– είσαι σίγουρη οτι θες να κρατήσουμε το σχέδιο του τατουάζ όπως είναι; – ναι, γιατί; – γιατί στο σχέδιο που έκανες, ο κύκλος που είναι το κεφάλι του ανθρώπακίου δεν κλείνει. – ναι ε; – ναι. Λοιπόν να το διορθώσω και να κλείσω τον κύκλο ή να το αφήσουμε έτσι, ανοιχτό κύκλο; -…. Άφησε το έτσι. Με ανοιχτό κύκλο. Οι κύκλοι που δεν κλείνουν. Για να γυρνάμε πάντα πίσω. Για να είναι ανοιχτοί. Για να μπαινοιβγαίνουμε. Εμείς και οι άλλοι. Χωρίς να ρωτάει κανείς αν μπορεί να βγει, χωρίς να ρωτάει κανείς πότε και πώς θα βγει. Οι κύκλοι που δεν κλείνουν. Γιατί κανείς δεν μπόρεσε να τραβήξει την γραμμή που τους κλείνει. Γιατί κανείς δεν μπόρεσε να κλείσει τον κύκλο. Γιατί καμία φορά φαίνεται πιο εύκολο το να τετραγωνίσεις τον κύκλο, παρά να τον κλείσεις. Οι κύκλοι που δεν κλείνουν. Και πάνε και μπλέκονται όταν ανοίγουν άλλοι κύκλοι. Καινούργιοι, διαφορετικοί. Και μπλέκονται τόσο πολύ που σχηματίζουν Ολυμπιακούς κύκλους. Πολλούς. Μπερδεμένους. Οι κύκλοι που δεν κλείνουν. Στο κεφάλι μας. Στην καρδιά μας. Οι κύκλοι που δεν κλείνουν και κάνουν επαναλαμβανόμενα την ίδια κυκλική πορεία. Γύρω γύρω. Ξανά και ξανά. Κύκλοι επαναλαμβανόμενοι που προκαλούν ζαλάδα. Οι κύκλοι που δεν κλείνουν. Γιατί “κλείσιμο” σημαίνει τέλος. Και τέλος σημαίνει αποχαιρετισμός. Και λήξη. Και νέα αρχή. Και δεν είναι εύκολοι πάντα οι αποχαιρετισμοί. Ούτε η νέα αρχή είναι εύκολη. Αλλά από την άλλη ούτε και οι ανοιχτοί κύκλοι είναι εύκολοι. Γιατί ίσως είναι πιο εύκολο να επαναλαμβάνουμε κύκλους από το να τους κλείσουμε. Αλλά και πιο βασανιστικό.