Το παρακάτω κείμενο αναρτήθηκε στον προσωπικό της λογαριασμό στο Facebook και η ανάρτησή του γίνεται με την άδεια της ίδιας.

Δεν είμαστε λίγες και δεν είστε άγνωστοι. Πριν όμως μιλήσω για τη δική μου καταγγελία σεξουαλικής παρενόχλησης, από ευρέως επώνυμο άνδρα, έχω μια παράκληση. Κάντε λίγη ησυχία. Παρατηρήστε με αυτοσυγκράτηση τις γυναίκες να μιλούν και επιβραβεύστε το θάρρος τους με παρηγοριά την σιωπή σας. Σταματήστε να λέτε τη γνώμη σας αν δεν έχετε γνώση. Η γνώμη και η γνώση δεν είναι το ίδιο και το αυτό. Ίσως και να έχεις διαβάσει δέκα φορές τον Όλιβερ Τουίστ. Αλλά δεν έχεις γνώση τι θα πει ορφανός. Όσο καλά κι αν θυμάσαι από το δημοτικό τις λεπτομέρειες της ναυμαχίας τής Σαλαμίνας, δεν ήσουν εσύ που βυθίστηκες σ’ ένα από τα 300 πλοία που κατάπιε αύτανδρα ο Σαρωνικός. Όσο κι αν νομίζεις ότι σίγουρα θα κούνησε την ουρά της, δεν είσαι εσύ αυτός που του παραβίασαν την αξιοπρέπεια και τον προσωπικό του χώρο.

Ταυτόχρονα, παρακαλώ για ενός λεπτού σιγή στον ηρωϊκό Αποψάρα Γνωμόπουλο και την κ. Γνωμίτσα Αποψίδου, που δεν αντέχουν να μην να πουν τη γνωμάρα τους επί του θέματος, μη τυχόν και χάσουν την ευκαιρία να την αφήσουν κληρονομιά στην παγκόσμια ιστορία –ώστε κάποια στιγμή, το σωτήριον έτος 3021, κάποιο avatar σε κάποιο τηλεμάθημα νομικής, να έχει να μεταλαμπαδεύσει στους μαθητές τη φοβερή ατάκα που έγραψαν, εκείνη την Τετάρτη απόγευμα, σ’ εκείνο το post που άλλαξε την ιστορία της ανθρωπότητας, ρωτώντας «γιατί δεν μίλησε το θύμα νωρίτερα».

Αν και συζητήθηκε αυτό δημόσια με πολλούς τρόπους το τελευταίο δεκαήμερο, θα γράψω κι εγώ με τα δικά μου λόγια μια θέση, με το θράσος της γνώσης μου:

Η απάντηση στο γιατί μιλάει ένα θύμα όταν εκείνο θέλει, κι όχι όταν θες εσύ τρώγοντας ποπ κορν μπροστά στην οθόνη σου, είναι η εξής. Γιατί έτσι.

