Η Κάτια Νεκταρίου ή αλλιώς @marmelada fraoula το Instagram είναι η ηθοποιός με τα ginger μαλλιά, που αν τη δεις μια φορά, δεν την ξεχνάς εύκολα. Aυτή την περίοδο τη βλέπεις στη σειρά του Mega, Ταμπού.

Για τη φορά όμως που θα τη δεις από κοντά και θέλεις να της πιάσεις την κουβέντα θυμήσου ότι κάποιες μέρες νιώθει 18 χρονών ενώ άλλες 80. Δεν έχει ένα αγαπημένο χρώμα αλλά έχει πολλά που δεν της αρέσουν καθόλου και είναι πεσκετέριαν (η χορτοφαγική διατροφή που δεν αποκλείει τα θαλασσινά) και έχει αλλεργία στο κοτόπουλο. Επίσης πηγαίνει τεράστιες βόλτες με τον σκύλο της τον Μπαλού, κάνει πολλές ώρες διαλογισμό, πηγαίνει σινεμά, δοκιμάζει νέες δραστηριότητες, ζωγραφίζει, γράφει τραγούδια και το guilty pleasure της είναι να ψάχνει τα βιογραφικά σκηνοθετών που έχει βάλει στόχο ζωής να συνεργαστεί μαζί τους.

Μην τη ρωτήσεις γιατί διάλεξε το marmelada fraoula. Θα στο πω εγώ: Όλο αυτό ξεκίνησε για να μην τη βρίσκουν με το όνομα μου αλλά δεν έγινε ποτέ αυτό. Διάλεξε φράουλα λόγω του χρώματος του μαλλιού αλλά και που κοκκινίζει εύκολα στα μάγουλα, με τις φακιδούλες της, που όλο μαζί θυμίζει φράουλα. “Γενικά μου έλεγαν πάντα ότι τους θυμίζω φράουλα. Το πιο βασικό είναι ότι δεν τρώω φράουλες όμως γιατί αλλιώς θα ήταν κανιβαλισμός.” λέει.

Οργανώνουμε αυτή τη συνέντευξη διαδικτυακά και το πρώτο πράγμα που θέλω να τη ρωτήσω είναι γιατί επέλεξε να γίνει ηθοποιός. “Νομίζω ότι γεννήθηκα με αυτό το θέλω. Από πολύ μικρή ηλικία έδειχνα ότι θα γίνω ηθοποιός και για αυτόν τον λόγο οι γονείς μου ήταν εκείνοι που με έσπρωξαν σε αυτό. Την πρώτη μέρα που πήγα στην Δραματική Σχολή θυμάμαι έναν καθηγητή να μας λέει «Ξέρω πως είστε όλοι εδώ γιατί το θέλετε πραγματικά. Δεν νομίζω να υπάρχει κάποιος γονιός που να είπε στο παιδί του πρέπει να γίνεις ηθοποιός. Πάντα λένε πρέπει να γίνεις γιατρός, δικηγόρος, εκπαιδευτικός. Σωστά; Να σηκώσει χέρι αν υπάρχει κάποιος που να έζησε το αντίθετο;» Μόνο εγώ σήκωσα.”

Η Κάτια Νεκταρίου που φέτος βλέπεις ως Ελίνα, στη σειρά του Mega, «Ταμπού» δηλώνει ότι έχει πάθος για τη ζωή, τους δικούς της ανθρώπους και τα ταξίδια. Θα ήθελε να βρεθεί στη Χώρα του Ποτέ, για να παντρευτεί τον Πίτερ Παν. Προσπαθώ να φανταστώ τη μικρή Κάτια και κάνω εικόνες ένα κορίτσι με πορτοκαλί μαλλιά να στέκεται μπροστά από έναν καθρέφτη και να υποδύεται ρόλους που η ίδια έχει εφεύρει. “Μικρή στεκόμουν μπροστά στον καθρέπτη για να παίξω με τις εκφράσεις μου. Μου άρεσε να βλέπω τα διαφορετικά στάδια των συναισθημάτων. Πως είσαι εκνευρισμένος και πως θυμωμένος. Πώς από το γέλιο ξαφνικά κλαις. Πώς αλλάζουν οι εκφράσεις βάση την απόσταση σου με τον καθρέπτη. Ακόμα το κάνω όταν προβάρω τους ρόλους μου. Ο καθρέπτης μου είναι η κάμερα μου.”

