Γειτονιά, πόλη, ουρανός, ώρα έκτη πρωινή: σταματάς τον χρόνο σε ένα καρέ για χάρη της στιγμής που θα ρουφήξεις μια γουλιά καφέ και θα κοιτάξεις έξω. Και στο μυαλό σου γίνεσαι κορίτσι σε gifάκι χαλαρό, επαναλαμβανόμενο, ζωγραφισμένο, μπροστά σε ένα αστικό παράθυρο με θέα, μέχρι o πρώτος θόρυβος από τον δρόμο να ξανακάνει την ωραία θέα ένα οργισμένο σύνθημα σε τοίχο. Σου φτάνει όμως έστω αυτό το μικροσκοπικό, νοερό σου animation. Τώρα μπορεί ο χρόνος να ξαναμετρά. Τώρα μπορείς να γελάς σαρκαστικά με λέξεις γραφικές όπως η “φάμπρικα”, που σου ‘ρχονται μια τέτοια ώρα. Γιατί δεν είναι πια σκοτάδι όταν ξυπνάς για τη δουλειά.

# Στα 20+

Λιώμα και νηφάλιοι, ζευγαρωμένοι και αζευγάρωτοι. Εσύ και η παρέα σου, ένα μπούγιο από φωνές, γέλια επιδεικτικά κι επιθυμίες στην εκπνοή της διασκέδασης. Και σε μια πεινασμένη δαγκωνιά σε βρώμικο, να εκτονώνεται όλη η ενέργεια του ενθουσιασμού της βραδιάς. Ή της διάψευσης μιας προσδοκίας. Και είναι μπόλικες, γαμώτο. “Πάμε για πρωινή ηλιοθεραπεία;”, θα πέσει χωρίς σκέψη από κάποιο στόμα η ιδέα, και όσο υπερβολή κι αν ακούγεται μπροστά στο δέλεαρ του ύπνου, είναι τόσο απελευθερωτικό όταν το λες στην εποχή του.

# Στα 25+

Με το τρένο για Πειραιά. Και μετά για το νησί. Επιτέλους. Ώστε έτσι είναι τούτη η ώρα που δεν απολαμβάνεις ποτέ τη γλύκα της επειδή κοιμάσαι. Υπόσχεσαι στον εαυτό σου ότι θα προσπαθείς να τη ζεις περισσότερο, την ίδια στιγμή που ξέρεις ότι τελικά δεν θα το κάνεις… Ωχ, τα εισιτήρια; Τσεκ για πολλοστή φορά για να νικήσει πάλι η αμφιβολία τη σιγουριά που αγνοείται μέσα σε ένα κουβάρι καθημερινού άγχους. Ουφ, ευτυχώς τα πήρες. Γρήγορα, δεν είναι αστείο τώρα να χάσεις το πλοίο. Αστείο θα είναι μόνο μετά από καιρό, όταν θα έχει γίνει μια ιστορία που θα θυμάσαι από απόσταση και θα τη λες για να γελάτε. “Θα προλάβω;”

#Στα 30+

“Ξημέρωμα στην ουτοπία” θα ήταν το όνομα ενός αρώματος γλυκού και ήσυχου, και στο διαφημιστικό φιλμάκι του μια κοπέλα θα μισάνοιγε τα μάτια την αυγή και θα ‘βλεπε τη γαλήνια εισβολή του ήλιου απ’ τις γρίλιες, που φτιάχνει σχήματα στον τοίχο. Και ξανακλείνοντας τα μάτια δίπλα στον άνθρωπο που την κάνει να αισθάνεται ωραία, θα αφηνόταν στον δικό τους κόσμο όπου η καλημέρα δεν θα ήταν ο επιτακτικός ήχος ενός ρολογιού αλλά η αιώνια διάρκεια μιας αγκαλιάς.

#Στα 35+

Σε αυτή τη δόση δεν χρειάζεται ν’ ανοίξεις φώτα όπως έκανες στα δύο προηγούμενα ξυπνήματα. Φέγγει ήδη αρκετά για να μπορείς να βλέπεις το πρόσωπό του, και σε αυτό το πρόσωπο άλλη μια καινούργια μέρα που ξημέρωσε με μια ευλογία στα χέρια σου. Το τιραντάκι που φοράς είναι μαζί και νυχτικό και το ρούχο σου για όλη την ημέρα. Εξάλλου δεν θα σε παρεξηγήσει αφού κι εκείνος θα ‘ναι με χεράκια-ποδαράκια έξω. Το κλαψούρισμά του ήταν το ξυπνητήρι σου. Δεν σου αρέσει που διέκοψε τον ύπνο σου, που έχεις μαύρους κύκλους και ανάκατα μαλλιά. Ποτέ άλλοτε όμως ένα “πρέπει” δεν χωρούσε περισσότερη αγάπη μέσα του.

Καλοκαίρι, 6 π.μ.