Αυτή είναι η πιο σοβαρή απάντηση που έχω να καταθέσω. Η ερώτηση δεν επιδέχεται σοβαρότερης απάντησης. (Ούτε καν των αξιοσέβαστων απαντήσεων που δίνουν οι ψυχολόγοι και άλλοι ειδικοί, εξηγώντας ότι ένα θύμα δεν μιλάει επειδή μπαίνει σε συνθήκη σοκ, ντρέπεται, φοβάται, δεν έχει αυτοπεποίθηση, νιώθει ενοχές ή αυτο-αποτρέπεται γιατί θεωρεί πιο σοβαρά άλλα περιστατικά, αναπαράγοντας ματαιώσεις της πατριαρχικής κοινωνίας κ.α.). Η ερώτηση αυτή δεν αποκαλύπτει απολύτως τίποτα για το θύμα. Αποκαλύπτει όμως πολλά για σένα που τη θέτεις και για τον λόγο που διαιωνίζονται εν τέλει τα περιστατικά. Το ερώτημά σου, το οποίο μάλιστα ξεστομίζεις ως ρητορικό (καθώς εμπεριέχει τη μομφή «δεν μίλησε νωρίτερα γιατί τα’ θελε και τα’ παθε») αποκαλύπτει πολλά για τη δική σου σοσιοπαθολογία. Η ερώτησή είναι σαδιστική. Η γνώμη σου, αν δεν έχεις ίδια εμπειρία ή αν δεν είσαι ειδικός, είναι ωμός «ψυχικός τουρισμός» (ένας δικός μου όρος για την αυθαίρετη εισβολή στην προσωπική ζωή ενός άλλου ανθρώπου –και δη θύματος– με στόχο την αναψυχή που σου προσφέρει το κουτσομπολιό). Εν προκειμένω δε, σε τοποθετεί αυτόματα στην υπερασπιστική γραμμή του θύτη. Η φαρμακερή σου γνώμη δεν είναι χρήσιμη και παραγωγική ως προς το ζητούμενο βελτίωσης και παραδειγματισμού της κοινωνίας. Έχει τόσα να προσθέσει στον δημόσιο διάλογο όσα έχει να προσθέσει κάποιος με εμπειρία καρδιοχειρουργού στην επισκευή ενός υποβρυχίου. Ιδανικά (γέλιο κονσέρβα), τη στιγμή που κάποιος ο οποίος δεν έχει ιδέα για τη συνθήκη ενός βιασμού πάει να πει «εγώ πιστεύω ότι», θα έπρεπε να «ανάβουν» δίπλα του, από το πουθενά, δύο διαγαλαξιακά χαστούκια –που θα προσγειώνονται με φόρα στα μάγουλά του σε ρυθμούς σάμπα.

Μια γυναίκα ποτέ δεν βιάζεται (άτιμη παθητική φωνή). Δεν το κάνει μόνη της και δεν είναι εκείνη το ποιητικό αίτιο. Ό,τι κι αν φορούσε. Ακόμη κι αν κούνησε την ουρά της. Το να θέλει να είναι επιθυμητή δεν σημαίνει ότι θέλει να βιαστεί. Η μομφή ότι κούνησε την ουρά της είναι πάρα πολύ προσβλητική. Και δεν εννοώ για τη γυναίκα. Για τον άνδρα. Είναι σαν να θεωρείται αυτονόητο ότι μόλις ένας άντρας δει ένα κοντό φουστάκι ή ένα παραπάνω ανοιχτό κουμπί σ’ ένα πουκάμισο, τι να κάνουμε, άντρας είναι, ορμάει. Όχι βέβαια. Δεν ορμάει. Οι άντρες δεν είναι βιαστές. Οι βιαστές είναι βιαστές. Η συζήτηση δεν γίνεται για τους άντρες γενικά. Η συζήτηση γίνεται για τους βιαστές. Αντίστοιχα, υπάρχει και η φράση «οι γυναίκες καταγγέλλουν και βιασμούς που δεν υφίστανται». Φυσικά. Είναι κάποιες sociopaths που θέλουν να εκδικηθούν, επωφεληθούν κλπ. Η συζήτηση δεν γίνεται για αυτές τις γυναίκες ειδικά. Γίνεται για τις βιασμένες. Και συνοψίζω. Από την εξίσωση βγάζουμε τους άνδρες που δεν έχουν πειράξει ούτε θηλυκή μύγα, γιατί αυτοί δεν είναι βιαστές, και βγάζουμε και τις γυναίκες που καταγγέλλουν ψευδή βιασμό, γιατί αυτές δεν είναι βιασμένες. Πρέπει να οριστεί ξεκάθαρα το πλαίσιο της συζήτησης αυτής. Δεν έχουμε από εδώ τους άντρες κι από εκεί τις γυναίκες. Δεν έχουμε από εδώ τους αθώους κι από εκεί τις sociopaths. Έχουμε από εδώ τους βιαστές κι από εκεί τις βιασμένες. (Κι ο λόγος που τα γράφω όλα αυτά λες και μιλάω σαν σε παιδί δημοτικού, γράφοντας για πρώτη φορά στη ζωή μου, με κόπο είναι η αλήθεια, χωρίς το δικό μου γλωσσικό ιδίωμα –βλ. αλληγορία, σουρεαλισμός κ.λπ.–, είναι γιατί η παρεξήγηση και η ασυνεννοησία είναι κομμάτι της ανθρώπινης φύσης και θέλω να είμαι όσο πιο κατανοητή μπορώ, βλέποντας παντού συζητήσεις που βγαίνουν εκτός θέματος.)

