Σίγουρα θα έχεις δει έστω και μία φορά εκείνη τη διαφήμιση που μία γυναίκα κάνει τεστ εγκυμοσύνης και με ενθουσιασμό και συγκίνηση ανακαλύπτει ότι ναι, είναι έγκυος.
Άλλο τόσο σίγουρα θα έχεις δει τις διαφημίσεις που ακολουθούν, εκείνες που δείχνουν ευτυχισμένες μανούλες να φροντίζουν τα μωρά τους με στοργή και τρυφερότητα. Κι αυτές οι εικόνες πράγματι υπάρχουν. Γυναίκες που θέλουν, που προσπαθούν τόσο πολύ να γίνουν μητέρες και που, τελικά, πραγματικά βρίσκουν τη χαρά και την ολοκλήρωση μέσα από την απόκτηση ενός παιδιού. Αυτές οι εικόνες είναι πραγματικές.
Ξέρεις, όμως, τι άλλο είναι πραγματικό;
Ένα τεστ που βγαίνει αρνητικό και δημιουργεί τον ίδιο ενθουσιασμό. Μια δύσκολη γέννα, γεμάτη ταλαιπωρία για τη γυναίκα που τη βιώνει, για το σώμα της, τον οργανισμό της, την ψυχολογία της. Η επιλόχειος κατάθλιψη και όποια άλλη πρόκληση συνοδεύει μια μητέρα που μόλις έχει γεννήσει. Μία γυναίκα που πληροφορείται ότι το παιδί που κυοφορεί έχει μία ανίατη πάθηση και θα πρέπει να τερματίσει την εγκυμοσύνη.
Μία γυναίκα στην οποία δεν επιτρέπεται καν αυτό, γιατί είναι «ανήθικο» και παράνομο και θα υποχρεωθεί να φέρει στον κόσμο ένα πλάσμα που δεν έχει ζωή. Και, τέλος, μια γυναίκα που δεν θα γίνει μητέρα, πολύ απλά γιατί δεν το θέλει.
Σε σοκάρω; Αυτές οι εικόνες είναι εξίσου πραγματικές. Έχουν, όμως, μια διαφορά: Δε θα τις δεις ποτέ. Δε θα στις δείξουν ποτέ. Θα μάθεις να κοιτάς με αληθινή περιέργεια μια γυναίκα που δηλώνει ότι δεν θέλει να φέρει στον κόσμο ένα παιδί. Θα πεις πως δεν είναι καλά, πως κάτι πάει λάθος στο μυαλό της. Και πρόσεξες πως το έθεσα; «Μια γυναίκα που δηλώνει». Και ξέρεις γιατί το δηλώνει; Γιατί την υποχρέωσες. Εσύ και οι όμοιοί σου. Από μία ηλικία και μετά, σχεδόν οι μόνες ερωτήσεις που δέχεται μια γυναίκα είναι πότε θα παντρευτεί και θα κάνει παιδιά. Κι αν τη δεις να μεγαλώνει χωρίς να γίνεται μητέρα, θα υποθέσεις πως δεν μπόρεσε.
Ποτέ πως δεν ήθελε. Θα την πεις ψευτο-επαναστάτρια, δήθεν εναλλακτική. Στην πραγματικότητα, θα την πεις πολλά περισσότερα από αυτό. Θα την κρίνεις. Με τρόπους φανερούς, αλλά και άλλους, που δεν θα αντιληφθεί ποτέ.
Έχω, όμως, μια απορία: Ποιος σε ρώτησε;
Πότε απολογήθηκες εσύ για τη ζωή και τις επιλογές σου; Η γυναίκα που τόσο αυστηρά κρίνεις σε ρώτησε ποτέ πώς και γιατί; Τι σε νοιάζει εσένα; Και, ακόμη, εσύ που ρωτάς ξέρεις πόσο δύσκολο είναι να είσαι μητέρα; Είναι ο πιο απαιτητικός ρόλος στη ζωή. Γι’ αυτό και θαυμάζουμε βαθιά τις γυναίκες που αναλαμβάνουν αυτό το ρόλο. Ταυτόχρονα, όμως, επαινούμε κι εκείνες που νιώθουν ότι δεν θέλουν ή δεν μπορούν να αναλάβουν αυτή την ευθύνη. Στην πραγματικότητα, είναι ό,τι πιο τίμιο μπορούν να κάνουν.
