«Αγχώνεσαι;»
«Ε, όσο να ναι…»
« Ρε! Μην αγχώνεσαι! Όλα θα γίνουν…»
«Είσαι σίγουρος;»
«Όχι…»
«Με κοροϊδεύεις;»
« Όχι, μάτια μου. Αλλά και που αγχώνεσαι, τι καταλαβαίνεις; Και αν όλα πάνε στραβά, χαμογέλα στραβά και εσύ!»
Ο διάλογος που προηγήθηκε ήταν μεταξύ εμού και του Μ. μέσα στο αμάξι, σε μια mini κίνηση καθημερινή, δίπλα από το λιμάνι του Πειραιά. Πάνε όλα τέλεια; Όχι. Και αυτό είναι ok. Γιατί; Γιατί και αυτό είναι μέσα στο πρόγραμμα και γιατί, δεν είναι όλα μέσα στο χέρι μας.
Είμαι 27 και φοβάμαι
Φοβάμαι ότι έχω αποτύχει και προσπαθώ από την αρχή να πιάσω το νόημα και γιατί όχι; Να ξανά σπουδάσω κάτι, που ποτέ δεν είχα φανταστεί. Ακόμη και τι ενδεχόμενο να δώσω πανελλήνιες για τρίτη φορά. Γελάει το σύστημα…
Πριν τέσσερις μήνες περίπου, ανήμερα την ημέρα των γενεθλίων μου, όλα πήγαιναν πιο στραβά και από τις στροφές που μπορείς να βρεις στο Πήλιο. Όχι ότι τώρα έχουν ισιώσει και έχουν γίνει μετάξι. Αλλά είναι ένα τσικ καλύτερα.
Με τη γκρίνια να με έχει πιάσει για άλλη μια φορά και να στο βγάζω και στο κείμενο που διαβάζεις, έχω να σου δηλώσω ότι είναι ok να μην είσαι ok. Είναι ok να θες να μείνεις στο καβούκι σου κάποιες φορές και είναι ok, να μην πηγαίνουν όλα ok.
«Ο καναπές είναι στα 1300 και το σετ κρεβατοκάμαρας στα 990» ανακοινώνει ο Μ. και εγώ έχω μείνει πιο πίσω με το κινητό στην εφαρμογή της αριθμομηχανής. Υπολογίζω από τώρα τον χειμώνα που έρχεται και τα μέτωπα των εξόδων για τη ‘’στροφή της καριέρας’’ που αποφάσισα σε μια στιγμή περιμένοντας το λεωφορείο για Κυψέλη. Στραβά τα οικονομικά, στραβή ψυχολογία, στραβά τα επαγγελματικά και ακόμα πιο στραβά αυτό το αίσθημα της αδικίας που δεν υπάρχει δέντρο να γεννά λεφτά.
Ή στραβός είναι ο γυαλός ή στραβά αρμενίζω…
Φίλη μου ή φίλε μου, εσύ που έχεις αντέξει και διαβάζεις ακόμη, ένα έχω να σου πω. Περιμένω για την ημέρα που δε θα αγχώνομαι. Αλήθεια σου το λέω. Δε θυμάμαι πως είναι. Η ξεγνοιασιά και η άγνοια, αλλά η καλή άγνοια. Να κάθεσαι και το μόνο σου πρόβλημα να είναι αν θα πας για μπάνιο στη θάλασσα και αν θα βρεθείς το απόγευμα με τη παρέα σου ως αργά. Και ο βαθύς ύπνος. Αυτός που θα δεις και ένα υπεργαμάτο όνειρο και θα σε κάνει να ξεκινήσεις την ημέρα σου με μια απέραντη αισιοδοξία που κανείς και τίποτα δε θα στο χαλάσει.
Όταν κάνεις σχέδια… Μάντεψε…
Πέρυσι τον Αύγουστο, μου είχα υποσχεθεί ότι θα έχω σταθερότητα στη ζωή μου. Μάντεψε: Κλείνουμε σχεδόν έναν χρόνο και έχω αλλάξει ήδη τρεις δουλειές και μάλλον θα έχει και συνέχεια. Έχουν γίνει τόσες αλλαγές που ακόμη δεν τις έχω χωνέψει, σαν να έχω σηκωθεί από πρωτοχρονιάτικο τραπέζι. Φοβάμαι σαν πεντάχρονο στο σκοτάδι και όμως, μέσα μου για κάποιο λόγο, σαν μια άλλη Νικολούλη, θεωρώ ότι βλέπω το φως στο τούνελ. Εκτός, αν πρέπει να αλλάξω οφθαλμίατρο.
Αυτό το μπούκωμα στο στήθος από το άγχος και το μπέρδεμα, πραγματικά είναι ανεκτίμητο. Μπορεί να με φέρει εκτός εαυτού. Και αφού το τερματίσαμε από θέμα γκρίνιας, διάβασε και αυτό το τελευταίο. Ναι, στο τέλος της ημέρας έχεις μόνο τον εαυτό σου, για αυτό φρόντισε αν τύχει και η φάση έχει πάρει μια κλίση ανορθόδοξη, να του χαμογελάς έστω και στραβά.