Οι συζητήσεις που μπορούν να γίνουν είναι πάρα πολλές γύρω από το ζήτημα αυτό. ΑΥΤΗ τη στιγμή όμως κάνουμε ΑΥΤΗ τη συζήτηση, τη συζήτηση για τους άντρες που επιβάλλουν τη βούλησή τους σε γυναίκες (κι όχι κάποια παρεμφερή διπλανή της συζήτηση), οπότε και δεν βοηθούν επιχειρήματα από διπλανές συζητήσεις, γιατί χάνεται εντελώς η ουσία και πασαλείβονται όλα στη σκιά ενός γλυκούτσικου emoji ή ενός άτυπου διαγωνισμού inspirational quote. Όπως έγινε φερ ειπείν στο black lives matter που βγήκανε πολλοί και έσκιζαν δέκα καλσόν φωνάζοντας τι black lives και μαλακίες;!; ALL lives matter! Ώπα ρε Σέρλοκ! ΦΥΣΙΚΑ και ALL lives matter, αλλά εκείνη τη στιγμή η συζήτηση άνοιξε για το black lives. Και άνοιξε ΑΚΡΙΒΩΣ επειδή οι μαύροι αισθάνονται παρένθεση και αστερίσκος, επειδή πράγματι ALL lives matter (*αρκεί να μην είναι black). Να ξέρεις πως κι εκείνο το κατά τα λοιπά σεβαστό και πολύ χαριτωμένο post σου, ότι «τα ζώα είναι καλύτερα από τους ανθρώπους και ANIMAL lives matter”, δεν πρόσθεσε τίποτα στη συζήτηση για τους μαύρους. Μάλλον αφαίρεσε. Αντίστοιχα, μη γράψεις κάτω από το post μου ότι παρενοχλούνται και άντρες από γυναίκες ή ότι παρενοχλούνται και άντρες από άντρες, γιατί η συζήτηση δεν αφορά σε αυτές τις συζητήσεις ή συνθήκες. Επίσης, μη μου γράψεις από κάτω σχόλιο να ορίσουμε πρώτα τι είναι βιασμός –επειδή για σένα βιασμός είναι ξερωγώ μόνο η διείσδυση ή γιατί “κάπου έχεις ακούσει” ότι κάποιες γυναίκες υπερβάλλουν και ονομάζουν βιασμό το ότι τους σφύριξε κάποιος στον δρόμο, και μη γράψεις επίσης ότι «έτσι όπως πάμε στο τέλος θα ποινικοποιηθεί μέχρι και το φλερτ». Γιατί ούτε αυτά έχουν να κάνουν με αυτήν τη συζήτηση. Επίσης, μη μου γράψεις από κάτω «πέστα χρυσόστομη», γιατί το post δεν γίνεται για να μου πεις ότι τα γράφω καλά (το ξέρω, ένα-μηδέν). Μην μου γράψεις επίσης σε παρακαλώ «μπράβο, τα είπες όλα», γιατί ούτε είμαι ικανή ούτε θέλω να τα λέω όλα ή να ακούω ότι τα λέω όλα, θέλω απλώς να μιλήσω. Αν λοιπόν δεν μπορείτε να στερήσετε τη γνώμη σας από την ανθρωπότητα τουλάχιστον μείνετε in context.

