Η itziart, είναι το κορίτσι που λέει την αλήθεια μέσα από τη δική της τέχνη. Δε γίνεται να μην την έχεις δει στα social, τόσο εκείνη όσο και τα σχέδια της.
Η Itziart δεν φτιάχνει απλώς σχέδια. Φτιάχνει καθρέφτες, μέσα στους οποίους βλέπουμε τον εαυτό μας χωρίς φίλτρα. Η itzi, το κορίτσι με τα χαρακτηριστικά κόκκινα μαλλιά μέσα από την τέχνη της μιλά για την ανισότητα των φύλων, την έμμηνο ρήση, την ψυχική υγεία και όλα εκείνα που συχνά μένουν σιωπηλά. Αν έχεις περάσει έστω και λίγα λεπτά στα social, την έχεις συναντήσει – είτε μέσα από τις ζωγραφιές της, είτε μέσα από τις λέξεις της, που ξεγυμνώνουν την αλήθεια με τρόπο άμεσο και συγκινητικό.
Στη συνέντευξη που ακολουθεί, η Itziart μοιράζεται την ιστορία της: από τα παιδικά της όνειρα μέχρι τη μάχη της με τον καρκίνο του θυρεοειδούς, από τις κρίσεις πανικού μέχρι τη δύναμη της αυτοαποδοχής. Και το πιο όμορφο; Μέχρι το τέλος, θα νιώσεις ότι τη γνώριζες πάντα.
Ποιο είναι το πραγματικό όνομα της ITZIART και πως προέκυψε το καλλιτεχνικό αυτό όνομα;
Όταν ήμουν μικρή, ο πατέρας μου με φώναζε itzi. Δεν ήξερα τι σήμαινε ούτε τώρα ξέρω, αλλά από τότε μέχρι σήμερα είναι ένα όνομα που το έχω μέσα στην καρδιά μου. Έχει συναισθηματική αξία… Έτσι λοιπόν, αποφάσισα να το αξιοποιήσω ως ένα καλλιτεχνικό ψευδώνυμο. Το όνομα της itzi είναι Κατερίνα που επίσης το αγαπώ πάρα πολύ.
Πως κατάλαβες ότι αυτό το είδος τέχνης είναι αυτό που θες να ακολουθήσεις;
Σε αυτό το σημείο θα παραθέσω μία φράση που ίσως ακούγεται γραφική: ήθελα να ασχοληθώ με τη ζωγραφική από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Πραγματικά όμως τα εικαστικά, πιο συγκεκριμένα η ζωγραφική και το σχέδιο, ήταν κάτι που το αποζητούσα από πολύ μικρή. Είχα κατασταλάξει πολύ νωρίς ότι όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω ζωγράφος. Το οικογενειακό μου περιβάλλον ήταν υποστηρικτικό πολύ, έτσι λοιπόν με πήγαιναν σε εργαστήρια ζωγραφικής, εκθέσεις και γενικά σε χώρους τέχνης, ώστε να βιώσω στο 100% την τέχνη που τόσο αποζητούσα. Καθώς μεγάλωνα το όνειρο της τέχνης έγινε στόχος. Ήθελα να δώσω στην καλών τεχνών και το έκανα. Από εκεί και πέρα, συνειδητοποιώ κάθε μέρα ότι αυτή μου επιλογή, ήταν και είναι τρόπος ζωής.
Θες να ασχοληθείς και με άλλα καλλιτεχνικά είδη;
Γενικά έχω ασχοληθεί και με το θέατρο και με τη μουσική. Ασχολήθηκα με τη σπουδή του βιολοντσέλου από πολύ μικρή ηλικία, όπως εξίσου και με την υποκριτική. Σε αυτό το σημείο, θέλω να πω ότι εκτός από τα εικαστικά ένα παιδικό μου όνειρο ήταν να γίνω και ηθοποιός. Μεγαλώνοντας επιχείρησα σπουδάσω υποκριτική, αλλά η αλήθεια είναι ότι με κέρδισε ζωγραφική. Σήμερα λοιπόν την τέχνη της υποκριτικής την ασκώ ερασιτεχνικά. Βρίσκομαι σε μία θεατρική ομάδα που λέγεται Inammorati με δάσκαλο και συνοδοιπόρο τον εξαίρετο ηθοποιό και άνθρωπο Όμηρο Πουλάκη.
