Το πρώτο που ζήτησα από την Κέλλυ Λουφάκη για αυτή τη συνέντευξη ήταν να μου συστηθεί. Ποια είναι, εκτός από αυτό που ξέρουμε όλοι: η πρώτη ελληνίδα ξιφομάχος σε αμαξίδιο που συμμετείχε σε Παραολυμπιακούς αγώνες.

Εκείνη λοιπόν μου απάντησε: Η Κέλλυ είναι μια γυναίκα ανάπηρη, εργαζόμενη, αθλήτρια, γεμάτη ενέργεια, έχει εντάξει στη ζωή της την προσφορά και τον εθελοντισμό και στον ελεύθερο χρόνο της λατρεύει να κάνει ταξίδια και χαλαρώνει ακούγοντας μουσική.

Η Κέλλυ που πριν το ατύχημά της δεν έχει επαφή με τον αθλητισμό διάλεξε την ξιφασκία τυχαία, στο πλαίσιο της αποκατάστασης της, ενώ αμέσως την κέρδισε ο εξοπλισμός του αθλήματος. Έτσι, απολαμβάνοντας κάθε στιγμή της προετοιμασίας, του ”ταξιδιού” όπως λέει και η ίδια έφτασε στους Παραολυμπιακούς Αγώνες στο Ρίο, το 2016. “Οι ήττες είναι αυτές που σε κάνουν και πεισμώνεις, συνεχίζεις και δεν τα παρατάς. Αυτό είναι που μετράει στο τέλος” λέει η ίδια για την προετοιμασία, τον πρωταθλητισμό, τους Αγώνες, τις νίκες και τις ήττες.

Η αποδοχή είναι μία αξία που την εκφράζει απόλυτα. Όπως εξηγεί: Δεν θα μπορούσα να προχωρήσω τη ζωή μου αν δεν είχα αποδεχτεί τη σωματική μου βλάβη, αν δεν είχα αγαπήσει το σώμα μου, αν δεν είχα δεχτεί ότι απλά το αμαξίδιο είναι το μέσο στο να συνεχίσω να είμαι δραστήρια, γεμάτη όρεξη, δράση, αγάπη για ζωή και να έχω κίνητρο για να εξελίσσομαι.

Για την αθλήτρια, η Ελλάδα θα μπορούσε να κερδίσει μία «προσβάσιμη κοινωνία» για όλους ξεκινώντας από δράσεις σε όλα τα σχολεία της χώρας όπου μέσα από την επικοινωνία και τον διάλογο τα παιδιά θα κατανοήσουν σημαντικές έννοιες όπως σεβασμός, συμπερίληψη, ενσωμάτωση, αποδοχή, διαφορετικότητα.

Eίσαι αθλήτρια ξιφασκίας σε αμαξίδιο. Μίλησέ μας για το άθλημά σου, την καθημερινότητά του και τι ήταν αυτό που σε οδήγησε να το επιλέξεις.

Η ξιφασκία με αμαξίδιο είναι άθλημα ταχύτητας, ψυχολογίας και τεχνικής. Χρειάζονται πολλές ώρες προπόνησης για να φτάσεις σε υψηλό επίπεδο. Μια προπόνηση περιλαμβάνει αρχικά ασκήσεις για ζέσταμα, έπειτα μάθημα με τον προπονητή, στόχο, συν άσκηση με τους συναθλητές και στο τέλος παιχνίδι μαζί τους. Η επιλογή του αθλήματος ήταν τυχαία, αλλά αυτό που με κέρδισε από την πρώτη στιγμή ήταν ο εξοπλισμός!

Πήρες μέρος στους Παραολυμπιακούς Αγώνες. Τι σημαίνει αυτή η συμμετοχή για σένα;

Βασικά είναι το όνειρο κάθε αθλητή! Για να φτάσω όμως στον προορισμό αυτό που λέγεται «Παραολυμπιακοί αγώνες» απόλαυσα την κάθε στιγμή του ταξιδιού, από την αρχή μέχρι το τέλος! Είναι ένα ταξίδι γεμάτο ήττες κυριολεκτικά και μεταφορικά. Όμως οι ήττες είναι αυτές που σε κάνουν και πεισμώνεις, συνεχίζεις και δεν τα παρατάς. Αυτό είναι που μετράει στο τέλος. Η προσπάθεια!

Πριν το ατύχημά σου δεν είχες επαφή με τον αθλητισμό. Τι σου έχει μάθει σήμερα ο αθλητισμός και η ξιφασκία;

Πράγματι δεν είχα επαφή με τον αθλητισμό πριν το ατύχημα. Ήταν μία πρόκληση για μένα η ξιφασκία για να δυναμώσω κορμό και χέρια λόγω της καθημερινής χρήσης του αμαξιδίου. Μέσα από τον αθλητισμό μου δόθηκαν τα ερεθίσματα για να ανακαλύψω καλύτερα εμένα την ίδια. Τις δυνατότητες που έχω, τις αντοχές, τα όρια που έχω σαν άνθρωπος και φυσικά το πιο σημαντικό να μην τα παρατάω ποτέ.

