Ο Theodore κατά κόσμον Θοδωρής Πολυχρονόπουλος είναι ένας νέος έλληνας καλλιτέχνης που στο άκουσμα της μουσικής του αισθανόμαστε δέος. Με επιρροές από τη βρετανική εναλλακτική, post rock, κλασσική και ρομαντική μουσική σκηνή, η μουσική του θυμίζει κάτι από Χατζηδάκη, όντας μεγάλος θαυμαστής του.

Ευτυχώς που τον τράβηξε η μουσική γιατί τώρα θα ήταν κοσμολόγος- αστροφυσικός, όπως μου αποκάλυψε ο ίδιος χωρίς βέβαια κάποια ιδιαίτερη κλίση στην συγκεκριμένη επιστήμη. Ώριμος και συνειδητοποιημένος παρά το νεαρό, ο μόλις 22 ετών Θοδωρής πληροί όλες τις προϋποθέσεις για να διαπρέψει στους πλανήτες της μουσικής.

Μέσα στην παγωμένη Αθήνα ο Θοδωρής δέχτηκε να απαντήσει σε ορισμένες ερωτήσεις στο ζεστό και πολύ προσιτό στούντιο του στην Ακρόπολη, ένα δωμάτιο που ξεχειλίζει από έμπνευση και ανθρώπους που αγαπούν αυτό που κάνουν δίνοντας το καλύτερο κομμάτι του εαυτού τους.

Σας παραθέτω μια υπέροχη συνέντευξη!

‘Η καλύτερη της μορφή της ελληνικής μουσικής φαίνεται στην μουσική του Χατζηδάκη. Το να κάνεις μουσική είναι ένα πράγμα αλλά αυτό από μόνο του δεν αρκεί άμα δεν δώσεις όλο σου τον εαυτό.’

Πως γεννήθηκε η αγάπη σου για την μουσική;

Όταν ήμουν 3^ων χρονών όταν οι γονείς μου με είχαν πάει στο ωδείο του Νάκα έκει υπήρχε μια αίθουσα με αρμόνια και δοκίμασα να ψευτοπαίξω, μετά άρχισα μαθήματα πιάνου και στην πορεία άρχισα κι’ άλλα όργανα, όπως κιθάρα που έμαθα μόνος μου. Ουσιαστικά στα 16 μου μάλλον ήθελα να σπουδάσω μουσική και έτσι σπούδασα στο Middlesex της Αγγλίας.

Από πού παίρνεις έμπνευση;

Από οτιδήποτε υπάρχει, οτιδήποτε με κάνει να αισθανθώ κάτι, ακόμα και το απόλυτο κενό είναι κάτι. Βέβαια αναλόγως με κάθε δουλεία υπάρχει μια θεματολογία την οποία έχω επιλέξει. Από την άλλη πλευρά υπάρχουν και τα πράγματα που γράφω και παίζω τα οποία δεν έχουν καμία σχέση με αυτό που απλά είναι έμπνευση της στιγμής, την οποία δεν μπορώ να στην εξηγήσω επειδή μάλλον είναι πιο υποσυνείδητη διαδικασία. Στους δίσκους μου και στον πρώτον και σε αυτόν που γράφω τώρα είχα ένα θέμα στο μυαλό μου, όμως έβρισκα κομμάτια του εαυτού μου μέσα που δεν είχαν σχέση με το θέμα.

Μίλησε μου για τον δεύτερο- καινούργιο δίσκο που βγάζεις.

Μόλις τελείωσε η μίξη του άλμπουμ, που έγινε στο Λονδίνο. Ο τίτλος αυτού ‘It Is But It’s Not’. Είμαι πολύ χαρούμενος επειδή την έκανε ο Ken Thomas, ο οποίος είναι παραγωγός των Sigur Ros και Yann Tiersen και η δουλειά μαζί του (και με τον γιό του) είναι εξαιρετική. Ήταν ωραία γιατί είναι οι αγαπημένοι μου μουσικοί άνθρωποι και ήταν ωραίο γιατί πρώτη φορά άφησα κάποιον να έχει λόγο στον ήχο, που μέχρι στιγμής τα έκανα όλα μόνος μου πέρα από τους μουσικούς μου συνεργάτες. Αλλά ο συγκεκριμένος μπήκε μέσα και έβαλε τον εαυτό του και ο εαυτός του ήταν αυτό που αγαπάω και θαυμάζω στους Sigur Ros.