Η πρώτη της τηλεοπτική εμφάνιση ήταν στην περσινή σεζόν και στη σειρά της ΕΡΤ “Κάνε ότι κοιμάσαι”. Το «Κάνε ότι Κοιμάσαι» ήταν η πρώτη μου τηλεοπτική δουλειά οπότε όπως καταλαβαίνεις έπαιξε κομβικό ρόλο. Πήρα πολλά από εκεί, αλλά κάτι που σκέφτομαι πάντα είναι οι άνθρωποι πίσω από την κάμερα που εσείς δεν θα τους δείτε ποτέ αλλά για εμάς είναι οικογένεια κι εξίσου σημαντικοί. Ξέρω ότι αν εγώ χαζέψω για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου και δεν βγει σωστά η σκηνή, οι τεχνικοί θα κουραστούν άδικα. Οπότε προσπαθώ όσο γίνεται να μην κάνω λάθη.”

Στη σειρά “Ταμπού”, η Ελίνα κουβαλάει το τραύμα του θανάτου της μητέρας της και ρωτάω τη Κάτια πως η ίδια διαχειρίζεται την απώλεια. “Όταν διάβασα την περιγραφή του χαρακτήρα στο casting ήξερα ότι θέλω αυτόν τον ρόλο. Έχω περάσει από τη θέση της ως προς την απώλεια κι ακόμα και τώρα που πέρασαν 4 χρόνια δεν μπορώ να βρω ούτε μια λέξη να περιγράψω αυτό το συναίσθημα. Έχει να κάνει πολύ με τον άνθρωπο, το πως θα το αντιμετωπίσει. Εγώ δεν το έκανα πολύ σωστά γιατί προκειμένου να μην πονέσω έκανα συνεχόμενα δουλειές, πρόβες, πήγαινα στη σχολή, γενικά απέφευγα το να το σκεφτώ. Όταν κατάλαβα το λάθος μου και συνειδητοποίησα ότι δεν έχω πενθήσει πήρα χρόνο για τον εαυτό μου, ξεκίνησα να γράφω ποιήματα και τραγούδια και κάπως κατευνάστηκε ο πόνος. Το να χάνεις όμως τη μαμά σου είναι ένα τραύμα που δεν θα φύγει ποτέ. Θα το κουβαλάμε για πάντα μαζί μας και θα το αγαπήσουμε γιατί είναι κι αυτό μέρος της ζωής.”

Για την Κάτια το να ζει τη ζωή της Ελίνας είναι τρομακτικό. “Επειδή τα ναρκωτικά και η εξάρτηση είναι πολύ λεπτά ζητήματα, πριν ξεκινήσω τα γυρίσματα επικοινώνησα με μια νοσοκόμα που εργάζεται σε κέντρο απεξάρτησης και είδα λίγο μαζί της τα συμπτώματα και τις δυσκολίες όσων μπαίνουν εκεί. Τρόμαξα και στεναχωρήθηκα πολύ. Η Ελίνα είναι ένα παιδί και σε κάθε γύρισμα που γίνομαι εκείνη ξέρω ότι θέλω να ξεφύγω αλλά δεν ξέρω τον τρόπο. Και η άγνοια είναι αυτή που με τρομάζει περισσότερο. Εγώ καλούμαι να παίξω έναν ήρωα. Η Ελίνα όμως δεν είναι μια. Είναι όλα αυτά τα παιδιά που για τους δικούς τους λόγους έχουν μπλεχτεί και δεν ξέρουν πώς να φύγουν.”