Σε μία σοβαρή συζήτηση σαν κι αυτή δεν εξυπηρετεί να βγαίνουμε εκτός θέματος, αλλά το κάνουμε συνέχεια: ξανοιγόμαστε, ελισσόμαστε, δανειζόμαστε επιχειρήματα από παρεμφερείς συζητήσεις που μοιάζουν ίδιες χωρίς να είναι, φτάνουμε μοιραία στο σημείο να λέμε εξυπνάδες, σοφιστίες, να κάνουμε φιγούρα, να χειροκροτούμε ο ένας τον άλλον ευλογώντας εμμέσως τα γένια μας, να λέμε άλλ’αντ΄άλλων –να μην είμαστε, ας μου επιτραπεί, relevant. Τώρα όμως μας δίνεται επιτέλους το βήμα να κάνουμε επιτέλους μια relevant συζήτηση κι αν δεν έχουμε τα εργαλεία να την κάνουμε (δηλαδή γνώση από ίδια εμπειρία, ενσυναίσθηση, ψυχραιμία, καλοσύνη και καλή πρόθεση), ας το βουλώσουμε. Θα μου πεις ζητάς να το βουλώσουμε στο πιο γλωσσοκοπάνικο post σου; Ναι. Σατανικό; Έχουν περάσει 11 χρόνια από το συμβάν, όπου ο εν λόγω κοινής αποδοχής επώνυμος άντρας, μόλις μία ώρα αφότου μου τον σύστησαν σε μία παρέα, με αιφνιδίασε, επιβάλλοντάς μου ανερυθρίαστα το κέφι του. Είναι σαν να συνέβη προχθές, είναι σαν να περπατάει πάνω μου μονίμως ένα μυρμήγκι που δεν μπορώ να διώξω. Όταν συνέβη, μίλησα επιτόπου σ’ ένα άτομο που θεωρούσα σοβαρό (και που θα μπορούσε παραλίγο να είναι και μάρτυρας του συμβάντος, αλλά φευ –οι θρασύδειλοι φροντίζουν να μην υπάρχουν μάρτυρες και οι σοβαροί δεν είναι πάντα “σοβαροί”). Η αντίδραση ήταν έλα μωρέ Έσσλιν, λες και είσαι καμιά χθεσινή και άχραντη, έτσι είναι αυτός, εκκεντρικός, το κάνεις θέμα χωρίς λόγο. Μια απάντηση-βραχυκύκλωμα που ρίχνει την μπάλα στην εξέδρα και σε κάνει να αισθάνεσαι υπερβολική, drama queen, πουριτανή, ντεμοντέ, uncool και μη μου άπτου. Η απάντηση αυτή καθρέφτιζε τη νοοτροπία μιας μεγάλης μερίδας του τότε ήθους (και μιλάμε για μόλις 11 χρόνια πριν), που, ελάχιστα έχει εξελιχθεί ακόμη και σήμερα από την εποχή της σεξιστικής αισθητικής Benny Hill.

Είναι όμως θέμα γενιάς; Είναι θέμα εποχής;

ΟΧΙ. Το διαβάσαμε κι αυτό, αυτές τις μέρες, από τον τάδε “ευαίσθητο” επώνυμο, που δήλωσε το, άστοχο κατ’ εμέ: «η γενιά μας πρέπει να ζητήσει συνολικά συγγνώμη». ΟΧΙ. Δεν είναι θέμα γενιάς, εποχής, ηλικίας, και προφανώς δεν είναι όλοι οι άντρες έτσι. Μην προσπαθείτε λοιπόν, να κρυφτείτε πίσω από τους ψυχικά υγιείς, ευγενείς, δυνατούς, υπέροχους, ισχυρούς και αντρικούς άντρες που κυκλοφορούν εκεί έξω, δίπλα μας, μέσα στις ζωές μας. Είστε πολλοί που πρέπει να απολογηθείτε, αλλά δεν είστε όλοι. Το πρόβλημα δεν είναι συλλήβδην η γενιά. Είναι αποκλειστικά τα μεμονωμένα αρρωστημένα μυαλά, μαζί με τα κόμπλεξ, τις ματαιώσεις και τις ανασφάλειές τους. Αυτή η γενίκευση είναι ντροπιαστική και προσβάλει συλλήβδην και τους αθώους άντρες και τις γυναίκες-θύματα. Για να συνεχίσω όμως την ιστορία μου, τα χρόνια πέρασαν και θα συνεχίσουν να περνούν και τα περιστατικά πήγαν και ήρθαν. Το 90% των γυναικών, που έχω εγώ συζητήσει, έχουν δεχτεί παραβίαση του προσωπικού τους χώρου στη δουλειά, στην παρέα, στον κύκλο τους, στο κάλεσμα, στον δρόμο ή ακόμη και εντός της σχέσης τους. Οι παραβιάσεις χωρίζονται σε εγκλήματα, κακουργήματα, πλημμελήματα ή όπως διάολο χωρίζονται, ανάλογα τη βαρύτητα και με στόχο τον ορισμό της εκάστοτε ποινής, αλλά κάθε θύμα έχει δικαίωμα να θεωρεί το δικό του βίωμα όσο σημαντικό το νιώθει εκείνο, χωρίς τη γνώμη σου, χωρίς το «έλα μωρέ πώς κάνεις έτσι» σου και χωρίς να νιώθει ενοχές «που εδώ άλλες βιάζονται, εσύ για ένα εκβιαστικό χούφτωμα/φιλί/τρίψιμο πάνω σου κάνεις έτσι;». Όλα αυτά τα 11 χρόνια, από το συμβάν και μετά, συναντάω τον άνθρωπο αυτόν σε events ή στον δρόμο και η τεχνική μου είναι πάντα να τον πλησιάζω αγέρωχα, να τον κοιτάω στα μάτια, να του απευθύνω τον λόγο κι εκείνος να εκτίει την ποινή του μπροστά μου, βάζοντας την ουρά κάτω από τα σκέλια. Γιατί το κάνω αυτό; Θα σας πω. Όλα αυτά τα χρόνια, έγραψα αινιγματικά posts, έγραψα αλληγορικά κείμενα, έγραψα γελοία inspirational quotes, έγραψα διηγήματα με σχετικό περιεχόμενο -και κάπως έτσι εκτονώθηκα, διότι έτσι εκτονώνομαι εγώ, εσωτερικά, με ατομική μερίδα εκτόνωσης. Για την ώρα, τώρα που οι συνθήκες ωρίμασαν και οι γυναίκες που είχαν την ανάγκη να μιλήσουν βρήκαν το έδαφος και το θάρρος να το κάνουν, συντάσσω τη φωνή μου μαζί τους και προτρέπω και άλλες γυναίκες που έχουν βιώσει την παραμικρή παρενόχληση να κάνουν αυτό που νιώθουν. Ούτε θεωρώ ηρωϊκό το να μιλάς. Ούτε έλλειψη θάρρους το να μη μιλάς.

