“ Κάθε φορά που πρόκειται να κρίνεις κάποιον, σκέψου απλά ότι δεν είχαν όλοι τις ίδιες ευκαιρίες με εσένα.” The Great Gatsby

Σε μια εποχή, όπου η κριτική είναι περισσότερο της μόδας από ότι τα ίδια τα ρούχα ή από τον τρόπο που ο/η κάθε ένας/μια μας έχει επιλέξει να τα φορά, ποικίλλουν οι απόψεις σχετικά με το λόγο που κρύβεται πίσω από την “κακογουστιά”.  Άνθρωποι κάθε ηλικίας, με διαφορετικούς σωματότυπους και με μια προσωπική αισθητική γαλουχημένη μέσα από ένα συνονθύλευμα ερεθισμάτων, πραγματοποιούν τις ενδυματολογικές τους επιλογές, βασιζόμενοι στις δικές τους προσωπικές αξίες.

Με ποιο τρόπο όμως μπορεί κανείς να προσδιορίσει ένα τόσο ρευστό θέμα, επισημαίνοντας τις λεπτές γραμμές που ακόμη και σε εμάς τους ίδιους, μοιάζουν να είναι πολλές φορές αδιόρατες? Αρχικά ίσως θα ήταν συνετό να ξεκαθαρίσουμε στο μυαλό μας, ότι ο τρόπος που όλοι μας επιλέγουμε να ντυνόμαστε, είναι το τελικό προϊόν φιλτραρίσματος στο τι στα δικά μας μάτια παρουσιάζεται ως όμορφο. Ο ορισμός του όμορφου, είναι μια έννοια που ποικίλλει χρονικά, αισθητικά, ηλικιακά, κοινωνικά, μουσικά και φυσικά γεωγραφικά, καθώς εξελίσσεται ανάλογα με τον τρόπο που ο/η καθένας/μια επιλέγει να “προπονεί” τη ματιά του καθημερινά, παρατηρώντας και όχι απλά βλέποντας.

Αξιοσήμαντη είναι και η ενδυματολογική περίπτωση του Albert Einstein. Ο ευφυέστατος αυτός άνθρωπος, είχε στην ντουλάπα του 10 ολόιδια κοστούμια προκειμένου να αποφύγει την καθημερινή πρωινή “σπατάλη σκέψης”, σχετικά με το τι θα φορέσει για να πάει στη δουλειά του. Ανεξάρτητα αν στη σκέψη μας το παραπάνω παράδειγμα ακούγεται φυσιολογικό ή παράλογο, η πρόθεση μου είναι απλά να τονίσω πως ο κάθε ένας από εμάς ζει σε μια δική του αισθητική πραγματικότητα, με διαφορετικές προτεραιότητες. Αυτός είναι και ο κύριος λόγος που το κάθε πεζοδρόμιο και κάθε ΜΜΜ, μοιάζει με ένα πολύχρωμο παζλ φιλοξενώντας τάσεις μόδας από το 1930 έως το 2045!

Συνήθως οι “κακοντυμένοι” άνθρωποι είναι άτομα που απλά δεν παρουσιάζουν έντονο ενδιαφέρον για ό,τι συμβαίνει στον κόσμο της μόδας, και αδυνατούν να καταλάβουν το λόγο της συνεχούς ανάγκης για και αγορές νέων ρούχων, καθώς τα περισσότερα από αυτά δεν έχουν προλάβει καν να φορεθούν παραπάνω από μια φορά από τους/τις ιδιοκτήτες/τριες! Είναι άνθρωποι, που επιλέγουν να ακολουθούν την ασφαλή για αυτούς οδό, υιοθετώντας τα βασικά συστατικά του ντυσίματος τους από εικόνες αγαπημένων προσώπων ή ταυτίζοντας τον ασυμβίβαστο, και πολλές φορές εκκεντρικό, τρόπο ζωής του αγαπημένου τους τραγουδιστή με το δικό τους, αδιαφορώντας για τις οπτικές και αισθητικές συνέπειες.

Το θέμα λοιπόν, δεν βρίσκεται στον εντοπισμό ερεθισμάτων έμπνευσης, αλλά στη διάθεση του καθενός μας για επιπλέον διεύρυνση του τρόπου σκέψης καθώς επίσης και την πρόθεση του για επιπλέον εξέλιξη. Τα ερεθίσματα βρίσκονται παντού και απλά περιμένουν από εμάς να τα αποκρυπτογραφήσουμε, να τα υιοθετήσουμε, ακόμη και να τα απορρίψουμε , χωρίς όμως να επικρίνουμε! Ίσως κάθε φορά που θα πιάνετε τον εαυτό σας να κρίνει αρνητικά μια στιλιστική εικόνα ενός ατόμου, να έχετε στο μυαλό σας πως ο συγκεκριμένος άνθρωπος αποτελεί ένα κινητό παράδειγμα λανθασμένης αφομοίωσης ερεθισμάτων, που υιοθέτησε πρόσφατα. Από το σημείο αυτό και μετά, ανάλογα με το επίπεδο που ο καθένας μας επιθυμεί να το εξελίξει, προχωρά είτε μόνος/η του/της μέσα από την παρατήρηση των νέων τάσεων μέσα από το διαδίκτυο και τα περιοδικά, είτε συμβουλεύοντας κάποιον ειδικό. Όποια και αν είναι τελική απόφαση το ζητούμενο, δεν είναι όλοι μας κατά την καθημερινότητα μας, να νοιώθουμε ότι είμαστε μέρος ενός editorial κάποιου διάσημου περιοδικού αλλά να αντιληφθούμε πως μια “κακόγουστη” εμφάνιση ενός ανθρώπου μπορεί να αποτελέσει ευκαιρία για επικοινωνία και όχι για σνομπισμό και υπεροπτισμό.