“Στην ομάδα βάζω 9 και στον εαυτό μου βάζω 10”, Κριστιάνο Ρονάλντο , ποδοσφαιριστής.

Δεν χρειάζονται παραπάνω περιγραφές για τον Ρονάλντο. Δεν είμαι αθλητικογράφος και προφανώς και κανείς από εσάς που διαβάζετε αυτά που γράφω δεν θα επιλέγατε εμένα για την αθλητική σας ενημέρωση. Και καλά θα κάνατε άλλωστε. Σήμερα θα ήθελα να σας μιλήσω για τον σωτήρα μας τον Ρονάλντο. Τον Ρονάλντο τον ξέρουν όλοι. Όχι σχεδόν όλοι. Ό.Λ.Ο.Ι Είναι μεγάλος ποδοσφαιριστής και το ξέρουν όλοι. Έχει δουλέψει σκληρά για να γίνει αυτό που είναι και το ξέρουν όλοι. Έχει κατακτήσει πολλά “τρόπαια”, πολλά κύπελα, πολλές διακρίσεις που μαρτυρούν το πόσο άξιος-πανάξιος για πολλούς- είναι και αυτό επίσης το ξέρουν όλοι. Έχει τεχνική, έχει ικανότητες, έχει τους “αριθμούς” που καμιά φορά χρειάζονται για να επιβεβαιώσουν το επίπεδο και την απόδοση, κι αυτό το ξέρουν όλοι. Τότε γιατί κάποιοι “μισούν” τον Ρονάλντο? -Για τα “καργκιοζιλίκια” που κάνει στο γήπεδο, θα μπορούσε να πει κανείς. -Κι άλλοι κάνουν “καραγκιοζιλίκια” αλλά δεν τους μισούν, θα απάνταγα εγώ. Ο λόγος που κάποιοι μισούν τον Ρονάλντο είναι γιατί ο Ρονάλντο μόνος του, ο Ρονάλντο ο ίδιος λέει για τον εαυτό του αυτά που όλοι λένε και αναγνωρίζουν για αυτόν. Λίγοι αναγνωρίζουν στον Ρονάλντο και στον κάθε Ρονάλντο το δικαίωμα να τίθεται μόνος του εκτός της μετριότητας. Δεν είναι μέτριος ο Ρονάλντο παιδιά, πώς να το κάνουμε? Είναι πάνω του μετρίου. Και αυτό το ξέρουν όλοι. Και το λένε όλοι. Αλλά για πολλούς “απαγορεύεται” να αναγνωρίζουμε στον εαυτό μας την ανωτερότητα. Ο Ρονάλντο ξέρει πως είναι η ιστορία του ποδοσφαίρου, και το λέει. Ξέρει την αξία του, ξέρει πως τον λατρεύουν, και το λέει. Ξέρει πόσο έχει αγωνιστεί για να γίνει αυτό που είναι, και το λέει. Ξέρει πως πολλές φορές είναι καλύτερος από τους συμπαίκτες το, και το λέει. Ξέρει πως πολλοί θα ήθελαν να είναι σαν και αυτόν, και το λέει. Ο Ρονάλντο σκέφτεται δυνατά για τον εαυτό του αυτά που κάποια στιγμή έχουμε σκεφτεί σιωπηρά όλοι μας για τον εαυτό μας. Γιατί όλοι είμαστε “Ρονάλντο” σε κάποιο αγωνιστικό τμήμα της ζωής. Όλοι έχουμε θεωρήσει πως είμαστε καλύτεροι από τους άλλους. Σιωπηρά. Όλοι έχουμε κοπιάσει για να καταφέρουμε κάτι για το οποίο είμαστε περήφανοι. Και είμαστε περήφανοι. Σιωπηρά. Όλοι έχουμε “τρόπαια” που μας θυμίζουν τι καταφέραμε αλλά τα κρατάμε για εμάς. Σιωπηρά. Όλοι κάποια στιγμή νιώσαμε ότι είμαστε καλύτεροι από την ομάδα και το αναγνωρίσαμε στον εαυτό μας. Σιωπηρά. Σιωπηρά, για να μην ακούσει