπέλα που γνώρισα πριν από 12 χρόνια, αυτή που εμφανίζεται πάντα στη ζωή μου σαν το τραγούδι που παίζει στο ραδιόφωνο όταν αλλάζεις σταθμό. Την τελευταία φορά που τη συνάντησα, ήταν σε ένα μπαρ και κάναμε το ίδιο παιχνίδι που παίζουμε εδώ και χρόνια: κοιτάγματα, λίγες λέξεις, και μια κάποια…ένταση! Μετά τίποτα!

Πάντα τίποτα. Ή μήπως πάντα κάτι;

Την τελευταία φορά που τη συνάντησα, ο κόσμος γύρω μας σταμάτησε για μερικά δευτερόλεπτα. Εντάξει, μπορεί να ήταν μόνο στο μυαλό μου, αλλά ξέρεις πώς είναι.

Οπότε, ένας ακόμη ανεπίσημος στόχος για φέτος: να ξεκαθαρίσω τι θέλω. Ή να σταματήσω να βρίσκω δικαιολογίες. Ένα από τα δύο. Αλλά ξέρεις κάτι; Είναι μόλις Ιανουάριος. Είναι μόλις Ιανουάριος. Έχουμε χρόνο. Έχουμε;