Στο Wikipedia είναι η Καλλιόπη Αραούζου με τις διακρίσεις σε διεθνείς οργανώσεις, αργυρά μετάλλια κι ένα χρυσό. Όπως λέει και η ίδια, το παιδικό της όνειρο ήταν η συμμετοχή στους Ολυμπιακούς Αγώνες κι έτσι το 2016 αγωνίστηκε στο Ρίο, στο αγώνισμα της ανοιχτής κολύμβησης 10 χιλιομέτρων γυναικών όπου και τερμάτισε 11η με χρόνο 1:57:31.6.

Μετρώντας τη σπουδαία αθλητική της καριέρα, συνεργάστηκε με τον Σπύρο Γιαννιώτη και τον Αντώνη Φωκαΐδη, φέρνοντας το χρυσό μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό της Βουδαπέστης το 2010, τα ασημένια στα παγκόσμια πρωταθλήματα της Βαρκελώνης το 2013 και στο ευρωπαϊκό του Βερολίνου το 2014. Σε ατομικό επίπεδο βρέθηκε στη δεύτερη θέση στα 5 χλμ. στο παγκόσμιο του Καζάν το 2015, στα Ευρωπαϊκά της Βουδαπέστης το 2010 και του Πλομπίνο της Ιταλίας το 2012.

Το 2021 άφησε τον πρωταθλητισμό και σήμερα, δηλώνει πρώην κολυμβήτρια με εμπειρία Ολυμπιακών Αγώνων που πλέον έχει βρει νέα κομμάτια του εαυτού της στο desing και την εταιρεία Philoxenia.

Από την αρχή αναρωτιέμαι τι περιλαμβάνει η καθημερινότητα μίας κολυμβήτριας του επιπέδου της κι εκείνη μου απαντά: “Θα μπορούσε να παρομοιάσω την καθημερινότητα με τη ζωή που έχει ένας εργαζόμενος. Το πρωί γύρω στις πέντε ήταν η πρωινή προπόνηση και μετά έπρεπε να ακολουθήσει το σχολείο, το μεσημέρι ήταν η ώρα για διάβασμα μέχρι τις τέσσερις που ήταν η απογευματινή προπόνηση ακολουθούσε γυμναστήριο και αποκατάσταση ή τέλος λίγη ξεκούραση και πάλι απ’την αρχή. Μεγαλώνοντας απλά αντικαταστάθηκε το σχολείο με τις σπουδές και τελειώνοντας το πανεπιστήμιο απλά μπήκαν περισσότερες ώρες προπονήσεις μέσα στην ημέρα”

Για κάποιον που δεν γνωρίζει, πόσο διαφορετικά skills απαιτεί η ανοιχτή κολύμβηση;

Το άθλημα της ανοικτής θάλασσας είναι τελείως διαφορετικό απ’ ότι η κλασική κολύμβηση στην πισίνα που έχουμε ως εικόνα. Έρχεσαι αντιμέτωπος καθημερινά με τελείως διαφορετικές συνθήκες, με κυρίαρχο τον καιρό. Άρα, στην ουσία δεν έχει τη ρουτίνα που πιθανόν να έχει το άθλημα της κολύμβησης, γιατί κάθε μέρα είναι μία τελείως διαφορετική συνθήκη. Θεωρώ ότι πρέπει να έχεις και μία διαφορετική ψυχοσύνθεσή για να κάνεις τέτοιου είδους αθλήματα, γενικώς μαραθωνίους, με το πέρας των χρόνων όμως και κάνοντας τόσα χρόνια κάτι τόσο συγκεκριμένο σε διαμορφώνει και το ίδιο το άθλημα. Σε κάνει σίγουρα πολύ πιο συγκεντρωτικό, πειθαρχημένο, και ίσως λίγο παραπάνω μοναχικό!

Tι σκέφτεσαι όσο κολυμπάς;

Η ερώτηση αυτή μου έχει γίνει αρκετές φορές και η αλήθεια είναι το ότι δεν θυμάμαι ακριβώς τι σκέφτομαι εκείνη την ώρα. Είναι τέτοια η ένταση και τόσο τα σκαμπανεβάσματα της διάθεσης και της ψυχολογίας που περνάς κατά τη διάρκεια τόσων μεγάλων αγώνων που μπορεί να σκεφτείς από το αγαπημένο σου τραγούδι που παίζει σε λούπα, μέχρι το τι θα ήθελες να κάνεις σταματώντας την καριέρα σου ως αθλητής!

