Eρώτηση: Ξέρω ότι είστε απασχολημένοι κι έχετε πολλά να κάνετε – αλλά έχετε εντοπίσει κάποια ξεκούραστη γυναίκα τελευταία; Γιατί αρχίζω να αναρωτιέμαι αν υπάρχουν. Κάτι που είναι περίεργο, δεδομένου ότι τόσα χρόνια συζητάμε για την ευεξία και όλες τις ώρες που έχουμε πλέον αφιερώσει (υποτίθεται) στη χαλάρωση και την ξεκούραση.

Μεγαλώνοντας, δεν θυμάμαι να έχω δει καμία. Δεν υπήρχε καμία στον περίγυρό μου ή στα εργασιακά περιβάλλοντα που συναναστρεφόμουν με γυναίκες. Μέχρι σήμερα εξακολουθώ να μην μπορώ να σκεφτώ κάποια γυναίκα που να έχει δώσει αθόρυβα στον εαυτό της την άδεια να ξεκουραστεί, χωρίς ενοχές ή συγγνώμη, χωρίς να εξηγεί ότι έχει «κερδίσει» το δικαίωμα να δίνει προτεραιότητα στην απόλαυση, τη χαλάρωση και τη χαρά σε στιγμές της καθημερινότητάς της.

Με τον όρο «χαλάρωση» δεν εννοώ φυσικά το μπάνιο, το υποτιθέμενο γιατρικό για τις αγχωμένες γυναίκες. Μιλάω για την καλλιέργεια του αισθήματος της εσωτερικής γαλήνης για το οποίο ακούμε τόσα πολλά, αλλά δεν το βλέπουμε στις γυναίκες γύρω μας. Όλες κινούμαστε σε γρήγορους ρυθμούς προκειμένου να τα προλάβουμε όλα και αναζητούμε την άδεια να μειώσουμε ταχύτητα, σε μια κουλτούρα αυτοφροντίδας που μας ενθαρρύνει να καταβάλλουμε μεγαλύτερη προσπάθεια για να βρούμε «χρόνο για εμάς».

Προφανώς, η κοινωνία δυσκολεύει περισσότερο τις γυναίκες από τους άνδρες να χαλαρώσουν

Οι γυναίκες κάνουν το μεγαλύτερο μέρος της οικιακής και συναισθηματικής εργασίας παράλληλα με την καριέρα τους, το γάμο και τη γονική μέριμνα. Ναι, σίγουρα δε γίνεται έτσι σε κάθε σπίτι, αλλά τα στατιστικά δεν κάνουν λάθος: οι γυναίκες κάνουν περισσότερα και χαλαρώνουν λιγότερο από τους άνδρες.

Φαίνεται ότι καθώς απομακρυνθήκαμε από την παλιομοδίτικη ιδέα ότι τα ψώνια ήταν μια μορφή χαλάρωσης για τις γυναίκες, σήμερα ακούμε γυναίκες να λένε ότι το μαγείρεμα, η οδήγηση ή η κηπουρική είναι τρόποι με τους οποίους χαλαρώνουν, όμως στην ουσία ακούγονται σαν οι γυναίκες να εξακολουθούν να παρασύρονται από το να βάζουν τα πράγματα στη θέση τους, να λύνουν προβλήματα ή να φροντίζουν τους άλλους.

Πώς μπορούμε να αποκαταστήσουμε αυτή την ανισορροπία;

Όχι με «αυτοφροντίδα», όπως μας διδάσκουν, αλλά με αλλαγή νοοτροπίας. Μπορεί να ξεκινήσει με αυτό που οι ειδικοί αποκαλούν «περιβαλλοντική κυριαρχία» – να δημιουργούμε δηλαδή σκόπιμα συνθήκες στις οποίες μας αρέσει να βρισκόμαστε. Σπάμε τις συνήθειες του να είμαστε απασχολημένοι και αναζητούμε την ικανοποίηση: αυτό θα πάρει λίγο χρόνο, η πολυπραγμοσύνη είναι εθιστική. Σκεφτόμαστε την παιδική μας ηλικία, θυμόμαστε τι μας δίνει χαρά και βουτάμε ξανά σε αυτό. Μαθαίνουμε να λέμε όχι, αφιερώνουμε ένα λεπτό για να μην κάνουμε τίποτα άλλο παρά να κοιτάμε στο βάθος για να συνηθίσει το ταραχώδες μυαλό μας στην αίσθηση της αργής σιωπής.

Σκέφτηκα ότι η «ήρεμη και ξεκούραστη γυναίκα» ήταν αποκύημα της φαντασίας μου ή ότι είχε εξαφανιστεί, αλλά τώρα αναρωτιέμαι μήπως απλά πέφτει σε χειμερία νάρκη, περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή για να αναδυθεί.

Ίσως αυτή η στιγμή να είναι τώρα!