Τώρα το φθινόπωρο, λίγη ποίηση θα μας βοηθήσει να αντέξουμε την απότομη προσγείωση στην καθημερινότητα και σε όλα αυτά που μοιραία μας κρατούν “δέσμιούς” της. Η Κική Δημουλά στην ποιητική της συλλογή «Μεταφερθήκαμε παραπλεύρως», μία από τις καλύτερες μέχρι σήμερα, σπάει τους φραγμούς του μυαλού και της ψυχής και γράφει με τον δικό της μοναδικό τρόπο για ό,τι σκλαβώνει και τα δύο. Πραγματεύεται τον χρόνο, τη μοναξιά, τον φόβο, τον έρωτα. Έννοιες που διαπερνούν την ύπαρξή μας και όσος καιρός και να περάσει φλερτάρουν καθημερινά με τις ισορροπίες μας. Προσεγγίζει για μία ακόμη φορά τους βαθύτερους προβληματισμούς του σύγχρονου ανθρώπου και με τον μεταφορικό και ανατρεπτικό της λόγο -συντακτικά και εννοιολογικά- καταφέρνει να μας καθηλώσει. Παλεύει με τις λέξεις όπως εμείς με το “μέσα” μας, τολμά εκφραστικά θυμίζοντάς μας το ρήμα, ενώ η ειρωνική, πολλές φορές, απόχρωση των στίχων της μας υποψιάζει για την “τέταρτη” διάσταση της πραγματικότητας.

«Βρέχει με απόλυτη ειλικρίνεια. Άρα δεν είναι φήμη ο ουρανός υπάρχει και δεν είναι το χώμα λοιπόν η μόνη λύση όπως ισχυρίζεται ο κάθε τεμπέλης νεκρός.»