Μιλώντας για ρόλους και δανεικές ζωές θέλω να μάθω ποιοι χαρακτήρες την ενθουσιάζουν είτε για να τους αναλάβει είτε ως απλή ανάγνωση. “Αυτή είναι η αγαπημένη μου ερώτηση. Πάντα μου αρέσουν οι «κακοί» ήρωες. Γιατί όμως; Γιατί κανένας δεν γεννήθηκε κακός. Κάτι έγινε και τον οδήγησε εκεί. Εγώ λοιπόν πρέπει να βρω τι συνέβη, να το δικαιολογήσω, να το υποστηρίξω και να τον αγαπήσω με τις αποφάσεις του για να μπορώ να τον ενσαρκώσω σωστά.” Καταλαβαίνω πως ο καλλιτέχνης είναι διαφορετικός από εμάς τους υπόλοιπους και ζητάω την άποψή της για να μου απαντήσει πως θεωρεί ότι όλοι με τον τρόπο μας είμαστε καλλιτέχνες κι όλοι μεταξύ μας είμαστε διαφορετικοί. Μία απάντηση που καταβάθος περίμενα από εκείνη. “Όσοι εργαζόμαστε όμως ως καλλιτέχνες ενδεχομένως να έχουμε ένα στοιχείο παιδικότητας. Παραδείγματος χάριν οι ηθοποιοί παίζουμε θέατρο σαν παιδιά, χωρίς να έχουμε κρατήματα και φόβο στον πειραματισμό. Όταν πιάσουμε έναν ρόλο στα χέρια μας προσπαθούμε να τον ανακαλύψουμε σιγά σιγά. Παίζουμε με το περπάτημα του, τον τρόπο που κοιτάει, το πως κάθεται, πως μιλάει. Δοκιμάζουμε ξανά και ξανά μέχρι να βρούμε αυτό το κάτι που είναι στα αλήθεια ο ρόλος μας.”

Κάτια, αν μπορούσες να ζήσεις στον κόσμο μιας ταινίας ποια θα σκεφτόσουν; “Η αλήθεια είναι ότι τρέφω μια απεριόριστη αγάπη για τα θρίλερ αλλά δεν θα ήθελα καθόλου να τα ζήσω ως real life. Όταν ήμουν μικρή έλεγα όμως ότι ήθελα να ζήσω στην χώρα του Ποτέ επειδή ήμουν τρέλα ερωτευμένη με τον Πίτερ Παν και νόμιζα ότι θα τον γνωρίσω κάπου και θα τον παντρευτώ. Καλά είμαι τώρα, έχω πλήρη αντίληψη ότι δεν είναι υπαρκτό πρόσωπο κι ήταν καρτούν.

Έχει υπάρξει ρόλος όμως που να τον έχει ζηλέψει και να έχει φανταστεί να τον ερμηνεύει; “Πάρα πολλοί. Σε οτιδήποτε βλέπω που μου αρέσει ψάχνω να βρω τον ρόλο που θα έκανα εγώ. Οι πιο αστείες ζήλιες όμως ήταν όταν ήμουν μικρή που έβλεπα το καφέ της Χαράς, Λατρεμένοι μου γείτονες, Ευτυχισμένοι μαζί, και θύμωνα στην μαμά μου που δεν με έστειλε να κάνω τους παιδικούς ρόλους.

Πριν τελειώσουμε, τη ρωτάω αν υπάρχει κάτι που θέλει να μοιραστεί με το κοινό αλλά μέχρι τώρα δεν την έχει ρωτήσει κανείς σε συνέντευξη. “Κανείς δεν με έχει ρωτήσει την ιστορία του ονόματος μου «Κάτια». Στην τάξη μου στο δημοτικό ήμουν η μοναδική Κατερίνα και μου άρεσε πολύ αυτό. Μια μέρα των ημερών ήρθε κι άλλη μια όμως. Όταν οι δάσκαλοι έλεγαν πες Κατερίνα μιλούσαμε κι οι δυο ταυτόχρονα. Έτσι ξεκίνησαν να με φωνάζουν με το επίθετο μου «Νεκταρίου». Το Νεκταρίου όμως έγινε Νεκταρία κι εγώ ξαφνικά βρέθηκα με ένα άσχετο όνομα. Έτσι αναγκάστηκα να βρω την νέα μου ταυτότητα. Τώρα που το σκέφτομαι ίσως έπρεπε να είχα βρει κάτι πιο ιδιαίτερο αλλά ήμουν 9-10 ετών.” λέει, και καθώς την αποχαιρετώ σκέφτομαι κάτι που η ίδια μάλλον δεν έχει σκεφτεί: από πολύ μικρή έφτιαξε τη μοίρα της να υιοθετεί άλλα ονόματα, έστω για λίγο. Μαρμελάδα Φράουλα, Ελίνα, Κάτια, Νεκταρία, και πόσα άλλα που θα έρθουν. Πάντα όμως θα είναι η Κατερίνα, το μικρό κορίτσι με τα πορτοκαλί μαλλιά και τις φακίδες, η αρραβωνιαστικιά του Πίτερ Πάν.

οργάνωση – συντονισμός: Ηλιάνα Τσακίρη