κάποιος πως αναγνωρίζουμε δυνατά την αξία μας και τις ικανότητες μας. Γιατί μάθαμε να μην ξεχωρίζουμε από το σύνολο, και στα κοπλιμέντα ή στις επιτυχίες να χαμηλώνουμε το κεφάλι σαν να μην τα αξίζουμε, σαν να τα δικαιούμαστε, σαν να μην είμαστε εμείς αυτά. Ο Ρονάλντο δεν το έμαθε αυτό. Ή το ξέμαθε. Ο Ρονάλντο έμαθε πως είναι οκ να ξεχωρίζεις από το σύνολο, πως δεν είναι κακό να ξεχωρίζεις από το σύνολο και πως καμιά φορά πρέπει να σου κάνεις κοπλιμέντα παρά να περιμένεις να στα κάνουν. Τώρα βέβαια θα μου πείτε πως πολλές φορές “χάνει την μπάλα” που τόσο καλά κοντρολάρει. Ναι την χάνει, θα σας πω. Και ίσως φαίνεται προκλητικός, ερειστικός, αγενής. Δεν ξέρω αν είναι. Μπορεί και να είναι. Μπορεί και απλά να είναι κυνικός. Άλλωστε όταν λες τα πράγματα με το όνομα τους, δεν γίνεσαι αντιπαθής? Γίνεσαι. Δεν θα σας πω να γίνεται κυνικοί. Θα σας πω να γίνεται “Ρονάλντο”. Εγώ θα ήθελα να γίνω Ρονάλντο. Χωρίς ή και με τα καραγκιοζιλίκια, δεν έχω πρόβλημα. Πολλές φορές όταν νιώθω πως με αμφισβητούν σκέφτομαι “τι θα έλεγε ο Ρονάλντο στην θέση μου?”-χωρίς τα καραγκιοζιλίκια-. Πολλές φορές όταν νιώθω πως ξεχωρίζω σκέφτομαι “τι θα έκανε ο Ρονάλντο σστην θέση μου?”-με τα καραγκιοζιλίκια. Και τελικά καταλήγω πως σε κάποια πράγματα είμαστε μέτριοι, και σε κάποια είμαστε καλοί, πολύ καλοί. Δεν ξέρω αν τα καταφέρνει παντού καλά ο Ρονάλντο, προφανώς όχι. Ξέρω όμως πως κάπου τα καταφέρνει πολύ καλά. Ξέρω πως σε κάποια πράγματα είμαστε μέτριοι, ίσως και κακοί, και σε κάποια είμαστε πολύ, πάρα πολύ καλοί. Ξέρω πως είμαστε όλοι ίσοι, αλλά όχι ίδιοι, κι αυτό μας κάνει περισσότερο ίσους. Ξέρω πως όλοι θέλουμε την αναγώριση. Και ξέρω πως κάποιοι αυτό το λένε “κόμπλεξ” και ανασφάλεια. Μπορεί και να είναι. Αλλά αν δεν αναγωρίσουμε εμείς στον εαυτό μας την αξία μας, αν δεν θυμίζουμε εμείς στον εαυτό μας το τι έχουμε καταφέρει τότε θα το “κυνηγάμε” από τους άλλους. Κι ίσως να προσπαθούμε να το “κλέψουμε” σαν να είναι η μπάλα σε τελικό τσάμπιονς λιγκ. Κλείνοντας αυτά που είχα να σας πω για τον Ρονάλντο τον σωτήρα μας, θα ήθελα να σας πω να βγάλετε τον Ρονάλντο που κρύβετε μέσα σας. Και πείτε δυνατά αυτά που λέτε για εσάς. Ε κι αν δεν μπορείτε να αποφύγετε τα καραγκιοζιλίκια, απολαύστε τα. Κι αν έχετε τον χώρο και τα χρήματα κάντε κι ένα μουσείο στον εαυτό σας. Όπως έκανε και ο Ρονάλντο. Και βασικά, βάλτε στον εαυτό σας “δέκα”, και βρείτε ομάδα ισάξια με εσάς. Αυτά. Δεν έχω πρόβλημα με τους Ρονάλντο. Έχω φίλους Ρονάλντο. Κι ας προκαλούν.