Για τις πρώτες μας ιστορίες που κρατηθήκαμε από την Αγάπη και μεγαλώσαμε Και για αυτή την αγκαλιά, εκεί που ακούσαμε τα πρώτα μας παραμύθια.
Και για τα πρώτα παιχνίδια στην άμμο, λίγο πιο μετά, με την πρώτη πρώτη και παντοτινή μας φίλη.
Για όσα περάσαν και δε θα ξανάρθουν, όμως πάντα θα θυμόμαστε με νοσταλγία.
Για όσα ονειρευτήκαμε στα 18. Και προσθέσαμε στον στίχο «Και μη σου πω και πιο πριν».
Για εκείνη τη συναυλία των Πυξ Λαξ. Πριν το Τέλος. Λυκαβηττός. Καλοκαίρι του 2012. Τραγούδια που χορογραφούν ζωές.
Και για εκείνο το καλοκαίρι που όλα τα άλλαξε.
Μικρές στιγμές δίπλα στη θάλασσα.
Μικρές στιγμές μέσα στη θάλασσα.
Και στιγμές που η ευτυχία δε θέλει τίτλο.
Για τις φορές που λείψαμε από τις φίλες μας και οι φίλες μας, μας κατάλαβαν.
Για τις φορές που πονέσαμε, αλλά όλα τα έλυσε μία αγκαλιά
Για αυτά που έγιναν
Και για όσα θα γίνουν. Πρώτα έτσι
Και λίγο πιο μετά έτσι
Για ένα βελούδινο ανοιξιάτικο ουρανό πάνω από τη θάλασσα κάποιο ηλιοβασίλεμα του Μαΐου στη Βουλιαγμένη.
Για τους στίχους που μεγαλώσαμε μαζί τους
Και για τότε που καταλάβαμε πόσο διαφορετικοί θα ήμασταν χωρίς τις σημαντικές Ιστορίες της ζωής μας.
Για εκείνο το μικρό τραγούδι που κάθε φορά που το ακούω μου θυμίζει όσα μου έμαθες.
Και για τα πολύ σημαντικά μαθήματα που πήραμε από τους ανθρώπους- ιστορίες μας.
Για αυτό που πρέπει να ξέρεις/να μάθεις/ να θυμάσαι:
Η πιο όμορφη θάλασσα
είναι αυτή που δεν έχουμε ακόμα ταξιδέψει Τα πιο όμορφα παιδιά δεν έχουν μεγαλώσει ακόμα Τις πιο όμορφες μέρες μας δεν τις έχουμε ζήσει ακόμα
Κι αυτό που θέλω να σου πω το πιο όμορφο απ’ όλα, δε στο ‘χω πει ακόμα.
Στον άνθρωπο που μου έμαθε να λέω ιστορίες, στο Γιάννη μου.
