Σήμερα θα μιλήσουμε για έναν από τους πιο κλασικούς και αγαπητούς προορισμούς στην Ευρώπη, το Παρίσι. Την αποκαλούν πόλη του Φωτός, πόλη του Έρωτα και έχουν δίκιο.

Μία φορά επισκέφτηκα το Παρίσι και ήταν αρκετή για να μαγευτώ. Ήμουν στο δεύτερο έτος και με μια φίλη μου αποφασίσαμε να οργανώσουμε ένα ταξίδι στο Παρίσι, έτσι για να δούμε τι έχει να μας πει. Και τελικά μας είπε περισσότερα απ’ ό,τι περιμέναμε – ή απ’ ό,τι περίμενα εγώ.

Έχοντας ταξιδέψει σε άλλες ευρωπαϊκές πόλεις, μπορώ να σου πω πως το Παρίσι δεν μοιάζει με καμία άλλη. Από τότε προσπαθώ να καταλάβω τι είναι αυτό που το κάνει τόσο ξεχωριστό και ακόμα ψάχνω. Είναι ο παριζιάνικος αέρας που λένε; Είναι οι Γάλλοι και οι Γαλλίδες; Είναι τα καλά κρυμμένα σοκάκια γεμάτα εκπλήξεις; Είναι το φαγητό; Είναι η γλώσσα; Είναι ο πύργος του Άιφελ και το Λούβρο; Ίσως πάλι είναι όλα αυτά μαζί και ακόμα παραπάνω.

Το ταξίδι αυτό ξεκίνησε λίγο καχύποπτα από πλευράς μου. Θα ομολογήσω πως ποτέ δεν ήμουν φαν της Γαλλίας και της γαλλικής γλώσσας, οπότε και καταλαβαίνεις πως δεν ήμουν και ο πιο εύκολος άνθρωπος. Με την πρώτη περιπλάνηση στην πόλη και το πρώτο γεύμα στο Babaloo ( τι θυμήθηκα τώρα) άλλαξαν πολλά. Η αντίδρασή ήταν κάπως έτσι:

Κάπου εδώ θα απευθυνθώ σε σένα που σκέφτεσαι να πας κάποια στιγμή στο Παρίσι. Να το κάνεις! Και να το κάνεις την άνοιξη. Αρχικά, θα σου πω πως ανταποκρίνεται σε όλα τα γούστα. Αν είσαι λάτρης των μουσείων, θα χαθείς για ώρες στο κέντρο της πόλης, χαζεύοντας το Λούβρο, το μουσείο της Μονμάρτης, το μουσείο του Picasso και άλλα πολλά. Αν πάλι αγαπάς τη φύση, θα μαγευτείς από τις Βερσαλλίες (τόσο λουλούδι και πράσινο δεν έχω ξαναδεί). Αν από την άλλη είσαι ερωτευμένος με τη ζωή, το καλό φαγητό, τη διασκέδαση, το κρασί και τον άνθρωπό σου, δεν έχεις παρά να κάτσεις στις όχθες του Σηκουάνα με το/η φίλο/η ή το άλλο σου μισό, ένα μπουκάλι κρασί και λίγο γαλλικό τυρί με ψωμί. Πήγαινε στο Babaloo για πίτσα, στο L’As du Fallafel για φαλάφελ και στο Le Souffle για το πιο νόστιμο σουφλέ. Αν είσαι τύπος που σ’αρέσουν τα ψώνια ( ναι ναι υπάρχουν και αυτοί), θα βρεις μοναδικά κομμάτια στα second hand μαγαζιά, φοβερά χειροποίητα αρώματα που δεν έχουν σε τίποτα να ζηλέψουν τα αρώματα των μεγάλων οίκων και θα βρεις απίστευτα μεταξωτά φουλάρια. Πρέπει οπωσδήποτε να περπατήσεις στη λεωφόρο Champs-Élysées, να επισκεφτείς το Galleries Lafayette και να χαζέψεις με τις ώρες σε ένα όχι και τόσο γνωστό παζάρι, το Puces de Montreuil, που κρύβει όμως πραγματικούς θησαυρούς. Όταν έρθει το βράδυ, μπορείς να κάτσεις στις όχθες του Σηκουάνα με κρασί (όπως κάνει η νεολαία του Παρισιού). Αν θες κάτι πιο εναλλακτικό, δοκίμασε το Aux Folies, που μπορεί εξ όψεως να μη σου γεμίζει το μάτι, όμως, αξίζει.

Θα μπορούσα να μιλάω για ώρες για την πόλη αυτή, όμως, μη φοβάσαι, δεν θα το κάνω. Θα κλείσω λοιπόν μ’ αυτό. Όταν γύρισα με ρώτησαν πώς πέρασα στο ταξίδι και αν θα ξαναπήγαινα. Και ξέρεις τι τους απάντησα; Ναι, θα ξαναπήγαινα. Αυτή τη φορά για να μείνω. Σίγουρα και εσύ την ίδια απάντηση θα δώσεις!

Υ.Γ. Α! Και μια απομυθοποίηση. Καλός ο πύργος του Άιφελ και σίγουρα αξίζει να τον δεις έστω μια φορά στη ζωή σου από κοντά. Αλλά η μαγεία του Παρισιού κρύβεται αλλού. Στη Μονμάρτη, στην Παναγία των Παρισίων, στη Sacré Coeur, στους κήπους με θέα το Παλάτι του Λουξεμβούργου, στη γέφυρα με τις κλειδαριές του έρωτα.