Όσο περάσαν τα χρόνια κατάλαβα ότι τελικά επαγγελματικά θέλω να ασχοληθώ με τα εικαστικά. Παρόλα αυτά το θέατρο, είναι μες στην καρδιά μου. Είναι ένα μέσο έκφρασης, ένα μέσο διαφυγής, ένα ψυχοθεραπευτικό εργαλείο.
Τι σε εμπνέει;
Όπως έχω πει πολλές φορές με εμπνέει η ίδια η ζωή. Η ίδια καθημερινότητα είναι πηγή έμπνευσης και είναι κρίσιμη στην εικαστική μου αναζήτηση. Με εμπνέει να ξυπνάω το πρωί και να με βλέπω σε διάφορες οπτικές μου, όπως επίσης με εμπνέει να περπατάω στο δρόμο.
Με εμπνέει όταν βλέπω ανθρώπους, οι οποίοι προσπαθούν να ανταπεξέλθουν την καθημερινότητα. Η αλήθεια της καθημερινής ρουτίνας είναι κάτι που με εξιτάρει και θέλω να την ανακαλύψω. Θέλω να την επικοινωνήσω με τον κόσμο και να της δώσω μία πινελιά της δικής μου ματιάς.
Πάντα με γνώμονα την αλήθεια, θέλω να μεταφέρω και να κοινωνήσω με τους υπόλοιπους ανθρώπους τους προβληματισμούς ,τα άγχη, τις χαρές που έχει η ζωή με μία χιουμοριστική ματιά. Προσπαθώ να αποδώσω την αλήθεια μου, την αλήθεια μας. Ώστε να μπορεί το κάθε πλάσμα εκεί έξω να βρει κάπου εκεί μέσα τον εαυτό του.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Έχεις ασχοληθεί κυρίως στα έργα σου, με τις κρίσεις πανικού. Μπορείς να μας μιλήσεις για αυτό; Πως και πότε ξεκίνησαν και πως το καταπολεμάς; Τι σε βοήθησε πιο πολύ, σε αυτή τη μάχη;
Η πρώτη κρίση πανικού όπου ήρθα αντιμέτωπη, ήταν όταν ήμουν 17 χρονών και δεν το είχα καταλάβει. Στη συνέχεια ακολούθησαν 4 χρόνια σκληρού αγώνα και μάχης με αυτές. Δεν ήξερα ότι μου συμβαίνει, ήμουν φοβισμένη και σε ένα τέλμα. Είναι πάρα πολύ άσχημο και τρομακτικό να ξέρεις ότι για πέντε φορές τη μέρα μπορεί να πεθάνεις και στην πραγματικότητα να μη συμβαίνει. Ακόμα πιο σκληρό είναι όμως, όταν συνειδητοποιήσεις ότι ο ίδιος σου εαυτός σε βάζεις αυτή τη λούπα, μία λούπα βαθιά και σκοτεινή. Στην καραντίνα λοιπόν, αποφάσισα να ξεκινήσω ψυχοθεραπεία και ήταν το καλύτερο δώρο που έκανα στον εαυτό μου. Μέσω αυτής κατάφερα να θεραπευτώ από τις κρίσεις πανικού, να τις αγαπήσω, να τις αγκαλιάσω και να καταλάβω πραγματικά γιατί πονάω. Έτσι, πήρα αγκαλιά το σκοτάδια μου αλλά και το φως μου και προχωράμε μαζί. Από τότε δεν φοβάμαι και ξέρω ότι δεν είμαι μόνη. Παρέα μου, είναι ο ίδιος μου ο εαυτός και μπορούμε να καταπολεμήσουμε τα πάντα αλλά και να δημιουργήσουμε τα πάντα μαζί!
