Γλυκό, αστείο, συγκινητικό, ρομαντικό, ρεαλιστικό, νοσταλγικό και πολύ 90’s. To μεταμεσονύχτιο bromance, «Inemuri», θα σε παρασύρει σε μια δεκαετία αλλιώτικη από τις άλλες, τα 90’s. Η δεκαετία που τα παιδιά έπαιζαν video games, άκουγαν μουσική από το walkman, τρελαίνονταν με το φιδάκι στα πρώτα τους κινητά και που τα λεφτά τους ήταν οι – αξέχαστες σε όλους μας – δραχμές. Μια εποχή όπου ο Γιώργος και ο Νικόλας έχτισαν τη φιλία τους. Μια φιλία που σήμερα τους βρίσκει αντιμέτωπους με την κηδεία δύο φίλων τους.
«Η ομάδα Past Perfect, ο Γιώργος Σπάνιας και ο Νικόλας Φραγκιουδάκης υπογράφουν ένα φρέσκο έργο που διακρίθηκε στο Festival Off Off Athens 2017 του Θεάτρου Επί Κολωνώ και παρουσιάστηκε στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Ανοιχτές Πόρτες».
Τελικά μπορεί να αντέξει η ανδρική φιλία στην πάροδο των χρόνων; Την απάντηση θα την βρεις εκεί. Στο Tempus Verum Εν Αθήναις κάθε Παρασκευή και Σάββατο, λίγο πριν τα μεσάνυχτα. Ο Νικόλας μας έδωσε λίγες περισσότερες λεπτομέρειες για την παράσταση:
Πείτε μας λίγα λόγια για την παράσταση «Inemuri», oπου πρωταγωνιστείτε.
Νικόλας: Λίγα λόγια. Φιλία, 90ς, νοσταλγία, απώλεια, θάνατος. Πραγματεύεται αυτά τα θέματα μέσα από το γέλιο και τη νοσταλγία. Υπάρχουν στιγμές που πιάνεται το στομάχι σου και στο καπάκι κρατάς την κοιλιά σου από τα γέλια και στα καπάκια των καπακίων συγκινείσαι γιατί θυμάσαι πώς ήσουν παιδί. Αυτό είναι το «Inemuri». Και όλα αυτά γίνονται χωρίς κείμενο. Είναι μια παράσταση βασισμένη στον αυτοσχεδιασμό που κάθε βράδυ μπορεί να είναι και διαφορετική.
Γιώργος: «Μια παράσταση για δυο φίλους που έχουν χρόνια να τα πουν και συναντιούνται στη κηδεία των άλλων δύο φίλων της παρέας». Νομίζω ότι από μόνη της αυτή η συνθήκη δίνει τον καμβά και το ερέθισμα για όσα πρόκειται να δει ο θεατής που θα επιλέξει να περάσει μια Παρασκευή ή ένα Σάββατο βράδυ μαζί μας. (Να σημειώσουμε ότι η παράσταση παίζεται στην μεταμεσονύχτια ζώνη: 23.30 κάθε Παρασκευή και Σάββατο).
Η παράσταση πραγματεύεται την ανδρική φιλία. Ποια είναι η άποψη για για την ανδρική φιλία; Είναι μια δυνατή σχέση, ίσως δυνατότερη από οποιανδήποτε άλλη φιλία; Και γιατί;
Νικόλας: Έχω πολύ ισχυρές σχέσεις με τους φίλους μου, αληθινές και στέρεες. Αν μιλήσω εκ πείρας, θεωρώ πως είναι οι υγιέστερες όλων. Έχω και φίλες γυναίκες όμως, οι οποίες επιλέγουν τις φιλίες με άντρες γιατί τις θεωρούν πιο ειλικρινείς. Εγώ προσωπικά πιστεύω ότι όλα είναι σχετικά.
Γιώργος: Η ανδρική φιλία είναι η ανιδιοτέλεια, η στοργή, η έμπνευση, η εμπιστοσύνη, η ανταγωνιστικότητα, η βία και η αγάπη ταυτόχρονα…. Και αν το πρόσεξες όλα όσα είπα ήταν θηλυκά! Είναι μια δυνατή σχέση ναι. Είναι ένα δυναμικό καθρέφτισμα που κάνει ο ένας άντρας πάνω στον άλλον. Ο φίλος είναι αδερφός, πατέρας, συνάδερφος και συστρατιώτης και λίγο εραστής ταυτόχρονα!
Για ποιο λόγο πιστεύετε ότι μπορούν να χαλάσουν ή να χαθούν οι φιλίες στις μέρες μας; Σας έχει τύχει κάτι παρόμοιο με την υπόθεση του έργου;
Νικόλας: Ουυυυυυυυυυυυυυυ!! Υπερέβαλα λίγο. Μία φορά έγινε. Απομακρύνθηκα με τον κολλητό μου για πολλά χρόνια. Αλλά τώρα τον ξαναβρήκα. Σε άλλη μορφή η σχέση πια, αλλά όχι λιγότερο ουσιαστική. Οι λόγοι που μπορούν να χαθούν οι φίλοι είναι οι γυναίκες. Συμβαίνει γύρω μας παιδιά. Το ακούω, το βλέπω, μου το λένε. Δε μου έχει τύχει. Το λέω. Η καθημερινότητα, επίσης μπορεί να εκτροχιάσει μια φιλία.
