Ας πούμε ότι το τελευταίο διάστημα διανύω μία περίοδο τραγικής απαισιοδοξίας (εγώ επιμένω ότι είμαι απλά ρεαλίστρια, οι αισιόδοξοι και μελλοντικά απογοητευμένοι φίλοι μου χρησιμοποιούν τον όρο απαισιοδοξία). Anyway.  Ίσως κάποιες φορές να νιώθεις ότι η ζωή σου δεν έχει φτάσει στο σημείο που θα ήθελες ανάλογα με την ηλικία σου. Ίσως νιώθεις ότι υπάρχουν αρκετά κενά· μπορεί να τα έχεις καταφέρει σε κάποιους τομείς, π.χ. να σπουδάζεις το αντικείμενο που σε ενδιαφέρει, αλλά να νιώθεις παντελώς αποτυχημένος σε όλες τις υπόλοιπες πλευρές της ζωής σου. Η ζωή ποτέ δεν πηγαίνει όπως θα θέλαμε. Κυνικό, σκληρό αλλά είναι η πραγματικότητα. Κι αυτό, γιατί είναι μαθηματικά αδύνατο να είμαστε επιτυχημένοι σε όλους τους τομείς της ζωής μας. Κι αν δε φτιάξει ποτέ; Αυτή είναι η εύλογη μεν, απαισιόδοξη δε, απορία μου. Κι αν πάντα μείνει έτσι, να κυλιέσαι μέσα σ’ αυτό που εσύ θεωρείς αποτυχία/μιζέρια/δυστυχία; Οι αισιόδοξοι φίλοι σου θα πουν ότι λες χαζομάρες και θα φτιάξει. Είναι απλά ένα διάστημα, μία σύντομη περίοδος χρόνου που θα περάσει και ύστερα όλα θα βελτιωθούν. Εγώ δεν έχω απτά στοιχεία ή επιχειρήματα για να σου πω ότι θα φτιάξει. Και ξέρεις κάτι; Το πιο πιθανό είναι ότι αν κρατήσεις αυτή τη μοιρολατρική στάση δε θα φτιάξει ποτέ. Δε θέλω να σου χαϊδέψω τ’ αυτιά, ούτε κατηγορώ όσους το κάνουν. Απλά, κατά την απόλυτα προσωπική μου γνώμη, αν δεν πάρεις τη ζωή στα χέρια σου, μόνο χειρότερη θα γίνεται. Κλείσου μερικές μέρες στον εαυτό σου και μετά βρες το θάρρος να βγεις στον κόσμο. Πρέπει πρώτα να χαθείς, για να μάθεις ποιος είσαι πραγματικά, για να γνωρίσεις σε βάθος τον εαυτό σου. Μετά βγες εκεί έξω. Βγες και άρπαξε όσες ευκαιρίες σου προσφέρονται για να αλλάξεις τα πράγματα. Μίλα στους ανθρώπους. Άκου τι έχουν να σου πουν. Άκου ποια είναι τα προβλήματα τους και τι λύσεις προσφέρουν στα δικά σου. Διάβασε, διάβασε, διάβασε κι άλλο (αν και όσο ανοίγεις το μυαλό σου μάλλον πιο ρεαλιστής άρα απαισιόδοξος θα γίνεσαι). Γέλα σαν να μην υπάρχει αύριο. Γέλα στην πλατεία Συντάγματος, στο μετρό, στη σχολή, στο μπαρ, όπου ακούσεις κάτι αστείο, γέλα με την ψυχή σου. Αν νιώθεις χάλια, κλάψε. Κουλουριάσου σε μια γωνία στο κρεβάτι σου και κλάψε μέχρι να το βγάλεις από μέσα σου, μέχρι να μην υπάρχει τίποτα στον κόσμο για το οποίο να μπορείς να κλάψεις. Και τέλος ζήσε. Δεν ξέρω πώς να σου πω να το κάνεις αυτό, αν ήξερα ίσως να έγραφα ένα άρθρο για τους «10 τρόπους να αρπάξεις τη ζωή απ’ τα κέρατα» ή κάτι τέτοιο. Ίσως αν εφαρμόσω με επιτυχία όλα τα προηγούμενα, να επιστρέψω σε λίγο καιρό με ένα τέτοιο άρθρο. Ίσως πάλι εσύ βαθιά μέσα σου να ξέρεις τι δίνει σε σένα ζωή, τι σε κάνει να αναπνέεις. Είναι κάτι ξεχωριστό για τον καθένα. Μπορεί να είναι οι άνθρωποι που έχεις δίπλα σου, μπορεί να είναι η μουσική, μπορεί να είναι κάτι, το οτιδήποτε. Μόλις το βρεις άρπαξε το σφιχτά και μην το αφήσεις να χαθεί απ’ τη ζωή σου. Κι αν χαθεί, βρες κάτι άλλο για να αναπνέεις. Και κάτι άλλο, και κάτι άλλο. Δε σου εγγυώμαι ότι θα είναι εύκολο. Δε σου εγγυώμαι ότι τότε όλα θα φτιάξουν. Μπορεί να μείνουν τα ίδια, μπορεί να χειροτερεύσουν. Αλλά τουλάχιστον θα ξέρεις ότι έκανες ό,τι περνούσε απ’ το χέρι σου για να αλλάξεις τη ζωή σου. Η ζωή σου, εξαρτάται από πολλούς εξωτερικούς παράγοντες γι αυτό και μπορεί να μην έχει ακολουθήσει την πορεία που θα ήθελες. Ίσως να μην μπορείς να την αλλάξεις, μπορείς όμως να αλλάξεις τον τρόπο που την αντιμετωπίζεις.