Αν υπάρχει κοντά σου κάποιο γλυκό (ή στη κουζίνα σου), σε παροτρύνω να ενδώσεις σε αυτό. Ιδιαιτέρως αν πρόκειται για σοκολάτα! Κατά τη διάρκεια της μικρής σου αυτής απόλαυσης λοιπόν, άσε με να σου εξηγήσω γιατί αποφάσισα μεγαλώνοντας να αλλάξω «τη ροή των πραγμάτων».
Η ροή των πραγμάτων
Η δική μου ροή των πραγμάτων απέκτησε και επίσημα υπόσταση όταν κατάλαβα πως μέσα σε αυτή τη ροή κρύβεται μια τεράστια ειρωνεία που δυσκολευόμουν να αποκαλύψω στον εαυτό μου.
Από μικρή που λες συνήθιζα να πιστεύω πως είχα παντοδυναμία. Παντοδυναμία και πειθαρχία σε ότι αφορούσε τη ζωή μου. Μάλιστα η λέξη ‘’τάξη’’ σπάνια απουσίαζε από το λεξιλόγιο μου. Και συνεχίζει να εκτελεί το έργο της, ακόμη και αν με βασανίζει πολλές φορές. Έχω που λες ακόμα αυτή τη βαθιά ψυχαναγκαστική επιθυμία να ισορροπώ και να πορεύομαι ευθεία, ακόμα και τις φορές που το σχοινί μου φτάνει στα πρόθυρα να κόβεται.
Και ενώ πολλές φορές δηλώνω εκ φύσεως απαισιόδοξη, τελικά κατάλαβα πως χρησιμοποιώ τη λάθος λέξη για να με περιγράψω. Τελικά δεν είμαι απαισιόδοξη αλλά ρεαλίστρια. «Και πολύ καλά κάνεις», ίσως να πει κάποιος. Ε, λοιπόν σε διαβεβαιώνω πως η ειρωνεία της ροής των πραγμάτων κρύβεται ακριβώς εδώ. Σε αυτό το καθόλου τυχαίο σημείο της ρεαλιστικής μας υπόστασης.
Το αδιέξοδο και το σταυροδρόμι
Και εκεί που λανθασμένα νομίζεις πως έχεις βρει το μονοπάτι σου και αυτό δεν αλλάζει, τελικά όλα στην επόμενη στροφή μπορούν να αλλάξουν. Ξέρεις γιατί; Γιατί αλλάζεις εσύ. Μεγαλώνεις, ωριμάζεις, αναθεωρείς και συνεχίζεις να ανακαλύπτεις. Κυρίως τον εαυτό σου. Και το μονοπάτι ξαφνικά παίρνει μορφή αδιέξοδου. Και το μονοπάτι όταν ο ήλιος γίνεται πιο φωτεινός, κοίτα να δεις που μετατρέπεται σε ένα υπέροχο σταυροδρόμι. Κοίτα να δεις που το σταυροδρόμι τελικά αρχίζει να σου αρέσει πιο πολύ και από το μονοπάτι που κάποτε θα επέλεγες με κλειστά μάτια. Ειρωνικό; Ίσως. Κοίτα να δεις λοιπόν που έχει και συνέχεια.
Το μέλλον δεν προβλέπετε. Ούτε καν ελέγχετε
Ας περάσουμε λοιπόν στο μάθημα που χρειάστηκε να μείνω μετεξεταστέα όμως τελικά το πέρασα κι ας μην έλαβα άριστα. Το μάθημα αυτό ξεκινάει κάπως έτσι: «Να θυμάσαι δεν έχεις ιδέα τι θα ακολουθήσει».
Για την ακρίβεια καμία απολύτως ιδέα, κι ας κάνεις όνειρα, κι ας βάζεις στόχους. Αυτό είναι κάτι που πρέπει να συνεχίσεις να κάνεις. Για την ακρίβεια επιβάλλεται αν θες να ζεις για την ουσία. Η ουσία όμως το δηλώνει ξεκάθαρα: Η ζωή είναι γεμάτη από ενδιαφέρουσες μανούβρες και αν θες να γίνουν δρόμος να διαβείς, θα χρειαστεί να μην τις αποφύγεις!
