«Δεν χρειάζεται να επινοήσω τίποτε απολύτως. Το πάμφωτο πρωινό. Η απαιτητική διαύγεια. Η διέγερση του οπτικού συστήματος σε ιδιαίτερα υψηλούς βαθμούς. Τα πρώτα σύννεφα εμφανίζονται γύρω στο μεσημέρι. Στην αρχή άφηνα να περνά απαρατήρητο το φαινόμενο της βροχής. Αργότερα διαπίστωσα πόσο τακτικό ήταν στο ραντεβού του το νερό του ουρανού. Ερχόταν για δεκαπέντε μέρες στη σειρά στις δύο και μισή. Ένα σοφό πηδάλιο χρόνου.»

Το βιβλίο Ινδικοπλεύστης του Γιώργου Βέη, που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Κέδρος, είναι μία συλλογή από μαρτυρίες και παρεκβάσεις που συγκέντρωσε ο συγγραφέας κατά την διάρκεια των ταξιδιών του σε χώρες μακρινές που για πολλούς από μας η επίσκεψή τους μοιάζει με ένα άπιαστο όνειρο. Η δύναμη της πένας του είναι τόσο ισχυρή ώστε το κείμενο ανεξάρτητα από το περιεχόμενό που έχει, να αποτελεί από μόνο του ένα ιδιαίτερο ταξίδι και μάλιστα λογοτεχνικό. Ο Γιώργος Βέης, διατηρεί μια σχέση ζωής με τα ταξίδια αφού η επαγγελματική του ιδιότητα τον έκανε να βρεθεί σε πολλές χώρες του κόσμου στις περισσότερες από τις οποίες παρέμεινε για ένα αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα. Αυτό ακριβώς το στοιχείο του δίνει ένα τεράστιο πλεονέκτημα γιατί σπάζοντας τον σκληρό πυρήνα του περιστασιακού ταξιδιώτη, καταφέρνει να διεισδύσει βαθιά στην κουλτούρα και την νοοτροπία κάθε χώρας την οποία και προσπαθεί να περιγράψει. Δείχνει και μια ιδιαίτερη ευαισθησία στην ελληνική γλώσσα που ξέρει -χωρίς καμιά αμφιβολία- να χειρίζεται άψογα. Μεταφέρει στον αναγνώστη με απαράμιλλο λυρισμό και αξιοσημείωτη ποιητικότητα ολοζώντανες τις εικόνες, τα χρώματα, τις γεύσεις και τις μυρωδιές από εξωτικούς τόπους στο εσωτερικό της Ινδονησίας όπως το Μπαλί. Μιλάει για τα έντονα χρώματα στα οποία οι ντόπιοι έχουν αδυναμία.

Περιγράφει με παραστατικότητα τους μουσικούς ήχους που πλανώνται στον αέρα. Μεταφέρει όλα όσα καταφέρνουν να του αποσπάσουν την προσοχή είτε είναι ένας μεθυσμένος τουρίστας που κοιμάται στην άκρη του δρόμου είτε τα απειλητικά ηφαίστεια της Ιάβα που οι κάτοικοι τα ονομάζουν και δαιμόνια. Στους τόπους από όπου περνάει, δεν τον αφήνει ασυγκίνητο το θρησκευτικό στοιχείο. Όπου και να το εντοπίζει παρατηρεί τον τρόπο που αυτό εκφράζεται μέσα από τα σύμβολα λατρείας, τις τελετές και τα τοπικά έθιμα. Είναι μοναδικός ο τρόπος που περνάει από την μνήμη στο χαρτί τις ολοζώντανες εικόνες από τα μουσουλμανικά νεκροταφεία της Τζακάρτα. Στις ιδιαίτερες περιγραφές του Γιώργου Βέη, τα τοπία έχουν πάντα την τιμητική τους, ίσως να καταλαμβάνουν και την κυρίαρχη θέση. Λίμνες, βουνά, ορίζοντες, ο ουρανός που αλλάζει διαρκώς χρώματα ανάλογα με την ώρα της ημέρας και τις καιρικές συνθήκες που επικρατούν κάθε στιγμή. Η φύση που έχει τόσες διαφορετικές όψεις και παράλληλα μια οικουμενικότητα, μαγνητίζει το μάτι χωρίς να καταβάλλει κάποια ιδιαίτερη προσπάθεια. Τα μνημεία κουβαλούν αδιαμαρτύρητα το βάρος της ιστορίας του ανθρώπου κερδίζοντας σταθερά τον σεβασμό κάθε επισκέπτη που θα βρεθεί κοντά τους. Εκείνο όμως που δεν μπορεί κάποιος εύκολα να προσπεράσει διαβάζοντας αυτό το οδοιπορικό -ένα κολάζ με σημειώσεις που κρατήθηκαν στο περιθώριο σκονισμένων ημερολογίων- είναι η εμμονική σχεδόν αναζήτηση της ελληνικής γλώσσας σε όλη την υφήλιο. Ο συγγραφέας, καταφέρνει να εντοπίσει καμουφλαρισμένα ριζώματα της γλώσσας μας μέσα σε ήχους, φθόγγους και συλλαβές της μπαχάσα που είναι η εθνική λαλιά της Ινδονησίας.

Κίνα, Ιαπωνία, Μπαλί, Αυστραλία, Ινδία είναι μόνο ένα μικρό μέρος αυτού του εξαιρετικού δείγματος ταξιδιωτικής λογοτεχνίας που αξίζει να απολαύσει κάποιος είτε αγαπάει την περιπέτεια και θέλει να εξερευνήσει άγνωστους και μακρινούς τόπους είτε προτιμάει να παραμένει στην ασφάλεια των γνώριμων τοπίων. Το σίγουρο είναι πως ο πολυγραφότατος αυτός ταξιδιώτης του κόσμου όταν αποφασίζει να γράψει τις εμπειρίες του αποτελεί εγγύηση για τον αναγνώστη και ειδικά με το συγκεκριμένο βιβλίο του που είναι… φα-ντα-στι-κό!