Γιώργος: Και ποιοι είμαστε εμείς για να μη μας έχουν τύχει απώλειες στη πορεία της ζωής μας; Και μας έχουν εγκαταλείψει και έχουμε εγκαταλείψει φίλους, ανθρώπους και συνήθειες. Νομίζω ότι φταίει ο τρόπος που μεγαλώνουμε. Και οι νευρώσεις που αποκτούμε.
Στη παράσταση βλέπουμε μια αναδρομή στη δεκαετία του 90’, με σκηνές των πρωταγωνιστών όταν ήταν ακόμα έφηβοι ή φοιτητές. Ποια είναι η σχέση σα; με αυτή τη δεκαετία; Υπάρχουν πράγματα από τότε που νοσταλγείτε;
Νικόλας: Λατρεύω εκείνη τη δεκαετία. Είχα τα καλύτερα παιδικά χρόνια που θα μπορούσα ποτέ να έχω ευχηθεί. Οπότε, όλος αυτός ο κόσμος των 90ς είναι για μένα σαν ο παράδεισος που ανατρέχω όταν δεν είμαι καλά. Είτε σε κασέτες που ηχογραφούσα με τους φίλους μου. Είτε σε φωτογραφικά άλμπουμ με τη ζελατίνα. Είτε κοιτώντας τα παιχνίδια που έχω κρατήσει από εκείνη τη δεκαετία. Τα βιβλία του σχολείου που είναι γραμμένα από πάνω μέχρι κάτω. Λευκώματα συμμαθητών και φυσικά η μουσική των 90ς. Νοσταλγώ τα πάντα. Αφήστε με να νοσταλγώ.
Γιώργος: Είναι η δεκαετία των μεγάλων αλλαγών για εμένα. Από το δημοτικό στο γυμνάσιο και από εκεί στο Λύκειο. Μέσα σε αυτή τη δεκαετία μεγάλωσα, μεγάλωσα και ξαναμεγάλωσα. Στο κατώφλι της μάλιστα έφυγα από το σπίτι μου για να πάω για σπουδές και πίσω δε γύρισα ακόμα…. Νοσταλγώ εκείνη την ησυχία που είχε εκείνη η δεκαετία. Τις μουσικές στα καφέ, τα περιοδικά, τις κοπάνες, τα σχέδια, τα όνειρα… κάπως οι ταχύτητες ήταν λίγο πιο κατεβασμένες. Έτσι τουλάχιστον τις σκέφτομαι τώρα. Θυμάσαι φαντάζομαι πόσο χρόνο ήθελε να φορτώσει μια σελίδα στο Ίντερνετ ε;
Ποιες είναι οι διαφορές που εντοπίζετε στις ανθρώπινες σχέσεις από τη δεκαετία του 90 μέχρι σήμερα;
Νικόλας: Δεν το ξέρω αυτό γιατί στην δεκαετία του 90 ήμουνα παιδί. Και ως παιδί είχα διαφορετικό τρόπο σκέψης. Ούτε ξέρω αν ένα παιδί του σήμερα βιώνει λιγότερο ενθουσιασμό επειδή τα κάνει όλα μέσα από μια οθόνη. Δεν έχει μέτρο σύγκρισης οπότε δεν αντιλαμβάνεται τη διαφορά. Γιατί λέμε εμείς των 90ς «αχ , πόσο τυχεροί ήμασταν που παίξαμε σε αλάνες, στα πάρκα, μέχρι αργά τη νύχτα χωρίς να φοβόμαστε» .Και νιώθουμε «ενοχές» που δεν ζουν και τα παιδιά μας έτσι σήμερα. Στην πραγματικότητα όμως , δεν θα έπρεπε να νιώθουμε, γιατί αν τα αφήσεις τα σημερινά παιδιά στη φύση, θα πλήξουν, θα αναζητήσουν το κινητό και το τάμπλετ γιατί αυτό ξέρουν και αυτό έχουν μάθει. Εμείς μάθαμε πάρκο και ατάρι. Αυτοί καναπέ και τάμπλετ.
Γιώργος: Νομίζω η μεγάλη διαφορά στις σχέσεις του τότε και του σήμερα είναι η απόσταση. Σήμερα η επικοινωνία γίνεται μέσα από την απόσταση των τεχνολογικών επιτευγμάτων. Το συναίσθημα ωστόσο που μεταφέρεται με την ανθρώπινη παρουσία δεν είναι εύκολο να το κατακτήσεις μέσα από το κινητό, το mail, το post… Θέλει μια εξοικείωση το σήμερα.
