Μερικές φορές οι άνθρωποι κάνουν ανόητα λάθη που μπορεί να στοιχίσουν. Κι εμείς οι ίδιοι ακόμα. Κι είμαστε ΟΚ μ’ αυτό. Απλά σε μερικές περιπτώσεις δεν μπορούμε να βοηθήσουμε.
“Θέλω να μιλήσουμε μετά”
Υποστηρίζω σθεναρά πως αυτή η δήλωση θα πρέπει αυστηρά να συνοδεύεται με μουσική επένδυση αγωνίας. Ο αποδέκτης για μερικά δευτερόλεπτα σταματάει να αναπνέει κι όταν αρχίζει ξανά κάτι έχει αλλάξει ανεπανόρθωτα στην ψυχοσύνθεσή του. Έτσι είναι φτιαγμένο το ανθρώπινο σώμα να αντιδρά σε τέτοιες δηλώσεις. Αμέσως μετά αναρωτιέσαι φωναχτά “Θέλει να χωρίσουμε;’, “Πεθαίνω;”, “Απολύομαι;”, “Τελειώνει ο κόσμος;”. Και ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΜΟΥ ΤΟ ΛΕΣ ΑΠΕΥΘΕΙΑΣ; Γιατί χρειάζεται εισαγωγή και κυρίως γιατί χρειάζεται αυτή η αναμονή; Γιατί από το “Θέλω να μιλήσουμε” μέχρι το μιλάμε μεσολαβεί ένα απάνθρωπο διάστημα. Που κανονικά θα έπρεπε να θεωρείται καλός λόγος για ένα mini hate crime.
Κάνεις δίαιτα και στο γραφείο γιορτάζουν τρεις
Αποφασίζεις πως βρήκες τη δίαιτα την οποία μπορείς να ακολουθήσεις και στην οποία μπορείς να πειθαρχήσεις χωρίς πολλή γκρίνια. Ξεκινάς την Τετάρτη για να αποφύγεις το κλισέ της Δευτέρας. Δύο μέρες πεινάς πολύ, αισθάνεσαι πως ο αιματοκρίτης και ο σίδηρος σου είναι σε απαγορευτικά επίπεδα και τρεις μέρες μετά η πρώτη εικόνα που αντικριζεις στο γραφείο είναι κουτιά με κοκ και εκλέρ. Για εσένα που ξύπνησες με σαφείς αμφιβολίες αν αυτό που σου λείπει είναι υδατάνθρακας ή οξυγόνο, αυτά τα τρία κουτιά ισούνται με τρεις φιάλες οξυγόνου. Όμως έχεις δηλώσει σε όλους πως αυτή τη φορά θα ακολουθήσεις τη δίαιτα. Οπότε τώρα πρέπει να τους σκοτώσεις και να το κάνεις να φανεί σαν ατύχημα.
‘Εχετε ένα νέο μήνυμα στον τηλεφωνητή σας
Από πότε έγινε τόσο περίπλοκο να ακούσεις τα μηνύματά σου στον τηλεφωνητή; Πρέπει να καλέσεις σε συγκεκριμένο αριθμό, να πληκτρολογήσεις το νούμερό σου, να βάλεις έναν κωδικό και να ακούσεις -συνήθως- κάποιες μακρινές κόρνες γιατί κάποιος σου άφησε καταλάθος μήνυμα.
Εικοσάχρονη συνεργάτης σου μιλάει στον πληθυντικό
Άλλο ένα καλό παράδειγμα mini hate crime που θα έπρεπε να έχει ελαφρυντικά. Είσαι σαράντα και στο γραφείο έρχεται μία εικοσάχρονη intern. Πολύ συμπαθητική, πολύ χαμογελαστή και εύστροφη. Μέχρι που σου λέει “Καλημέρα σας”. Είσαι σίγουρη ότι είστε μόνο οι δυο σας στον χώρο. Με τη σοφία των χρόνων σου δίνεις άλλη μία ευκαιρία που το συμπαθητικό κορίτσι δεν αρπάζει και επαναλαμβάνει πολύ σύντομα το λάθος με ένα “Θέλετε κάτι να σας φέρω;”. Η πρώτη σκέψη που κάνεις ακολουθεί τη λογική και της ζητάς να μιλάτε στον ενικό αλλά είναι σαν να μην το είπες ποτέ. Μένει να διαλέξεις από που θα ξεκινήσεις. Με τους γονείς της που επέμειναν στην σωστή ανατροφή ή αν θα αυτοτιμωρηθείς με ένα botox.
”Φαίνεσαι κουρασμένη”
Η σωστή απάντηση θα έπρεπε να είναι “Ω ευχαριστώ, μάλλον ο μικρούπνος που έριξα στην αρχή αυτής της συζήτησης μάλλον δεν βοήθησε”.
