Για εμένα η ώρα της κρίσης έρχεται κάθε βράδυ την ώρα που ξαπλώνω στο κρεβάτι. Ενώ όλη μέρα περιμένω αυτή τη στιγμή για να ξεκουραστώ, καταλήγω να στριφογυρνάω και να σκέφτομαι γιατί έκανα έτσι αυτό, γιατί δεν έκανα το άλλο ή γιατί δεν τόλμησα να πω εκείνο και πάει λέγοντας. Αγχώνομαι, φυσάω, ξεφυσάω, σκεπάζομαι, ξεσκεπάζομαι και καταλήγω να αποκοιμιέμαι με ένα βάρος στο στήθος. Τελικά τίποτα από αυτά που με προβληματίζουν δεν είναι τόσο σοβαρό, αλλά πρόκειται για σενάρια που φτιάχνω με το μυαλό μου και σαν να μου αρέσουν τα βασανιστήρια, πνίγομαι σε μια κουταλιά νερό ενώ τα πράγματα είναι τόσο απλά, μόνο που όταν το συνειδητοποιώ είναι αργά και έχω χάσει στιγμές και αν μη τι άλλο πολύτιμες ώρες ύπνου. Και σε αυτό το σημείο διερωτώμαι αν στα 19 μου υποφέρω από αυτά τα «ΑΝ» στα 35 μου τι θα κάνω, θα χαπακώνομαι με βαλεριάνες για να κοιμηθώ; Δεν πρόκειται να κάτσω να αναλύσω ψυχολογικούς, κοινωνικούς και άλλους παράγοντες για να βρω την απάντηση στο ερώτημά μου γιατί την ξέρω ήδη, απλά δεν έχω το κουράγιο ακόμη  να την εφαρμόσω. Η απάντηση είναι μια και γνωστή σε όλους μας: ΚΑΝΤΟ ΜΕ ΠΑΘΟΣ ΚΙ ΑΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΛΑΘΟΣ! Στο κάτω κάτω της γραφής πόσο λάθος μπορεί να είναι αφού την ώρα που το κάνεις είσαι χαρούμενος με αυτό; Πριν τρέξετε να με φάτε και να πείτε ότι στη ζωή μας δεν πρέπει να παίρνουμε βιαστικές αποφάσεις γιατί μετά θα βαράμε το κεφάλι μας στο τοίχο και για να το αποφύγουμε πρέπει να σκεφτόμαστε δυο και τρείς φορές πριν πράξουμε κάτι , έρχομαι να σας προτείνω αγαπητοί μου φίλοι να ρωτήσετε τους γονείς σας αν έχουν μετανιώσει με κάτι που δεν έκαναν στα νιάτα τους και αν σκέφτονται ακόμη όσα δεν τόλμησαν να πουν. Η απάντηση προφανώς θα είναι θετική και επειδή δεν θέλω να καταλήξω με απωθημένα στα –άντα μου σκέφτομαι σοβαρά να αρχίσω να κάνω ότι με ευχαριστεί, και επειδή μια παρέα είμαστε εδώ μέσα, το ίδιο θα πρότεινα και σε εσάς. Σου αρέσει κάποιος/α και ντρέπεσαι να του μιλήσεις και δεν τολμάς να στείλεις πρώτος/η μήνυμα; Τι περιμένεις, τι φοβάσαι; Ξέρω ξέρω την απόρριψη τι άλλο; Όμως αυτή είναι η μια εκδοχή. Σκέψου τώρα και τη θετική μεριά του νομίσματος, να υπάρχει δηλαδή η ανταπόκριση που ζητάς και να καταλήξετε μαζί. Δεν θα μετάνιωνες οικτρά αν δεν το είχες τολμήσει; Και εντάξει ας πάρουμε και την αρνητική όψη- για να μην με πεις και μονόπλευρη- δεν σε θέλει; Άλλο έναν όνομα στη λίστα με τα Χ που έχουμε φάει όλοι. Άλλωστε ποιος άνθρωπος πάνω σε αυτή τη γη δεν έχει πληγωθεί και δεν έχει πληγώσει; Ουδείς! Στην τελική σκέψου ότι εκείνη την ώρα που το έκανες ένιωσες ανακούφιση και ήταν αυτό που ήθελες. Α και μια φιλική συμβουλή, πίστεψε αν ήταν το άλλο σου μισό δεν θα σε απέρριπτε, οπότε είναι ακόμη μεγάλη η λίστα με τα Χ μέχρι να βρούμε το alter ego μας. Και φεύγω από τα τετριμμένα και κλασικά «αν» που αφορούν τις σχέσεις και φτάνω στις εμπειρίες και τις αναμνήσεις που έχουμε ως απολογισμό στο τέλος. Θες ρε παιδί μου να κάνεις ελεύθερη πτώση και φοβάσαι. Παίρνεις βαθιά ανάσα, κλείνεις τα μάτια και βουτάς στο κενό. Θες να πας Erasmus και φοβάσαι να μείνεις μόνος και να αφήσεις πίσω τη σιγουριά. Σφίγγεις τα δόντια, ωριμάζεις και κουνάς το μαντήλι στα μαγειρευτά της μαμάς, έτσι κι αλλιώς υπάρχει και αυτό το μέσο στις μέρες που λέγεται internet και φέρνει κοντά τους ανθρώπους. Αυτές οι εμπειρίες, ευχάριστες ή δυσάρεστες είναι που θυμόμαστε αργότερα και θα κρατάμε την κοιλιά μας από τα γέλια. Όμως αυτές οι εμπειρίες δεν προκαλούν μόνο γέλιο όταν τις φέρνουμε στο μυαλό μας, αλλά είναι και αυτές που μας ωριμάζουν και μας κάνουν να βλέπουμε αργότερα τη ζωή με ένα άλλο, πιο σοφό μάτι. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν από σήμερα να γεμίζουμε τις ώρες και τις μέρες μας με ότι μας ευχαριστεί. Ας κάνουμε λοιπόν με πάθος αυτό που πιστεύουμε και ακόμη κι αν πέσουμε θα ξανασηκωθούμε, θα σκουπίσουμε τα γόνατά μας και θα τρέξουμε πάλι όπως κάναμε παιδιά..