Αν έπρεπε να επιλέξετε να αναβιώσετε μια δεκαετία, ποια θα ήταν αυτή και για ποιο λόγο;
Νικόλας: Τι πρέπει, τι δεν πρέπει ποτέ δε σκέφτηκα, χαχα. Θα ξαναζούσα τα 90ς, είμαστε τώρα για αλλαγές;
Γιώργος: Να σου πω αλήθεια; Έχω περιέργεια να ζήσω την εποχή του πρώτου πρώτου ανθρώπου. Τότε που δεν είχε ανακαλύψει καν τη φωτιά… Είμαι περίεργος αλήθεια!
Σε μια σκηνή της παράστασης που εκτυλίσσεται το 2018, βλέπουμε τους δύο πρωταγωνιστές να ασχολούνται έντονα με τα smartphones τους ή με τα social media. Ποιες είναι οι αλλαγές έφερε η έντονη χρήση τους στη ζωή μας κατά την άποψή σας;
Νικόλας: Σήμερα για παράδειγμα, πήγε να με πατήσει μηχανάκι επειδή περπατούσα και ταυτόχρονα ήμουνα στο Facebook του κινητού λες και θα έχανα εκατομμύρια αν δεν το κοίταζα περπατώντας. Επίσης τα αυτοκινητιστικά έχουν αυξηθεί λόγω της τεχνολογίας που έχουμε στα αυτοκίνητα μας. Με έχουν γράψει για κινητό και καλά μου έκαναν. Μου έγινε μάθημα. Οι άνθρωποι συνηθίζουν να πληκτρολογούν και όχι να μιλάνε πια. Και όταν βρεθούν πρόσωπο με πρόσωπο με τον άλλον, επιλέγουν να βγάλουν τα κινητά τους και να μιλήσουν μέσα από εκεί. Κατά τα άλλα ο καθένας επιλέγει και κάνει τη χρήση που του αρέσει. Σίγουρα έχει πολλές θετικές πλευρές το όλο θέμα.
Γιώργος: Νομίζω σου απάντησα ήδη για την απόσταση που δημιουργεί το μέσο. Από την άλλη δημιουργεί ή μάλλον πριμοδοτεί τον εγωκεντρισμό. Όλο και περισσότερο μπορείς να είσαι κλεισμένος στο σύστημα εγώ – συσκευή – εγώ χωρίς να δίνεις τόσο σημασία στον παράγοντα άνθρωπο δίπλα σου. Κάπως η πραγματικότητα έχει αποκτήσει και άλλες διαστάσεις που σίγουρα δεν είχε χρόνια πριν. Όλο αυτό, να σου πω την αλήθεια με γοητεύει πάρα πολύ. Είμαι πολύ περίεργος να δω πως θα είναι η ανθρωπότητα 100 χρόνια μετά!
Ποιο είναι το μήνυμα που θέλει να δώσει στον θεατή η παράσταση «Inemuri»;
Νικόλας: Πολλά μηνύματα δίνει το «Inemuri». Αυτό που επιλέγω εγώ τώρα, αυτή τη στιγμή που απαντώ σε αυτή την ερώτηση είναι το εξής: Δεχτείτε τους φίλους σας όπως είναι και μην τους ασκείτε κριτική.
Γιώργος: Για εμένα όλο το νόημα της παράστασης κρύβεται στη τελευταία εικόνα της παράστασης. Αλλά μόνο αν έρθεις τη Παρασκευή ή το Σάββατο στις 23.30 στο Tempus Verum στο Γκάζι, θα μάθεις! Για την ώρα θα σου πω ότι κατασκευάσαμε με τον Νικόλα μια παράσταση που περιστρέφεται γύρω από το συναίσθημα της νοσταλγίας. Του πόνου που σε πιάνει καμιά φορά να επιστρέψεις πίσω στη πατρίδα… (Αν πατρίδα είναι τα παιδικά σου χρόνια, έλα να δεις τη παράσταση).
Η λέξη «Inemuri» – που είναι και ο τίτλος της παράστασης – χρησιμοποιείται αρκετές φορές με διαφορετική έννοια κάθε φορά, τι συμβολίζει τελικά;
Νικόλας: «Inemuri» για μένα είναι η φιλία μου με το συνεργάτη μου Γιώργο Σπάνια που τον ευχαριστώ για το ταξίδι.
Γιώργος: Το «Inemuri» είναι κομμάτι της κουλτούρας τον Ιαπώνων. Είναι ο μικρής διάρκειας ύπνος κατά τη διάρκεια της ημέρας, συνήθως σε δημόσιο χώρο. Ε αυτή τη μικρή δραπέτευση από το παρόν θέλουμε να συμβολίσουμε. Αυτή τη μικρή στιγμή που πράγματα που έχεις μέσα σου – πράγματα από το παρελθόν σου ίσως – έρχονται για λίγο μπροστά σου.
Follow on @inemuri_tempus_verum
