Όλοι θυμόμαστε κάποια μεγαλεπήβολα όνειρα μας, μια «καλή δουλεία», ένα μεγάλο σπίτι, με κήπο και έναν σκύλο, ένα ακριβό αυτοκίνητο.
Θυμάμαι να σκέφτομαι τη διαμόρφωση του κήπου ή το δίλημμα ανάμεσα σε Παλόμα και Τζίντζερ, που σκεφτόμουν να ονομάσω το poodle που ήθελα να τρέχει στον κήπο μου.
Σαφώς και όλοι αυτοί οι «στόχοι» δεν προήλθαν από την εσωτερική μου ανάγκη για μιας πρώτης τάξεως ζωή (με εξαίρεση βέβαια την Παλόμα, που παραμένει μια μεγάλη μου επιθυμία).
Ζούμε μια ζωή γεμάτη πρέπει και κοινωνικά στερεότυπα
Από μικρή ηλικία διαμορφώνουμε ένα πρότυπο, σύμφωνα με το οποίο θα είμαστε ευτυχισμένοι, θα είμαστε καλοί γονείς, επαγγελματίες, πολίτες. Συνήθως βέβαια αυτό το πρότυπο, δεν ταιριάζει σε καμία περίπτωση στα προσωπικά μας θέλω. Και αυτό το συνειδητοποιούμαι για πρώτη φορά κάπου κοντά στις πανελλήνιες, τότε που θα ακούσουμε για πρώτη φορά και με κατακριτέο τόνο το «είναι αυτή δουλεία για να ζήσεις» ή το «και τι θα τρως; Οικογένεια πως θα κάνεις;»
Μεγαλώνουμε και υιοθετούμε ακριβώς τι ίδιες ιδέες και νοοτροπίες. Προάγουμε μια κοινωνία αποστειρωμένη με πρότυπα ευτυχίας. Προσπαθούμε εμείς οι ίδιοι να χωρέσουμε την ευτυχία. Να τη στριμώξουμε, σε ένα ακριβό αμάξι, σε ένα σπίτι στα προάστια.
Και όσα και να αποκτούμε πάντα θέλουμε κι άλλα, κι άλλα και δεν χορταίνει ο άνθρωπος ποτέ του, γιατί έτσι τον έχουν μάθει, έτσι μας έχουν μάθει. Να έχουμε πολλά και να θέλουμε περισσότερα, να μην εκτιμάμε ούτε καν την ίδια τη ζωή. Κι όσο περνάει η ζωή εμείς τρέχουμε, τρέχουμε να αγοράσουμε ένα όμορφο διαμέρισμα και όταν το καταφέρουμε, θέλουμε ένα μεγαλύτερο και ένα καλύτερο. Και τελικά πότε θα έχουμε αρκετά για να είμαστε ευτυχισμένοι;
Αν ρωτάς εμένα ποτέ. Και ποτέ γιατί δεν έχουμε καταλάβει πως η ευτυχία δεν αγοράζεται, δεν ζει μέσα σε κουστούμια και τσάντες.
Η ευτυχία και η αυτοπραγμάτωση είναι εκεί που πραγματοποιούμε τα όνειρά μας. Τα δικά μας όνειρα, αυτά που σκεφτόμασταν παιδιά πριν κοιμηθούμε και όχι τα όνειρα που μας επιβάλλουν να ενστερνιστούμε. Έχω δει γυναίκες που είναι 40 χρονών και δεν έχουν παιδιά, γιατί δεν ήταν ποτέ επιθυμία τους, άλλες που στα 25 τους έχουν ήδη μια μεγάλη οικογένεια. Άντρες που είναι οι καλύτεροι χορευτές της χώρας και άλλους λαμπρούς αθλητές. Έχω δει και έχεις δει ηθοποιούς, μουσικούς, διοικητές, πυροσβέστες και ένα σορό άλλους ανθρώπους. Ανθρώπους γύρω μας που είναι πραγματικά ευτυχισμένοι και δεν θέλουν τίποτα παραπάνω. Δεν κυνηγούν άλλο μάταια την ευτυχία σε μέρη που σίγουρα δεν θα τη βρουν.
Κι αυτοί οι άνθρωποι είναι πραγματικά ευτυχισμένοι, μόνο γιατί κατάλαβαν πως είμαστε στιγμές, στιγμές μες τη χούφτα του χρόνου. Αυτό είναι ο άνθρωπος απλές στιγμές και η ευτυχία θα έρθει όταν κατορθώσεις οι στιγμές αυτές να είναι γεμάτες, γεμάτες ουσία, να μην έχεις να σκεφτείς το «αν» να σκέφτεσαι μόνο το τώρα και να κυνηγάς θα θέλω σου.
