«Πιστεύεις ότι ξέρεις κάποιον, πόσο πραγματικά τον ξέρεις;  Μήπως τελικά αυτό που νομίζεις ότι ξέρεις, είναι η ιδέα που έχεις σχηματίσει εσύ στο ίδιο σου το μυαλό γι’ αυτόν, κι αν σου πει ότι είναι κάτι άλλο τελικά δεν τον αγαπάς πια ή τον μισείς ή οτιδήποτε άλλο;»

Ο Κίμων και ο Φάνης πρωταγωνιστούν στην παράσταση «Σε μια… μέρα». Σε ένα… βράδυ μας μιλούν για όλα αυτά που θα μας απασχολήσουν μετά την κοφτή, καυστική, σύγχρονη, σκληρή και ταυτόχρονα τρυφερή παράσταση που θα παρακολουθήσουμε. Μια παράσταση που βγάζει στην επιφάνεια την αξία της ανδρικής φιλίας και τους προβληματισμούς δύο μεσήλικων ανδρών μέσα στη σύγχρονη πραγματικότητα.

Πείτε μας λίγα λόγια για την παράσταση

Κίμων: Είναι ένα έργο το οποίο έγραψε ο Άλλεν Μπάρτον το 2013. Το πήρα στα χέρια μου το 2017 το διάβασα, το μετέφρασα και το ερωτεύτηκα. Μετά ήρθε και ο Φάνης στην παρέα και συμπληρώθηκε όλο αυτό που είμαστε.

Με ποιο τρόπο ο σύγχρονος άντρας θα ταυτιστεί με αυτή τη παράσταση ή τους ήρωες;

Κίμων: Έχει να κάνει με την ανδρική φιλία δηλαδή με ένα bromance. Με τη σχέση που έχουν οι άντρες μεταξύ τους, η οποία είναι μια σχέση εμπιστοσύνης και ένα είδος μαρτυρίας απέναντι στη ζωή του άλλου. Κάνεις μια επιλογή και θέλεις αυτός ο άνθρωπος να είναι μάρτυρας σε ό,τι επιλογές κάνεις στη ζωή σου.

Φάνης: Είναι δυο άνθρωποι που θεωρητικά γνωρίζονται πολλά χρόνια. Έχουν περάσει πολλά μαζί, έρωτες χωρισμούς, χαρές, λύπες. Μετά από τέσσερα χρόνια συναντιούνται και ξεκινάνε ουσιαστικά τη συνάντησή τους από εκεί που την είχαν αφήσει. Βλέπουμε δυο ανθρώπους που είναι εκεί, είναι διακριτή η σχέση τους, δεν υπάρχει αμηχανία να συστηθούν ξανά. Είναι φίλοι, τελεία! Ξαφνικά αυτό καταλήγει στην άλλη πλευρά. Στο ότι δε γνωριζόμαστε πολύ, δε ξέρει ο ένας τον άλλο. Εμένα μου έχει συμβεί να είμαι χρόνια φίλος με κάποιον και ξαφνικά να συνειδητοποιήσω ότι έχουμε άλλες ιδέες.

Η επικοινωνία των δύο φίλων της παράστασης για κάποιο διάστημα περιορίζεται σε ένα chat μέσω των social media. Ποια είναι η γνώμη σας πάνω σ’ αυτό; Τα social media είναι απαραίτητο κακό ή καλό;

Κίμων: Εγώ δεν το θεωρώ ούτε αναγκαίο κακό ούτε καλό. Εγώ δεν πιστεύω ότι καταστρέφουν τις σχέσεις, σίγουρα δεν είναι μια καταδικαστέα πλατφόρμα. Πιστεύω ότι είναι ένας τρόπος επικοινωνίας, ένας διαφορετικός τρόπος. Όπως και με τους προηγούμενους τρόπους επικοινωνίας χρειάζονται όλα ένα μέτρο! Απλώς γιατί αυτό είναι το πιο πρόσφατο πρέπει να βρεθεί το μέτρο το οποίο εκτίθεσαι σ’ αυτό. Όμως έχει κάνει και καλά. Ο αδερφός μου μένει μόνιμα στη Σουηδία και αυτομάτως μπορώ να πατάω ένα κουμπί και να τον βλέπω, να μαθαίνω τα νέα του από τον υπολογιστή μου κάθε πρωί. Αυτό είναι υπέροχο! Άρα είναι όλο θέμα ισορροπίας για μένα.