Πώς νιώθεις που ο κόσμος αναγνωρίζει και ακούει την μουσική σου;

Είναι εκπληκτικό, πολύ όμορφο και το πιο ωραίο κομμάτι είναι όταν σου μιλάνε μετά από κάποια συναυλία είτε στο internet. Όποιος σου πει ότι κάνει μουσική για τον εαυτό του είναι ψεύτης, έκτος και αν την κρατάει για τον εαυτό του. Το μισό κομμάτι της μουσικής είσαι εσύ, η μουσική σου, το συναίσθημα σου και οι συνεργάτες σου και το άλλο είναι το συναίσθημα που δημιουργείται στον κόσμο. Εάν δημιουργηθεί σε έναν έχεις πετύχει τον στόχο σου, έχεις κάνει τον άλλον να νιώσει κάτι μέσω της μουσικής σου. Ίσως είναι από τους λόγους που είμαι ευτυχισμένος.

Συνεργασία με την Μελεντίνη και το live στις 9/1/2015.

Την Μελεντίνη την γνώρισα στο στούντιο, δεν γνωριζόμασταν. Ψάχναμε έναν άνθρωπο να κάνει όλα αυτά που κάνει η Μελεντίνη, παίζει πολλά όργανα, τραγουδάει και είναι μια καλλιτεχνική φιγούρα από μόνη της. Όταν ξεκίνησαν οι πρόβες είχε καθυστερήσει και με το που μπαίνει στην αίθουσα παίξαμε, από την πρώτη στιγμή κατάλαβα πόσο φίλος μου είναι αυτός ο άνθρωπος. Μετά αυτοσχεδιάζαμε στο στούντιο, που προσωπικά μου αρέσει πολύ η μουσική που δημιουργείται εκείνη τη στιγμή και η χημεία μας, μας άρεσε και αποφασίσαμε να το μοιραστούμε και με τον κόσμο. Να δούμε βασικά πως θα είναι, και θέλουμε να βγάλουμε προς τα έξω αυτό που δημιουργείται στο στούντιο που είναι μια εσωτερική διαδικασία.

Πιστεύεις ότι έχεις σταθεί τυχερός σαν καλλιτέχνης;

Δεν πιστεύω στην τύχη. Πιστεύω στην σύμπτωση αλλά η τύχη είναι κάτι πολύ αόριστο που δεν μπορείς να το ελέγξεις. Αυτό που μπορείς να κάνεις είναι να είσαι παντού, να έχει τα μάτια και τα αυτιά σου ανοιχτά σε ότι προκύψει ώστε να αρπάξεις την ευκαιρία. Αλλά στάθηκα τυχερός που ο δρόμος μου συναντήθηκε με σπουδαίους ανθρώπους, όπως είναι ο Vassilikos. Που ήταν μεγάλος δάσκαλος και πολύ σημαντικός για την αρχή μου, κυρίως επειδή με έκανε να πιστέψω σε μένα και με άφησε να αισθανθώ ελεύθερος στο να ξεκλειδώσω πράγματα του εαυτού μου και επίσης τεχνικά άλλα πράγματα που δεν τα γνώριζα. Επίσης όλοι οι συνεργάτες μου από την αρχή μέχρι σήμερα είναι πολύ σημαντικοί για την πορεία μου. Όσο προς το κοινό δεν ξέρω πόσο τυχερός είμαι, το μόνο που ξέρω είναι ότι δουλεύω πολύ σκληρά για να φτάσει η μουσική μου στους ανθρώπους.

Που θα ήθελες να ζήσεις στην ζωή σου;

Θέλω να μπορώ να είμαι όπου θέλω χωρίς να έχει καμία σημασία για την δουλεία μου. Αυτό σημαίνει ότι μπορείς να είσαι παντού ταυτόχρονα, ειδικά μέσω του internet. Μέχρι τώρα το έλεγα, τώρα προσπαθώ και το κάνω. Αυτή την στιγμή περνάω πολύ μεγάλο χρόνο μέσα στο αεροπλάνο. Στο Λονδίνο συνεχίζω και είμαι και όπως όλα ξεκινάνε από κει έτσι και όλα ξεκινάνε και από εδώ. Απλά εδώ έχει στηθεί η παραγωγή.

Μελλοντικά σχέδια

Προτεραιότητα έχει ο δίσκος που βγαίνει τώρα με τίτλο ‘It Is But It’s Not’. Έπειτα υπάρχει μια περιοδεία που μάλλον θα ξεκινήσει ή τέλος του χειμώνα ή αρχές της άνοιξης και περιμένουμε ημερομηνίες και χώρες. Η μουσική είναι για όλους, δεν έχει σημασία που είσαι.

Συνεργασία με την Ματίνα Μέγκλα, θα ντύσω μουσικά την θεατρική παράσταση ‘The Window’ στο Ίδρυμα Κακογιάννη. Είχα κάνει ήδη μια μουσική επιμέλεια στην παράσταση ‘Μοναξιά στην Άγρια Δύση’ του Martin McDonagh στην σκηνοθεσία η Πέμη Ζούνη στο Faust. Και τέλος το live που έχουμε με την Μελεντίνη στις 9/1/2015 στο Kινηματοθέατρο ΤΡΙΑΝΟΝ.

Φωτογραφίες: Ελένη Καββάδα