Η κάθε γυναίκα θα κάνει αυτό που θέλει, αν θέλει, όποτε θέλει, χωρίς πίεση, θα δημοσιοποιήσει την εμπειρία της ή θα το λύσει ιδιωτικά ή μόνη, μέσα της, με τον όποιο αξιοπρεπή και καλμαντικό τρόπο αποφασίσει για τον εαυτό της.

Δεν είμαι χαρακτήρας που με ταπεινώνεις εύκολα, όσο κι αν προσπαθείς. Νιώθω ελεύθερη και αγέρωχη, κι αν με κλωτσήσεις θα σε λυπηθώ, δεν θα νιώσω ταπείνωση. Δυστυχώς δεν είναι εύκολο αυτό το zen state, “απαιτεί” δύσκολες εμπειρίες που χτίζουν χαρακτήρα. Ο δικός μου είναι τέτοιος που τυχαίνει και δεν κοιμάμαι και ξυπνάω με επιθυμία για εκδίκηση, νέμεση, λύτρωση. Ξέρω ότι δεν θα αντλούσα την παραμικρή ικανοποίηση από ένα ξεμπρόστιασμα, κατονομάζοντας. Όπως εξήγησα παραπάνω, ξέρω ότι δεν φταίει συλλήβδην η γενιά, αλλά η προσωπική πετριά. Δυστυχώς, δεν πιστεύω ότι ο χιψιωμέγας δακτυλοδεικτούμενος αποδιοπομπαίος τράγος, που θα ρεζιλευτεί στην κοινή γνώμη και θα φέρει νούμερα στις εκπομπές, θα επισκευάσει την κοινή γνώμη -ούτε φυσικά τα περιστατικά που έχουν γίνει γίνεται να ξεγίνουν. Χειροκροτώ τη δημοσιοποίηση και τη σιωπή με τον ίδιο τρόπο, όπως περιέγραψα. Αν ωστόσο το θέμα είναι το ρεζίλεμα και οι ποινές, ας είναι, so be it, για όσες έχουν, έχουμε, έχετε τις αποδείξεις. Για την ώρα, παρατηρώ τη ροή, με μεγάλη χαρά αλλά μικρή αισιοδοξία για το ότι θα πάψουν τα περιστατικά στο εξής. Δεν μας έχω μεγάλη εμπιστοσύνη σε ζητήματα που απαιτούν διακριτικότητα και πράξεις, και με αποθαρρύνει η ηχορρύπανση. Να προσθέσω μόνο αυτό, όσο κι αν σιχαίνομαι τα στομφώδη και μελό λόγια. Υπάρχεις επειδή μια γυναίκα άνοιξε τα πόδια της. Το γυμνό γυναικείο σώμα θα έπρεπε μόνο να αποθεώνεται.

