Η Χριστίνα είναι μία γυναίκα τριάντα ετών που ξέρει τι θέλει χωρίς όμως πάντα να το βρίσκει. Κάνει yoga δύο φορές την εβδομάδα και σε μέρες που έχει πολύ ένταση βγαίνει για τρέξιμο. Μένει μόνη φλερτάροντας με την ιδέα ενός κατοικίδιου για το οποίο δεν ξέρει αν είναι επαρκώς υπεύθυνη ακόμα. Κάθε Τετάρτη μόλις τελειώσει τη δουλειά βρίσκεται με την παρέα της για after work drinks στο στέκι τους και καταλήγει να γυρνάει σπίτι της αργά το βράδυ. Εργάζεται ως σχεδιάστρια μόδας και λατρεύει τη δουλειά της.
Η ώρα κόντευε εφτά και εκείνη μάζευε τις τελευταίες εκκρεμότητες προσπαθώντας παράλληλα να διατηρήσει την εσωτερική της ηρεμία, αλλά μάταια. Μπήκε στο αμάξι και πριν ξεκινήσει πήρε μία βαθιά ανάσα. Άναψε τη μηχανή και έβαλε μουσική για να χαλαρώσει, αποφασισμένη ότι δεν θα πάρει την ένταση της δουλειάς στο σπίτι.
Μόλις μπήκε στο διαμέρισμά της έβγαλε τα παπούτσια, άφησε την τσάντα στο σαλόνι και πήγε στην κουζίνα να δει τι θα φάει. Άνοιξε το ψυγείο μόνο για να συνειδητοποιήσει πως ήταν άδειο. Καμία έκπληξη. Είχε ξεχάσει να κάνει online την παραγγελία της. Έβαλε ξανά τα παπούτσια της, πήρε την τσάντα της και κατευθύνθηκε προς το super market.
Στη διαδρομή αναρωτιόταν τι πρέπει να ψωνίσει. Προσπαθούσε με κόπο να κάνει νοερά μία λίστα με τα απαραίτητα αλλά η κούραση τη δυσκόλευε. Εκτός αυτού, φέτος είχε πάρει απόφαση να διατηρήσει μία τίμια σιλουέτα παραλίας οπότε ήθελε κάτι υγιεινό. Διάφορα σνακ περνούσαν από το μυαλό της. Μία σαλάτα, ένα τοστ ή κάποιο έτοιμο ελαφρύ γεύμα.
Μπαίνοντας στο στο super market ξεκίνησε τα ψώνια της από το ψυγείο των λαχανικών. Με την άκρη του ματιού της εντόπισε ακριβώς δίπλα, στο ψυγείο των γαλακτοκομικών ένα αγόρι ψηλό, μελαχρινό, αξύριστο, με πράσινα μάτια και ευγενική φυσιογνωμία. Το μυαλό της άρχισε να τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα και πολύ σοβαρά ερωτήματα έπρεπε να απαντηθούν μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. “Είμαι εμφανίσιμη; Μήπως αυτό το παντελόνι με παχαίνει; Πως να πιάσω κουβέντα; Τι ζώδιο είναι; Άραγε τα παιδιά μας θα πάρουν τα μάτια του;” Όλη η ζωή είχε περάσει μπροστά από τα μάτια της. Όσα είχε ζήσει μέχρι τώρα αλλά και όσα επρόκειτο να ζήσει με τον άντρα των ονείρων της μόλις έγιναν ταινία μικρού μήκους. Ψυχραιμία. Σαν έξυπνη γυναίκα αποφάσισε να κάνει την κίνηση ματ. Προχώρησε προς το μέρος του έτοιμη να του μιλήσει. Πριν ανοίξει το στόμα της είδε μία κοπέλα να πλησιάζει από την άλλη πλευρά κάπως βιαστικά, κάπως απότομα.
-Μα καλά ρε Κωστή, πάλι πήρες σοκολάτες και πατατάκια; Δεν είπαμε να τα κόψουμε αυτά; -Δεν το είπαμε, εσύ το είπες, εμένα μ’ αρέσουν αυτά και τα τρώω. -Ναι, αλλά τα φέρνεις σπίτι και μπαίνω και εγώ στον πειρασμό να τα φάω.
Αυτό το πρώτο πληθυντικό στο “είπαμε” σκόρπισε τις ελπίδες της Χριστίνας. Εκεί σταμάτησε να ακούει την κουβέντα και κάπου ανάμεσα στα γάλατα και στα τυριά γκρεμίστηκαν όλα τα όνειρα που έκανε για αυτόν τον άντρα. “Α ρε Κωστή, εγώ θα σε άφηνα να φέρεις και πατατάκια και σοκολάτες και τούρτα ολόκληρη στο σπίτι μου. Δεν πειράζει, καλή καρδιά.” Καθώς λοιπόν αναλογιζόταν τι ωραία χυλόπιτα της έδωσε ο εν δυνάμει μελλοντικός της σύντροφος με το όνομα Κωστής, χωρίς να το ξέρει, γύρισε το κεφάλι της από την άλλη και είδε τη νέα συσκευασία ”κατσικίσιο γιαούρτι της ΔΩΔΩΝΗ”. Λόγω επαγγέλματος οτιδήποτε με ενδιαφέροντα χρώματα και σχέδια της τραβούσε την προσοχή. Αυτή η συσκευασία ήταν τόσο καλόγουστη που σκέφτηκε ότι αν ο Κωστής ήταν γιαούρτι θα ήταν αυτό.
Με όση αξιοπρέπεια της έμεινε μετά τον χωρισμό της πεντάλεπτης σχέσης που βίωσε μόνη στο κεφάλι της αποφάσισε να πνίξει τον πόνο της στο γιαούρτι με την καινούργια συσκευασία. Άλλωστε ήθελε κάτι ελαφρύ και υγιεινό διότι μπορεί να παρέμεινε single, αλλά θα παραμείνει πιστή και στον στόχο της τίμιας καλοκαιρινής σιλουέτας.
Το νέο κατσικίσιο γιαούρτι ΔΩΔΩΝΗ έχει χαμηλά λιπαρά, μειωμένη περιεκτικότητα σε λακτόζη και μια πολύ ήπια δροσιστική γεύση. Αποτελεί τη νεότερη προσθήκη στη μεγάλη γκάμα προϊόντων της εταιρίας και μέσα από μια μοντέρνα εμφάνιση, με κυρίαρχο στοιχείο το έντονο χρώμα, είναι ήδη διαθέσιμο στα ψυγεία των σούπερ μάρκετ σε όλη την Ελλάδα.
