Η μελαγχολία και το κακό mood σε πιάνουν από την Κυριακή. Ξυπνάς και είναι, πάλι, Δευτέρα. Δεν έχει σημασία αν είναι χειμώνας ή καλοκαίρι. Οι Δευτέρες θα είναι πάντα Δευτέρες.
Αυτή η μέρα σηματοδοτεί την έναρξη μιας καινούριας εβδομάδας και η λογική λέει, πως θα έπρεπε να μας γεμίζει ενθουσιασμό και όρεξη για τις καινούριες εμπειρίες που έχει να μας προσφέρει. Κάτι στην πορεία, όμως, πήγε στραβά.
Αρνείσαι να ξυπνήσεις και να σηκωθείς από το κρεβάτι. Όταν, τελικά, το κάνεις η διάθεσή σου είναι στα πατώματα και ακόμα και η πιο απλή κίνηση σου μοιάζει αγγαρεία. Ονειρεύεσαι το σπίτι και το κρεβάτι σου και 3 κούπες καφέ, δε σου αρκούν για να κρατήσεις ανοιχτά τα μάτια σου. Όταν, δε, ο καιρός είναι βροχερός το Blue Monday πηγαίνει σε άλλη διάσταση. Κι έτσι, ξεκινάει αυτός ο φάυλος κύκλος που καταστρέφει τις μέρες, τις εβδομάδες, τους μήνες και τα όνειρα για μια ζωή, που έκανες, αλλά κάπου σκόνταψες και σου παράπεσαν.
Γιατί, όχι! Δεν είναι οι Δευτέρες το πραγματικό σου πρόβλημα. Η δουλειά σου είναι και οι ρυθμοί ζωής που επέλεξες (ή σε επέλεξαν!). Αν έκανες αυτό που αγαπάς, θα ήταν όλες οι μέρες ίδιες και υπέροχες. Δε θα περίμενες τις αργείες και τις γιορτές για να χαμογελάσεις και να περάσεις καλά. Θα ξυπνούσες κάθε μέρα με καλή διάθεση και θα έπινες ήρεμα τον καφέ σου, χωρίς να τρέχεις να προλάβεις. Θα είχες χρόνο για να δείς τους δικούς σου, τους φίλους, το σύντροφο και όλους αυτούς που πάντα παραμελούσες, λόγω κούρασης. Αλλά, κυρίως, θα είχες χρόνο για σένα και τις ανάγκες σου.
Κάτσε λίγο και σκέψου, πόσα είναι αυτά που βάζεις στην άκρη, γιατί δεν έχεις χρόνο, χρήμα και διάθεση να κάνεις. Κυνήγησε αυτό το κάτι καλύτερο, μπορείς να το έχεις. Άσε τη ζωή που κάνεις και ψάξε τη ζωή που χάνεις. Τότε, ίσως, οι Δευτέρες να γίνουν οι αγαπημένες σου!
Καλημέρα Δάφνη μου!
Να “το” κουβεντιάσουμε λιγάκι; 😉
Η ρίζα του θέματος φυσικά και δεν είναι οι Δευτέρες, αλλά εμείς οι ίδιοι!
Σίγουρα απ’ το σχολείο κουβαλάμε το τραύμα της Δευτέρας, αλλά μήπως πια ως “σοβαρά” σκεπτόμενα άτομα πρέπει να αποβάλλουμε αυτή την ιδέα και να πάμε στο τώρα;
Ποιος είναι υπεύθυνος για τις επιλογές μας, για τις σχέσεις μας ή για τη δουλειά που κάνουμε, παρόλο που στην εποχή μας δύσκολα καταφέρνεις να κάνεις αυτό που αγαπάς; 😛
Μήπως το πρόβλημα επικεντρώνεται στη δουλειά που κάνουμε και για να συναντάμε τέτοια αντίσταση σίγουρα δεν μας δίνει χαρά… 🙁
Μήπως καλό θα ήταν να ψάξουμε να βρούμε τα θετικά αυτής της δουλειάς γιατί τίποτα στη ζωή δεν είναι 100% αρνητικό… κάποιος συνάδελφος, κάποια συνεργασία δεν μπορεί να μη μας δίνει κάποια ικανοποίηση, ακόμα και ότι εμείς ως άτομα δίνουμε το καλύτερο που μπορούμε.
Τώρα, αν το περιβάλλον είναι τόσο τοξικό, μήπως θα ήταν καλύτερα να φύγουμε από εκεί και ας στερηθούμε τα χρήματα μέχρι να βρούμε κάτι άλλο, τουλάχιστο δεν θα χάσουμε τη ψυχική μας υγεία!
Δεν είμαστε έρμαια των καταστάσεων Δάφνη μου, γιατί η στάση μας απέναντι στη ζωή, θα καθορίσει και τη στάση της ζωής απέναντι μας!!! 😛
Πολλά πολλά ΑΦιλάκια σου στέλνω και εύχομαι καλή δύναμη! 🙂