ΥΓ1: Ας αφιερώσουμε λίγο χρόνο σε κάποια «ασήμαντα» περιστατικά. Για ποιο απ’ όλα να πρωτοπώ; Για τις πέντε φορές που είδα ξαφνικά μπροστά μου μαζί με τις συμμαθήτριές μου στο γυμνάσιο, τον «ανώμαλο του Κολωνακίου με την καμπαρντίνα», που «δρούσε» κοντά στο σχολείο μου τότε και πεταγόταν μπροστά μας, γυμνός, πίσω από τους θάμνους στο πάρκο του Ευαγγελισμού; Εμείς τότε δεν είχαμε δει άντρα γυμνό ούτε ζωγραφιστό. Υποστήκαμε όμως οπτικά ερεθίσματα, καταγεγραμμένα με το ζόρι στο σκληρό δίσκο ενός παιδιού.

Θα ρωτήσεις γιατί δεν μιλήσαμε;

Μα εννοείται πως δεν μιλήσαμε τότε στους γονείς μας ή στους καθηγητές μας, γιατί στο τότε context, η μόνη φυσική αντίδραση ήταν να χαχανίσουμε και να απομακρυνθούμε τρέχοντας, νιώθοντας ντροπή. Οι επιδειξίες ήταν απλώς οι γραφικές φιγούρες της εποχής. Μήπως να πω για τον «μορφονιό» 25χρονο γυμναστή του λυκείου, που, στην πενταήμερη, στα 17 μου, μου είπε «το βράδυ σε περιμένω στο δωμάτιό μου;» Να πω ότι όταν είσαι 17 χρονών γνωρίζεις ελάχιστα για τον κόσμο και για σένα, κι ενώ καλά καλά δεν ξέρεις τι σου γίνεται, νομίζεις ότι τα ξέρεις όλα γιατί φύτρωσες εν μέσω της ΚΛΙΚ Ελλάδας; Το να σου την πέσει ο γυμναστής σχεδόν θεωρείτο παράσημο στα σχολικά πηγαδάκια. Το ΚΛΙΚ έχει πείσει ότι η ιδιότητα γυμναστής είναι πολύ ψηλά στη λίστα «30 είδη αντρών που πρέπει να έχεις πάει για να ολοκληρωθείς σαν γυναίκα». Μπορεί ακόμη και να μην πεις όχι, ακόμη κι αν θες να πεις όχι, έτσι, για να μη φανείς uncool! Μπορεί ακόμη και να βιαστείς και να μην το καταλάβεις, αν στο είχε πλασάρει το περιοδικό. Στο τότε context, τα κορίτσια δεν ξέραμε καν ότι μια τέτοια πρόταση σε καθιστά θύμα σεξουαλικής παρενόχλησης. Και για την ιστορία, κάτι που το κάνει ακόμη χειρότερο, είναι ότι κατά βάση ΕΤΥΧΕ και δεν ενέδωσα στο πέσιμο. Όχι επειδή πραγματικά ήξερα τι μου γίνεται ή επειδή ήξερα να το ερμηνεύσω. ΟΣΟ “καλή” παιδεία και να έχεις (εγώ τύχαινε και είχα “καλή”, μια άλλη κοπέλα μπορεί να είχε πολύ “καλύτερη” από εμένα και μια τρίτη “χειρότερη”), ΟΣΕΣ “αρχές” και να σου έχει δώσει η οικογένειά σου (είχα κι από αυτές, κάποια άλλη μπορεί να είχε πιο “αυστηρές” κάποια πιο “χαλαρές”), ΟΣΟ δυναμική προσωπικότητα και να έχεις (είχα;) και γερή κράση (ναι, είχα), ήμουν 17 χρονών.

