Πλησιάζοντας στην ολοκλήρωση του διανυόμενου χρόνου και στην έναρξη του επόμενου, το μόνο σταθερό σημείο αναφοράς πέρα από τις ημερολογιακές αναφορές, είναι ένα είδος εποικοδομητικού προβληματισμού, που εμπνέεται ιδιαίτερα μέσα από τις συγκεκριμένες ημέρες. Το εστιακό βάθος του προβληματισμού, εξακολουθεί να αναζητά την ουσία μέσα από τον χρονικό απολογισμό του έτους, αδιαφορώντας για το μέγεθος της κλίμακας ρίχτερ που θα ταρακουνήσει τη διάθεση και γιατί όχι τη ζωή σου. Ανεξάρτητα από την αφορμή που τον πυροδοτεί, η κυριότερη αρμοδιότητά μας μετά το συμβάν, είναι το να αποφασίσουμε τη “μόδα” που είναι αντιπροσωπευτικότερη για εμάς.

Δυστυχώς ή ευτυχώς, η συγκεκριμένη “μόδα” εννοιολογικά δεν περιλαμβάνει αισθητικά και στιλιστικά πεδία, αλλά μετακινεί το ενδιαφέρον της κυρίως στο έσω. Μελετά λεπτομερώς όλη την πλατφόρμα πάνω στην οποία στηρίζεται η μοναδικότητα του καθενός μας, στοχεύοντας ξεκάθαρα στο “χτίσιμο” του επόμενου “ορόφου”. Επιζητά τη γνώμη, τα συμπεράσματα και προπαντός την προσωπική άποψη του ανθρώπου που όλοι αντικρίζουμε στο καθρέφτη, για οτιδήποτε συμβαίνει τώρα στον κόσμο γύρω του. Χρειάζεται τον όγκο των δεδομένων που μέρα με τη μέρα, μήνα με το μήνα συγκεντρώναμε όλοι μας μέσα από τον τρόπο ζωής και την καθημερινότητά μας, προκειμένου να καταλήξει σε κάποια “συμπεράσματα”.

Η αναβολή δεν είναι πλέον επιλογή, καθώς από ημερολογιακής τουλάχιστον άποψης ο χρόνος τελειώνει… Δεν ωφελεί πια η αναβλητικότητα για αύριο ή η προσέγγιση του τύπου βλέπουμε από βδομάδα, όχι τόσο γιατί δεν μπορείς να το πεις, αλλά γιατί ξαφνικά δεν θέλεις να το κάνεις. Θέλεις να πας παρακάτω, είσαι διατεθειμένος να δεις τι υπάρχει παρακάτω, ακόμη και αν η δύναμη της ρουτίνας σου λέει λίγο ακόμη… Είναι το σημείο όπου αδιαφορείς για οποιαδήποτε “μόδα”, πέρα από αυτή που έχεις μέσα σου, την αυθεντική.

Ανεξάρτητα αν η παραπάνω “κρίση” θα διαρκέσει όσο το τσιγάρο της αναμονής ενός αργοπορημένου ραντεβού ή θα αποτελέσει για εσένα μόνιμη συντροφιά για τα επόμενα χρόνια, το ευτύχημα είναι ότι είχες έστω για λίγο το προνόμιο να “δεις” από τα πρώτα κιόλας καθίσματα, μια από τις καλύτερες “συλλογές” μόδας… τη δική σου. Ίσως τα ρούχα της πασαρέλας να μην είναι τίποτε περισσότερο από ιδέες και σκέψεις, ανεπηρέαστες από τη συμβατικότητα και τον καθωσπρεπισμό ενός ώριμου και “επιτυχημένου” σύγχρονου ανθρώπου. Ίσως να έγινες θεατής, μιας από τις λίγες φορές όπου δεν υπήρχε καθόλου μόδα, καθόλου μιμητικά πρότυπα ή έστω επηρεασμοί, παρά μόνο εσύ και οι σκέψεις σου…

Άσχετα από τον ορισμό που θα δώσεις στην παραπάνω “σεισμική δραστηριότητα”, αυτό που κατά κύριο λόγο δεν μπορείς να αμφισβητήσεις, είναι οι ρωγμές σου και τα περιττά στοιχεία που έγιναν χαλάσματα. Εκεί με ένα πρωτόγνωρο αλλά και ταυτόχρονα γνώριμο συναίσθημα, συνειδητοποιείς ότι παρά την όλη “περιπέτεια”, οι βάσεις σου είναι ακλόνητες και απολύτως έτοιμες να υποδεχθούν τη νέα “εσωτερική αισθητική” που θα επιλέξεις να εφαρμόσεις. Ίσως τότε μπορέσεις πραγματικά να αναγνωρίσεις τι είναι για εσένα ουσιαστικό και τι μοδάτο…