Πως θα τα καταφέρεις;
Θα εξακολουθείς να τρέφεις ότι σε κάνει να χαμογελάς. Θα συνεχίσεις να ψάχνεις για «ιδανικούς» ανθρώπους και ας μην υπάρχουν. Θα επιμένεις να ζεις και να ελπίζεις για τα «ιδανικά» σου. Γιατί αυτά υπάρχουν και είναι πέρα για πέρα η αντανάκλαση της ταυτότητας σου.
Τι σημασία έχει λοιπόν αν το μονοπάτι τελικά σε οδηγεί σε αδιέξοδο; Τι σημασία έχει και ποιόν ενοχλεί αν τελικά κάποιες φορές καταλήξεις σε σταυροδρόμια πολλαπλών επιλογών; Αφού έτσι είναι η ζωή, γι’ αυτό και είναι ενδιαφέρουσα. Αφού έτσι είσαι και εσύ, αλλάζεις μονίμως όψεις με μόνο κίνητρο να απογειώσεις με τον καλύτερο δυνατό τρόπο το κέντρο σου. Δηλαδή την ψυχή σου. Κι ας μην αρέσεις σε όλους. Κι ας μην σε αντέχεις πολλές φορές ούτε και εσύ ο ίδιος. Κι ας μοιάζουν όλα ίδια. Κι ας είμαστε όλοι υπέροχα διαφορετικοί. Τι υπέροχο ε; Είμαστε όλοι διαφορετικοί και το πιο δυσάρεστο είναι ότι συνεχίζουμε να παλεύουμε για το αντίθετο. Ότι και αν είναι αυτό. Άν πραγματικά όμως αγκαλιάσουμε αυτό που είμαστε, τότε αυτό θα λειτουργήσει ως αντίβαρο για όλα όσα αναγκαζόμαστε πολλές φορές να αναθεωρούμε στη διαδρομή μας.
Μην αφήνεις το ‘καλό’ για το ‘τέλος’
Για αυτό σου λέω, φάε πρώτα το γλυκό και απόλαυσε τη στιγμή. Απόλαυσε κάθε λεπτό της και μη ξεχνάς όταν φτάνεις στο σταυροδρόμι να ρωτάς τον εαυτό σου: Τελικά βαδίζουμε προς τα εκεί που θέλουμε να πάμε; Ύστερα ξανά ρώτα: Τελικά αξίζει να σε έχω στην αναμονή; Αξίζει να σε ελέγχω, αδιαφορώντας για το αν χάνω πολύτιμες στιγμές; Aξίζει αν όλα αυτά τα κάνω για το μέλλον που οραματίζομαι;
Αξίζει, ναι! Αξίζει να ησυχάζει κανείς τις σκέψεις και την ψυχή του με ότι τον βοηθάει να ονειρεύεται την «τέλεια πραγματικότητα», κι ας μην υπάρχει. Γιατί όταν κάτι το θέλουμε πολύ και το δουλεύουμε με όλο μας το είναι, τότε η «τέλεια πραγματικότητα» θα βρει τρόπο για να έρθει. Και ας μην έρθει όπως ακριβώς την περιμένουμε, αφού το νόημα είναι να συνεχίσουμε να ονειρευόμαστε, αρκεί να ζούμε τη στιγμή. Ακόμα και τη φαινομενικά ασήμαντη.
Τόλμα να ζήσεις
Τόλμα να κάνεις τρέλες, όσο και αν είσαι από εκείνα τα παιδιά που νιώθουν ασφάλεια στη σοβαρότητα τους ενώ παράλληλα σιχαίνονται την σοβαροφάνεια. Τόλμα να τσαλακωθείς, να κάνεις λάθη, να πληγωθείς και να πληγώσεις. Ζήτα συγγνώμη. Μη μετανιώσεις λεπτό για κάθε συγγνώμη που είπες και για κάθε ευχαριστώ που έλαβες. Ζήσε. Γεύσου. Ταξίδεψε. Ερωτεύσου. Θύμωσε. Γέλα. Μέχρι να συνειδητοποιήσεις πως όλα είναι μια στιγμή. Μέχρι επιτέλους να καταλάβεις πως όλα παίζονται, όλα επιτρέπονται και τίποτα τελικά δεν είναι βέβαιο στη ζωή, εκτός από την ίδια τη ζωή.
‘Α, και για να μη το ξεχάσω, όλο το νόημα αυτού του κειμένου θα μπορούσε να συνοψιστεί μέσα σε αυτή τη φράση: Η πεμπτουσία της ζωής είναι ο αυθορμητισμός!