Μήπως να πω και για τον νεαρό φίλο-φίλης, γνωστό κοσμικό γόνο, με προφίλ υπεράνω υποψίας, που ανέλαβε να με γυρίσει ένα βράδυ από το club όταν ημουν 18, και αντί να με φέρει σπίτι έστριψε στα σκοτεινά της Πανεπιστημιούπολης, απαντώντας μου έλα τώρα που δεν θες στην ερώτηση γιατί πάμε από εδώ. (Ευτυχώς όλα τα παραπάνω ήταν “απόπειρες” με “ευτυχή” κατάληξη, και καλώ ΕΥΤΥΧΗ κατάληξη το να ζήσεις την παραβίαση, αλλά ΟΚ, μέχρι το σημείο του να μη βρεθείς βιασμένη τελικά!)

Πολλά τα περιστατικά. Ας πάω απευθείας σε κάποια πιο σύγχρονα. Τι να θυμηθώ; Τις φορές που με χούφτωσαν στο μετρό (μια φορά ένας γέρος, μια φορά δυο παιδιά γυμνασίου); Τον άντρα που με ακολούθησε, πρόπερσι μετά από έξοδο στο αγαπημένο μου μπαρ, που έπεσε πάνω μου με δύναμη και με άφησε να ξεφύγω μόνο επειδή φώναξα με όλη μου τη δύναμη και έτυχε και ήταν ένας κύριος σε μπαλκόνι; Τον νεαρό που ένα βράδυ (εν μέσω πρώτης καραντίνας), όταν πάρκαρα εδώ πιο πάνω, πλεύρισε με το ποδήλατό του το παράθυρο του αυτοκινήτου μου και κατέβασε το εσώρουχό του; Τον πωλητή στην υπαίθρια αγορά, που όπως ήμουν σκυμμένη και κοιτούσα κάτι πορσελάνινα βάζα, στάθηκε δίπλα μου τάχα για να με εξυπηρετήσει και έφερε μπροστά στο πρόσωπό μου το κινητό του και μου έδειξε το σιγά το πράμα του σε φωτογραφία; Τα dick pic που σκάνε στα προσωπικά μηνύματα; Τις φορές που πήγα κατευθείαν στο αστυνομικό τμήμα να καταγγείλω όλα τα παραπάνω φεύγοντας με την αναμενόμενη απάντηση ότι το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι μια εντελώς περιττή και κούφια μήνυση κατ’ αγνώστου;

ΥΓ2: Οι παραβιάσεις είναι τόσο στην ημερησία διάταξη που έχουμε μιθριδατιστεί κι εμείς οι ίδιες, σαν όλα αυτά να είναι φυσικά. Φυσική είναι μόνο η αμοιβαιότητα και η συναίνεση, σε όλο το φάσμα του έρωτα – από την φαντασίωση, το πλατωνικό φλερτ και την επιθυμία έως το πάθος, το βίτσιο και τη διαστροφή. Ζήτω ο έρωτας.

ΥΓ3: Και κάτι τελευταίο. Σημασία δεν έχει ποτέ το ρούχο. Κανένα ρούχο δεν ντύνει μια γυναίκα. Η παιδεία τού παρατηρητή-άντρα ντύνει μια γυναίκα. Αν δεν κουμπώνω μέχρι πάνω τα κουμπιά του πουκαμίσου μου, δεν σημαίνει ότι δεν είμαι κυρία ή ότι πάω γυρεύοντας ή ότι έχεις δικαίωμα να με χαρακτηρίσεις ελαφριά. Η γνώμη σου δεν λέει κάτι για μένα, λέει κάτι για τη δική σου αντίληψη για μένα. Λέει κάτι για την χοντροκομμένη και απαίδευτη αδιακρισία του βλέμματός σου, που αναπαράγει στερεότυπα που δεν έχεις ωριμάσει αρκετά για να τα ξεπεράσεις. Λέει ακόμη ότι δεν έχεις ακόμη δική σου προσωπικότητα και αντλείς δύναμη με το να προσβάλεις όσους έχουν.

Κάπου διάβασα έναν αφορισμό και θα κλείσω δικό μου κείμενο, για πρώτη φορά, συμβολικά, με λόγια άλλων: «μην προστατεύετε τις κόρες σας, εκπαιδεύστε τους γιούς σας».