Και πάμε στον καρκίνο του θυροειδή. Πόσο αλλάζει η ματιά στη ζωή και η αντίληψη, όταν σου κάνουν μια τέτοια διάγνωση;
Προσωπικά, για μένα η εμπειρία μου με τον καρκίνο ήτανε καθοριστική και δεν θα την άλλαζα με τίποτα. Η πρώτη κρίση ηλικίας που έπαθα ήταν στα 24 και σε όποιον το λέω αυτό μου λέει “τι λες μωρέ μικρό κορίτσι!”. Στην πραγματικότητα όμως, συνειδητοποίησα ότι η κρίση ηλικίας ,δεν έχει ηλικία. Και αυτό γιατί μπορεί μέσα σε λίγα λεπτά να αλλάξει όλος ο κόσμος είτε είσαι 50 είτε είσαι 20 είτε είσαι 10. Η συνειδητοποίηση το ότι μία μέρα θα φύγουμε από αυτό τον κόσμο και ανά πάσα στιγμή θα εξαφανιστούμε, είναι καθοριστική και κρίσιμή για το κάθε άτομο ξεχωριστά.
Όταν διαγνώστηκα έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου, δεν ήξερα τι να κάνω και πόσο μάλλον όταν συστημικά έχουμε συνδέσει τη λέξη καρκίνο με θάνατο. Στην πραγματικότητα δεν είναι έτσι τα πράγματα, δεν υπήρχε ουσιαστική ενημέρωση και δεν γνώριζα τι σημαίνει καρκίνος του θυροειδή, μέχρι που έψαξα και έμαθα πολλά. Με τη βοήθεια του γιατρών, μπόρεσα να καταλάβω ότι η πρόληψη είναι ο σημαντικότερος βοηθός μας. Δεν θέλω να τα παρουσιάζω όλα ιδανικά, η αλήθεια είναι ότι μετά από δύο χρόνια ακόμα παλεύω με τα σκοτάδια που μου άφησε αυτή η εμπειρία, αλλά προσπαθώ εκεί μέσα να βρω τα αστέρια. Ταυτόχρονα προσπαθώ να επικοινωνώ με τον κόσμο αυτή μου την εμπειρία και δεν το έχω μετανιώσει λεπτό. Από την πρώτη στιγμή που επικοινώνησα το θέμα υγείας μου, οι άνθρωποι μου άνοιξαν την καρδιά τους και μου εκμυστηρεύτηκαν δικές τους παρόμοιες ιστορίες. Κάποιοι ενημερώθηκαν, κάποιοι άλλοι φοβήθηκαν και κάποιοι ένιωσαν λιγότερο μόνοι.
Προσπάθησα με λίγα λόγια, να ενημερώσω τον κόσμο γιατί εμένα δεν με είχε ενημερώσει κανείς και χαίρομαι πραγματικά αν τυχόν βοήθησα έστω και ένα άτομο εκεί έξω. Επίσης θα ήθελα σε αυτό το σημείο να πω ότι ο καρκίνος είναι καρκίνος και θεραπεύεται! Δεν είναι η κακιά αρρώστια δεν είναι ο έξω από δω! Πρέπει να σταματήσουμε να αναπαράγουμε αυτό το στίγμα, ξέρω είναι πολύ δύσκολο στο άκουσμα, αλλά με πρόληψη και ενημέρωση μπορεί να αντιμετωπιστεί.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Σε έναν κόσμο που αλλάζει, τι σε τρομάζει πιο πολύ;
Νομίζω θα με τρόμαζε ένας κόσμος που δεν θα άλλαζε. Η καιροί που ζούμε αμφιταλαντεύονται, είναι πολύ λογικό. Το θέμα είναι τι αλλαγές θέλουμε, ποιος είναι ο πυρήνας μας και πού είμαστε εμείς μέσα σε αυτόν. Προσωπικά, προσπαθώ μέσα από την τέχνη μου και υπαρξιακά να κάνω όσο μπορώ αισθητή την παρουσία μου. Θα λεγε κάποιος ότι είναι σαν να ψάχνεις μία σταγόνα στον ωκεανό αλλά στην πραγματικότητα οι σταγόνες γεννούν τις θάλασσες! Αν όλοι προσωπικά θέλουμε να γίνουμε μία θάλασσα είτε με τρικυμίες είτε με μπουνάτσες, σίγουρα χρειάζεται να συμβάλλουμε προσωπικά σαν μονάδες. Αυτό που θα με τρόμαζε περισσότερο ίσως είναι, αν το κάθε άτομο δεν επιχειρούσε να κολυμπήσει.