Υπάρχουν δυνάμεις με τις οποίες όλοι λίγο πολύ γεννιόμαστε μ΄αυτές αλλά δεν μπορούμε να τις αναγνωρίσουμε εύκολα ή είναι δυνάμεις, πιστεύεις, που αναπτύσσουμε μέσα από συνθήκες και καταστάσεις;

Πιστεύω ότι όλοι κρύβουμε τη δύναμη μέσα μας απλά υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν λιγότερο από κάποιους άλλους στον ίδιο τους τον εαυτό και ότι σε οποιαδήποτε δυσκολία δεν θα τα καταφέρουν. Είναι θέμα χαρακτήρα και προσωπικότητας λοιπόν, για το τι ακριβώς θες εσύ ο ίδιος να κάνεις στη ζωή σου, το πόσο θες προχωρήσεις και να μην παραμείνεις στάσιμος σε όποια συνθήκη η κατάσταση βρίσκεσαι. Κάποιοι από τη φύση τους είναι αισιόδοξοι και κάποιοι απαισιόδοξοι στο πως θα αντιμετωπίσουν μια κατάσταση, μια καινούργια συνθήκη.

Είναι ο πρωταθλητισμός όσο δύσκολος φαίνεται;

Προσωπικά πιστεύω ότι όταν ο πρωταθλητισμός συνδυάζεται με την καθημερινή αγάπη για ότι κάνεις και εκτόνωση τότε όχι μόνο δεν είναι δύσκολος αλλά είναι σκέτη απόλαυση. Δύσκολες είναι για μένα οι συνθήκες προπόνησης σε ότι αφορά τις υποδομές.

Ποιο ήταν το μεγαλύτερο εμπόδιό σου μέχρι σήμερα που έχεις φτάσει σ’ αυτό το επίπεδο;

Το μεγαλύτερο εμπόδιο μου είναι ο ίδιος μου ο εαυτός! Ο χειρότερος αντίπαλος το άγχος που με κυριεύει πριν από αγώνες, που άλλες φορές είναι διαχειρίσιμο και άλλες όχι.

Έχεις κάποιον δικό σου τρόπο να αποφεύγεις να πέφτεις στην παγίδα των αρνητικών σκέψεων όταν έχεις αμφιβολίες ή δεν πιστεύεις –έστω για λίγο- στις δυνάμεις σου;

Είναι φυσιολογικό να υπάρχουν αρνητικές σκέψεις στην καθημερινότητα μου, όμως κάθε φορά κάνω ακριβώς το ίδιο πράγμα. Να με επιβραβεύω! Και τι εννοώ.. έχουμε μάθει να περιμένουμε από τους άλλους να μας πουν μπράβο για κάτι που έχουμε καταφέρει και όχι να λέμε οι ίδιοι μπράβο στον εαυτό μας. Εγώ λοιπόν υπενθυμίζω σε μένα το πόσα έχω καταφέρει και έτσι παίρνω δύναμη στο να συνεχίσω.

Η Ελλάδα δεν είναι μία χώρα φιλική για άτομα με αναπηρίες. Πώς θα μπορούσαμε με εκπαίδευση και σωστή επικοινωνία να μεταδώσουμε αξίες όπως ισότητα, διαφορετικότητα και αποδοχή στις επόμενες γενιές; Είσαι αισιόδοξη;

Πράγματι η χώρα μας δεν είναι φιλική για τα ανάπηρα άτομα ή μάλλον να το θέσω αλλιώς δεν έχουμε «προσβάσιμη κοινωνία» για όλους. Έχω μάθει όμως να βλέπω το ποτήρι μισογεμάτο. Όταν αφήσουμε το εγώ μας και ασχοληθούμε με το σύνολο θα έρθει και η αλλαγή που επιθυμούμε. Αυτό θα το καταφέρουμε μέσα από την επικοινωνία και τον διάλογο. Πρώτη προτεραιότητα μας λοιπόν θα πρέπει να είναι τα σχολεία. Δράσεις σε όλα τα σχολεία της χώρας όπου θα μιλάμε στα παιδιά και μέσα από τον διάλογο θα κατανοούν βασικές έννοιες όπως σεβασμός, συμπερίληψη, ενσωμάτωση, αποδοχή, διαφορετικότητα.

Με τι θα ήθελες να σε συνδέσει ο κόσμος μετά από χρόνια αθλητικής πορείας; Για τι θα ήθελες να σε θυμάται;

Για την αυθεντικότητα και την προσφορά μου στην κοινωνία μέσα από όλες τις δράσεις που κάνω. Το πιο σημαντικό μετάλλιο για μένα είναι να μπορώ κάθε φορά να παροτρύνω έστω και ένα παιδί μέσα από την δική μου προσπάθεια να ξεκινήσει να κάνει αθλητισμό.

Όσες συνεντεύξεις σου είδα κατέληξα σε έναν κοινό παρονομαστή: όσο σημαντική κι αν είναι η απώλεια, είναι πολύ σημαντικότερη η αποδοχή και η εξέλιξη. Είναι πράγματι κάτι που περιγράφει σημαντικό μέρος των πεποιθήσεων σου;

Μεγάλωσα σε ένα περιβάλλον με τέτοιες αξίες και είναι κάτι που με εκφράζει απόλυτα. Δεν θα μπορούσα να προχωρήσω τη ζωή μου αν δεν είχα αποδεχτεί τη σωματική μου βλάβη, αν δεν είχα αγαπήσει το σώμα μου, αν δεν είχα δεχτεί ότι απλά το αμαξίδιο είναι το μέσο στο να συνεχίσω να είμαι δραστήρια, γεμάτη όρεξη, δράση, αγάπη για ζωή και να έχω κίνητρο για να εξελίσσομαι.