Συμμετοχή στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2016. Ποια είναι τα συναισθήματά σου;

Είναι το παιδικό όνειρο νομίζω όλων των αθλητών και αθλητριών. Εγώ θυμάμαι ότι τις πρώτες 48 ώρες ήμουν με ανοιχτό το στόμα γιατί όλα τα έβλεπα τεράστια. Έβλεπα αθλητές που θαυμάζω να περνάνε από δίπλα μου και να τρώμε στον ίδιο πάγκο στο εστιατόριο. Ήταν η πιο ωραία εμπειρία μου ως αθλήτρια!

Ποια είναι η πιο έντονη στιγμή που έχεις να θυμάσαι από την καριέρα σου;

Η πιο έντονη στιγμή ήταν όταν στάθηκα παγκόσμια πρωταθλήτρια, όπου άκουγα τον Εθνικό Ύμνο και πέρασαν αρκετά δευτερόλεπτα για να συνειδητοποιήσω το πόσο σημαντική στιγμή ήταν αυτή για εμένα. Ξέρεις είναι αυτές στιγμές που σε καθορίζουν σαν άνθρωπο για το υπόλοιπο τη ζωή σου και κουβαλάς πάντα στο back pack σου αιώνια ευγνωμοσύνη στον εαυτό σου και σε όσους σε βοήθησαν να φτάσεις εκεί.

Τι σου έμαθε η κολύμβηση και ο πρωταθλητισμός για τη ζωή;

Ο πρωταθλητισμός είναι μία μικρογραφία της ζωής. Και ήμασταν τυχεροί για τη διδαχτήκαμε από πολύ μικρή ηλικία, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι προκύπτουν πάντα ζητήματα στην καθημερινότητα τώρα πια που μας ξαφνιάζουν. Ο πρωταθλητισμός, για παράδειγμα, δε μας προετοίμασε ποτέ για δύο χρόνια καραντίνας. Νομίζω τα skills που αναπτύσσεις μεγαλώνοντας σε ένα τέτοιο περιβάλλον ανταγωνισμού και συναγωνισμού σε διαμορφώνει σε πολύ μεγάλο βαθμό και είναι κάτι που πάντα το έχεις σαν όπλο στη φαρέτρα σου!

Το δίπολο νίκη-ήττα πόσο διαφορετικά πράγματα σου διδάσκει;

Νομίζω θα έπρεπε να υπάρχει και για τους αθλητές μία παρόμοια φράση όπως υπάρχει για τους ψαράδες. Λένε το πιάτο του ψαρά είναι 10 φορές άδειο και μία γεμάτο! Κάπως έτσι είναι νομίζω και ο πρωταθλητισμός αυτού του επιπέδου που έκανα εγώ, ειδικά στο άθλημα που είχα επιλέξει. Ο νικητής κρινόταν σε 100ά του δευτερολέπτου και μπορεί απλά να έβαζες λίγο λάθος το χέρι σου μέσα στο νερό και αυτό να σου στερούσε 10 θέσεις στην τελική κατάταξη. Εγώ προσωπικά τη νίκη και την ήττα ποτέ δεν την είχα τόσο ψηλά ή χαμηλά στο αξιακό μου σύστημα. Για μένα σημασία είχε το ότι πήγαινα σε κάθε αγώνα σκεπτόμενη ότι έχω κάνει ό,τι καλύτερο μπορούσα και υπάρχουν και πράγματα τα οποία δεν μπορώ να τα ορίσω εγώ και στην τελική ας νικήσει ο καλύτερος.