Στη γενιά μας, τι σε απωθεί και τι σε κάνει περήφανη;
Θα ξεκινήσω με τα αρνητικά για να κλείσω με τα θετικά έτσι για να υπάρχει μία γλυκιά γεύση. Με απωθεί η έλλειψη παιδείας και αυτό φυσικά ξεκινάει από την οικογένεια.
Βλέπουμε πολλά παιδιά να είναι έρμαια των τραυμάτων που κουβαλάνε οι γονείς και τα παίρνουν πάνω τους, χωρίς να τους ρωτήσεις κανείς. Φυσικά, είναι πολύ λογικό από τη στιγμή που τα κουβαλάνε στις πλάτες τους, κάποια στιγμή να τα βουλιάξουν. Βλέπουμε καθημερινά περιστατικά βίας, απαξίωσης του πολιτισμού και δεν μιλάω για τα πολιτιστικά δρώμενα.
Νομίζω αν οι γονείς, πριν αναλάβουν αυτόν τον τόσο σημαντικό ρόλο, έκαναν ψυχοθεραπεία ο κόσμος το γινόταν καλύτερος.
Ας πάω όμως τώρα στα θετικά, με εμπνέουν οι άνθρωποι που γελάνε, με εμπνέουν οι άνθρωποι και κυρίως τα νέα παιδιά που δεν φοβούνται να παλέψουν και να κυνηγήσουν τα όνειρά τους. Επίσης είμαι πάρα πολύ περήφανη για τους γονείς που είναι δίπλα στα παιδιά και τα φροντίζουν και τα βοηθάνε να φτάσουν πιο κοντά στο στόχο τους. Να τους ανοίξουν τους δρόμους και όχι να τους κόψουν τα φτερά, υπάρχουν πάρα πολύ γονείς και τους έχω δει καθώς διδάσκω σε μικρά παιδιά και ενήλικες και μπορώ να πω ότι είναι πάρα πολύ ελπιδοφόρο να βλέπεις οικογένειες, να θέλουν να ανοίξουν τους ορίζοντες του παιδιού τους.
Μπορεί ο κόσμος που ζούμε να μην είναι ιδανικός και ούτε θα γίνει ποτέ, αλλά σίγουρα υπάρχουν και στιγμές που αξίζουν πραγματικά, γιατί είμαστε άνθρωποι και οι άνθρωποι είναι στιγμές.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Σε ένα σου σκίτσο, έχεις παρουσιάσει τους πέντε πρωταγωνιστές του ΠΑΡΑ ΠΕΝΤΕ, με την εξής φράση: «Ενωμένοι παλεύουν για να τιμωρηθούν οι ένοχοι (Δεν μιλάω για το ΠΑΡΑ ΠΕΝΤΕ). Μίλησέ μας για αυτό;
Είναι πολύ σκληρό αυτό που βιώνει η χώρα με το συγκεκριμένο έγκλημα γιατί περί εγκλήματος πρόκειται. Δυστυχώς, συστημικά, είναι πολύ σύνηθες και κάποιος θα έλεγε ότι δεν μπορεί να αλλάξει τίποτα. Εγώ δεν το πιστεύω! Μπορούνε να αλλάξουν κάποια πράγματα, σίγουρα θα υπάρχει σκοτάδι γιατί όπως είπα και πριν είμαστε άνθρωποι και εμείς οι άνθρωποι ζούμε σε ένα σύστημα πολυεργαλείο που εκτελεί συμφέροντά. Όμως από κει και πέρα επειδή είμαστε άνθρωποι, έχουμε καθήκον να τα αποδομούμε όλα αυτά και να ανοίγουμε νέους ορίζοντες.
