Σε μία εποχή που καθημερινά πωλούνται χιλιάδες παιδιά, που άνθρωποι πεθαίνουν επειδή δεν έχουν τα απαιτούμενα χρήματα για μια θεραπεία, το ερώτημα του πόσο κοστίζει μία ζωή δεν είναι κάτι ξένο. Δεν μας παραξενεύει πια. Μάθαμε, και πια έχουμε συνηθίσει πως η ζωή κοστίζει. Τα χρήματα έχουν τη δύναμη να σου χαρίσουν μια ζωή, αλλά και να σου τη στερήσουν. Μη βιάζεσαι να κουνήσεις το κεφάλι με απογοήτευση για την κατάσταση που μας έφτασε η πολιτική, η οικονομία κ.ο.κ., γιατί εδώ δε θα μιλήσουμε για τη δική σου ζωή.

Εδώ θέλω να σου μιλήσω για μία ζωή που πολλοί υποστηρίζουν πως δεν έχει την ίδια αξία με τη δική μας, την ανθρώπινη. Μία ζωή που έχουμε μάθει πως μπορούμε να την αφαιρέσουμε, να την πουλήσουμε, να την αναπαράγουμε, να τη χρησιμοποιήσουμε κατά βούληση και ποτέ κανείς να μη μας εμποδίσει. Θέλω να μιλήσουμε για την πώληση ζώων. Και μην πεις, εδώ ανθρώπους πουλάνε. Η ύπαρξη μιας θλιβερής κατάστασης δε μας δίνει καμία δικαιολογία για να αποφύγουμε να αντιμετωπίσουμε άλλες λιγότερο ή περισσότερο θλιβερές καταστάσεις. Μη βιάζεσαι, μία θλιβερή κατάσταση τη φορά.

Pet shop. Ο συνδυασμός των δύο αυτών λέξεων μου προκαλούσε μεγάλη χαρά όταν ήμουν παιδί, και λίγο περισσότερη όταν ενηλικιώθηκα και μπορούσα να αποφασίσω εγώ το πότε θα αποκτήσω ένα “κατοικίδιο”. Αυτή η χαρά μετατράπηκε σε έντονο προβληματισμό και στη συνέχεια θλίψη, όταν άρχισα να ψάχνω για τις συνθήκες στις οποίες γεννιούνται και μεγαλώνουν αυτά τα ζώα, αλλά και το τι γίνεται με εκείνα τα ζώα, για τα οποία κανείς δε θα ενδιαφερθεί αρκετά για να τα πάρει σπίτι του. Όταν είσαι παιδί χαίρεσαι με το κουτάβι στη βιτρίνα και νομίζεις πως και αυτό χαίρεται στο γυάλινο κλουβί του. Η πραγματικότητα όμως είναι πολύ διαφορετική από εκείνη που είχες για αληθινή, όταν ήσουν μικρή/ός. Το κουτάβι της βιτρίνας δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα προϊόν εκμετάλλευσης με μοναδικό σκοπό το κέρδος. Και αν το φροντίζουν, και αν νομίζουν πως το αγαπούν εκείνοι που το κρατούν φυλακισμένο μέχρι να πουληθεί, η αλήθεια είναι πως για το μόνο που νοιάζονται είναι το κέρδος. Διαφορετικά θα έβρισκαν σπίτι σε παρατημένα ζώα, και δε θα έκαναν παραγγελίες “καθαρόαιμων” γενετικά τροποποιημένων ζώων.

Εσύ όμως θέλεις ένα ζώο. Δυστυχώς τα καταφύγια, και οι δρόμοι είναι γεμάτοι με ζώα που έχουν ανάγκη από ένα σπίτι. Αν πραγματικά θέλεις ένα ζώο, αν πραγματικά τα αγαπάς και είσαι διατεθειμένος να τα φροντίσεις όπως τους αξίζει, τότε δε βλέπω το λόγο που τα μπλε μάτια ή μια συγκεκριμένη μορφολογία, αποτελούν ισχυρό κριτήριο επιλογής για την απόκτηση του νέου σου φίλου.

Και αν σταματήσουμε να αγοράζουμε ζώα, τι θα γίνει με αυτά που ήδη υπάρχουν στα pet shop; Η αλήθεια είναι πως στην αγορά ότι δεν έχει ζήτηση, ότι δεν αποφέρει κέρδος, δε συντηρείται. Επομένως κανένα μαγαζί δε θα συνεχίσει να συντηρεί ζώα, τα οποία δε θα μπορεί αργότερα να πουλήσει. Αυτό σημαίνει πως τα ήδη υπάρχοντα ζώα, ή θα παρατηθούν στους δρόμους ή θα θανατωθούν. Το κράτος όμως περνώντας μία νομοθεσία που θα απαγορεύει την αγοραπωλησία ζώων, θα μπορούσε στη συνέχεια να μεριμνήσει για αυτά και να αναλάβει τη φροντίδα τους έως ότου αυτά υιοθετηθούν. Βέβαια όλα αυτά σε ένα φανταστικό κόσμο, σε μία ιδανική κοινωνία, όπου όλοι θα είχαν δικαίωμα στη ζωή και στην ευημερία, ανεξαρτήτως κοινωνικής ομάδας, εθνικότητας και είδους.

Εσύ όμως δεν αποτελείς αποκύημα της φαντασίας μου. Εσύ είσαι ένας ολοκληρωμένος, αυτοτελής άνθρωπος. Μία προσωπικότητα που έχει τη δύναμη να παράγει καλό, να προσφέρει στον κόσμο. Δε νομίζω πως ο κόσμος θα αλλάξει από τη μια στιγμή στην άλλη, μα ξέρω πως μπορεί να αλλάξει. Εσύ και εγώ είμαστε αυτοί που θα επιλέξουμε το πότε θα αρχίσει να αλλάζει, το πως και το αν τελικά υπάρχει ελπίδα. Και να θυμάσαι, ο πόνος, η αδικία και η κακομεταχείριση που υφίστανται καθημερινά εκατομμύρια άνθρωποι δε μπορεί να αποτελέσει δικαιολογία για να κλείσουμε τα μάτια μας στην κακομεταχείριση των ζώων. Είναι δύο θέματα τελείως διαφορετικά και ένας Άνθρωπος οφείλει να ενδιαφέρεται και για τα δύο.

Υ.Γ. Να θυμάσαι πως η ζωή είναι ανεκτίμητη, σε όποιον και αν ανήκει.