Όταν έχεις αμφιβολίες ή δεν πιστεύεις –έστω για λίγο- στις δυνάμεις σου πόση σημασία έχει το “σε πιστεύω” των δικών σου ανθρώπων;

Εγώ για να είμαι ειλικρινής ήμουν μία αθλήτρια που πολύ σπάνια άκουγα τι μου έλεγαν γύρω μου, ακόμα και σε στιγμές που ίσως έπρεπε να τους ακούσω. Είχα ένα δικό μου τρόπο να αντιμετωπίζω τα πράγματα και δεν θυμάμαι ποτέ να έχω αμφιβάλλει για τις ικανότητες μου ή για την προπόνηση που είχα κάνει! Ήμουν αρκετά αφοσιωμένη -δεν αφήνω εγώ το περιθώριο στον εαυτό μου να πάω απροετοίμαστη!

Αν θα μπορούσες να ζητήσεις να επιλυθεί ένα θέμα που μαστίζει τον ελληνικό αθλητισμό ποιο θα διάλεγες να λύσεις;

Το μεγαλύτερο θέμα νομίζω που μαστίζει τον ελληνικό αθλητισμό και φαίνεται ολοένα και περισσότερο είναι ότι οι αθλητές μετά την αποχώρησή τους από την ενεργό δράση σε πολύ μεγάλο ποσοστό δεν ασχολούνται με αυτό που έχουν τόσα χρόνια προετοιμαστεί να κάνουν και έχουν μια εμπειρία. Το λεγόμενο dual career, το οποίο στο εξωτερικό πλέον είναι ολόκληρη επιστήμη. Το θεωρώ αδιανόητο στην Ελλάδα το 2024 να σταματάνε άνθρωποι τον αθλητισμό 30-35 χρονών και να μην έχει προβλέψει ή προετοιμάσει σχεδόν κανείς την επόμενη μέρα.

Tι είναι αυτό που σε παρακινούσε όλα αυτά τα χρόνια να σηκωθείς το πρωί από το κρεβάτι για να πας για προπόνηση;

Ξέρεις αυτή την ερώτηση την κάνω και εγώ στον εαυτό μου! Νομίζω όμως ότι μετά από κάποιο χρονικό διάστημα αυτό σου γίνεται βίωμα και δεν χρειάζεται παρακίνηση! Εγώ δεν έκανα κάτι άλλο πέρα από τον αθλητισμό όσα χρόνια ήμουν ενεργή αθλήτρια. Ξυπνούσα και κοιμόμουν με την έννοια αυτή.

Σίγουρα στερήθηκες πράγματα να πετύχεις όσα έχεις πετύχει. Αξίζει λες τελικά τον κόπο;

Θεωρώ ότι δεν έχω στερηθεί τίποτα! Ίσα-ίσα έχω κάνει μία ζωή που άνθρωποι στην ηλικία μου και, με τις συνθήκες στην Ελλάδα δεν έχουν καταφέρει ούτε να ονειρευτούν. Έχω ταξιδέψει όλο τον κόσμο, γνώρισα κουλτούρες, έκανα κάτι που αγαπούσα πάρα πολύ! Πραγματικά νιώθω ότι δεν μου έλειψε το παραμικρό. Ούτως ή άλλως και τώρα που σταμάτησα δεν κάνω κάτι διαφορετικό!

Τι θα έλεγες σε ένα παιδί που θέλει να ασχοληθεί με την κολύμβηση;

Εγώ θα μιλούσα σε όποιο παιδί θα ήθελε να ασχοληθεί με τον αθλητισμό! Θα του έλεγα ότι είναι το καλύτερο δώρο που μπορεί να κάνεις τον εαυτό του και ότι μέσα απ’ αυτό θα μπορέσει να κάνει φιλίες, ταξίδια, να γνωρίσει τον κόσμο!

Aναρωτιόμαστε όλοι: που μπορεί να φτάσει η Κέλλυ Αραούζου κολυμπώντας;

Όταν ήμουν αθλήτρια και η σταματούσαμε ένα μικρό χρονικό διάστημα το καλοκαίρι για το break μας, σχεδόν δεν έμπαινα ποτέ στη θάλασσα στις διακοπές μου! Τώρα πλέον, κάνω αυτά που κορόιδευα! Ξεκινάω από την παραλία κολυμπώντας μεσημέρι και γυρίζω απόγευμα. Μεγάλωσα και εγώ.

Γιατί διάλεξες την κολύμβηση τελικά;

Νομίζω δεν διάλεξα την κολύμβηση. Διάλεξα τη θάλασσα γιατί μέσα σε αυτή βρίσκω τον εαυτό μου.