Πιστεύω ότι σε κάποιο βαθμό θα αποδοθεί δικαιοσύνη αλλά σίγουρα κάποιες πτυχές του συγκεκριμένου εγκλήματος θα μείνουν μελανές. Είμαι πολύ χαρούμενη πάντως που βλέπω όλο αυτό τον κόσμο να βγαίνει στο δρόμο, να θέλει να παλέψει για τα όνειρά του για το μέλλον του, να μην επιτρέψει να ξανασυμβεί κάτι τέτοιο και το κυριότερο: να υπενθυμίσει στις πιο παλιές γενιές από εμάς, ότι πλέον εμείς είμαστε εδώ και εμείς θα χτίσουμε το δρόμο μας για τις νέες. Αυτό το αναφέρω, γιατί προσωπικά θεωρώ ότι είμαστε και εμείς ένοχοι σε αυτό. Ταΐσαμε το «τέρας», του επιτρέψαμε να αποφασίσει για τις ζωές μας και εδώ είναι το στοίχημα: πόσο εύκολο είναι να γκρεμίσουμε αυτό που εμείς φτιάξαμε.
Ο φυλετικός ρατσισμός, έχει όρια; Τι φταίει που ακόμη θρέφεται και παίρνει διαστάσεις βίας, ακόμη και σε μικρότερες ηλικίες;
Όπως προανέφερα η οικογένεια παίζει μεγάλο ρόλο στην ανάθρεμμά των παιδιών.
Από μικρή ηλικία, πρέπει τα παιδιά όπως μαθαίνουν να τρώνε, να περπατάνε και να γράφουν, να μαθαίνουν και τα ανθρώπινα όρια. Το πιο κρίσιμο και σημαντικότερο όριο στον κάθε άνθρωπο -αλλά και στην ίδια την κοινωνία- είναι ο σεβασμός. Σίγουρα όσο περνάνε τα χρόνια αλλάζουν οι εποχές, αλλά δεν αρκεί μόνο. Αυτός ο δρόμος προς το φως έρχεται μέσα και από τη δική μας προσωπική εξέλιξη.
Ο ρατσισμός σε οποιαδήποτε μορφή του μαζί με τη βία, βγαίνουν μέσα από τραύματα που αυτά γιγαντώνονται συστημικά. Τραύματα που έχουν κληρονομηθεί από τους ίδιους γονείς, τραύματα αγιάτρευτα. Όλα αυτά μαζί, συνθέτουν ένα παζλ ανασφάλειας, βίας και ρατσισμού.
Το τέρας που είπα και πριν. Αν επιλέγουμε να το ταΐσουμε όχι μόνο θα καταπιεί τους ανθρώπους γύρω μας, αλλά και εμάς τους ίδιους.
Μέσα από τη τέχνη σου, τι αλλαγή θες να φέρεις;
Δεν ξέρω αν μπορώ να φέρω αλλαγές, αυτό που ξέρω όμως με σιγουριά, είναι ότι θέλω απλά να επικοινωνήσω την αλήθεια μου. Ιδανικά αν το έργο μου μπορεί να επηρεάσει έστω και ένα άτομο, να προβληματιστεί να γελάσει, ακόμα και να θυμώσει… νομίζω ότι έχω πετύχει ένα μέρος του στόχο μου. Η τέχνη είναι ένα εργαλείο υπαρξιακό και αναγκαίο. Η ζωή βασίζεται στην τέχνη και το αντίστροφο. Κάνω ότι κάνει κάθε καλλιτέχνης ,εκφράζομαι μέσα από την τέχνη και προσπαθώ να φτάσω πιο κοντά στην υπαρξιακή αλήθεια.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Tι feedback έχεις λάβει;
Έχω λάβει πολλά θετικά σχόλια και είμαι ευγνώμων για αυτό. Είμαι συγκινημένη που η δουλειά μου, μπόρεσε και άγγιξε μεγάλο μέρος του κοινού. Από την άλλη, σίγουρα υπάρχουν και αρνητικά σχόλια, σίγουρα έχω λάβει hate, αλλά έχω λάβει και κριτικές οι οποίες μπορεί να μην είχαν θετική χροιά ,αλλά πήρα πολλά από αυτές. Είμαι πολύ χαρούμενη που ένας άνθρωπος στη διαδικασία να μου εξηγήσει την οπτική του (ακόμα κι αν διαφωνώ) βρήκε κάτι ενδιαφέρον σε αυτό που παρουσίασα. Είμαι πολύ ευχαριστημένη! Προσπαθώ να είμαι ο εαυτός μου μέσα από τη δουλειά μου ώστε οι άνθρωποι που παρακολουθούν αυτή μου τη διαδρομή να νιώθουν και εκείνοι ο εαυτός τους.
Μελλοντικά τι άλλο θες να κάνεις; Είτε σε κομμάτι συνεργασιών ή και ακόμη στην έκδοση δικών σου έργων/σκίτσων;
Γενικά θέλω να συνεχίζω να ζωγραφίζω, να είμαι καλά να έχω την υγεία μου και από κει και πέρα θα ήθελα να περάσω στην έντυπη μορφή.
Ετοιμάζω διάφορα πράγματα, αλλά ο κεντρικός μου παράγοντας είναι να μπορώ να με κοινωνήσω στον κόσμο σε προσιτές τιμές για τη δουλειά μου. Θεωρώ πολύ σημαντικό η τέχνη να είναι προσβάσιμη, σε κάθε σπίτι σε κάθε πόρτα. Καλώς ή κακώς, το εμπόριο της τέχνης είναι ακριβό, και μπορώ να καταλάβω ότι πάρα πολύ άνθρωποι δεν μπορούν να έχουν πρόσβαση σε αυτό. Θέλω να συμβάλλω και να δώσω την ευκαιρία σε κάθε ψυχή εκεί έξω να έχει δυνατότητα πρόσβασης.
Τέλος θα ήθελα εθελοντικά όπως και τώρα να προσφέρω την τέχνη μου σε φορείς και σε ανθρώπους που το έχουν ανάγκη, αλλά δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να αναζητήσουνε τους πόρους της.
Πώς είναι να είσαι καλλιτέχνης στην Ελλάδα του σήμερα;
Το επάγγελμα του ελεύθερου επαγγελματία είναι δύσκολο. Η τέχνη είναι ένα επάγγελμα και μάλιστα δύσκολο-το τονίζω αυτό- γιατί ακόμα συστημικά πιστεύουμε ότι η τέχνη είναι ένα χόμπι. Δεν είναι απλά ένα χόμπι! Είναι τρόπος βιοπορισμού για κάποιους ανθρώπους και έχουν εργασιακά δικαιώματα. Δεν είναι εύκολο αλλά δεν είναι ακατόρθωτο.
Είμαστε ελεύθεροι επαγγελματίες όπως πολλοί άλλοι άνθρωποι τριγύρω μας και προσπαθούμε και εμείς να τα φέρουμε εις πέρας.
Νομίζω ότι αν καταφέρουμε στον πυρήνα μας ,να αναγνωρίζουμε το εργασιακό κομμάτι στον κλάδο της τέχνης ως εργασία ,θα ήτανε πολύ βοηθητικό και μία ανάσα για τους καλλιτέχνες. Έτσι πολλά πράγματα, θα πάρουν μία καινούργια σειρά και θα μπορούν πιο εύκολα να υλοποιηθούν, χωρίς να παλεύουμε για τα αυτονόητα, ότι δηλαδή είμαστε και εμείς εργαζόμενοι.
Τι θα συμβούλευες κάποιον/α που θέλει να σπουδάσει στη Καλών Τεχνών;
Αυτό που έχω να πω είναι το εξής: οι εξετάσεις της καλών τεχνών δεν έχουν καμία σχέση με την ακαδημαϊκή γνώση που υπάρχει μέσα στη σχολή. Είναι απλά εξετάσεις ώστε να μπορέσεις να περάσεις, τίποτα παραπάνω.
Αν κάποιο άτομο δεν περάσει την πρώτη δεν πειράζει, η ευκαιρία μας περιμένει στη γωνία να την αρπάξουμε! Δυστυχώς ή ευτυχώς έχουν μία συγκεκριμένη δομή που αυτό όμως δεν αποτελεί εμπόδιο στο να έρθει μία επίτευξη στόχου. Ναι, είναι δύσκολες αλλά δεν είναι ακατόρθωτες.
Κλείνοντας θέλω να πω ότι αν κάποιος/α θέλει να δει αναλυτικά τις πληροφορίες σχετικά με τις εισαγωγικές εξετάσεις, μπορεί να μπει στο κανάλι μου στο youtube και να αναζητήσει ένα Q&A όπου μιλάω αναλυτικά και με κάθε λεπτομέρεια στο συγκεκριμένο θέμα.
Επιμέλεια: Γεωργία Κωτσιοπούλου