Φάνης: Γενικά ασχολούμαι πολύ με τα social media. Όταν μπήκα στο Facebook, μπήκα μόνο και μόνο για να επικοινωνώ με την αδερφή μου που ζούσε χρόνια στο εξωτερικό.Τώρα σε όλα τα social media ακόμα και στα applications τα οποία τα χρησιμοποιούμε για να στέλνουμε μηνύματα υπάρχει ένας εμπορικός χαρακτήρας. Εμένα αυτό με ενοχλεί. Γενικά όμως, το βρίσκω καλό, είναι μια εξέλιξη της επικοινωνίας. Δεν ξέρουμε πως θα εξελιχθεί στο μέλλον και πόσο τρομακτικό μπορεί να γίνει. Το πώς το χειρίζεται ο καθένας επίσης δεν το ξέρουμε. Θα φτάσουμε σε σημείο που θα χειριζόμαστε μόνο τα social media, είμαι σίγουρος γι’ αυτό. Εκεί πηγαίνει, ας μη κρυβόμαστε!

Οι ήρωες παρουσιάζονται να είναι αντίθετοι χαρακτήρες, με αντίθετες πολιτικές και κοινωνικές πεποιθήσεις. Πιστεύετε ότι αυτό δημιουργεί προβλήματα; μπορούν δύο τέτοιοι άνθρωποι να συνυπάρξουν;

Κίμων: Νομίζω οι διαφορές στις απόψεις δεν είναι πρόβλημα αν έχεις τη διάθεση πραγματικά να ακούσεις τον άλλο και να πεις τα δικά σου επιχειρήματα. Στη συγκεκριμένη περίπτωση αν μιλήσουμε για τους χαρακτήρες, για τον Νταν και τον Τζεφ υπάρχουν και τα τραγικά ελαττώματα. Ο Νταν έχει ένα τραγικό ελάττωμα, δε θέλει να αλλάζει τίποτα. Αν αλλάξει κάτι πιστεύει ότι θα χάσει τη γη κάτω απ’ τα πόδια του, οπότε έχει σταματήσει να ακούει. Δε θέλει να ακούσει για καμία αλλαγή. Όλα θέλει να παραμένουν όπως ήταν στην αγαπημένη του εποχή, που μοιάζει να είναι αυτή του κολεγίου. Δυστυχώς αυτό συμβαίνει όταν ζούμε στο παρελθόν. Απ’ την άλλη, ο Τζεφ, ο οποίος έχει αλλάξει ριζικά. Έχει αποφασίσει πλέον να βλέπει τον κόσμο με ένα τελείως διαφορετικό τρόπο και ακούει. Στο τέλος, μαθαίνει με ένα ειρωνικό τρόπο  και τον Νταν να ακούει. Ακόμα και σ΄ αυτή την ηλικία, ποτέ δεν είναι αργά έτσι κι αλλιώς. Είναι θέμα επικοινωνίας πάντα.

Φάνης: Δεν είναι απαραίτητα καλό ή κακό να μη συμφωνούν δυο φίλοι. Αλλιώς θα ήταν και βαρετή η σχέση τους. Επίσης υπάρχει και η επιλογή να μη συζητάς κάποια θέματα. Υπάρχουν περίεργες συζητήσεις σε παρέες και λες όχι ας μη τη κάνουμε τώρα αυτή. Ας πούμε για κινηματογράφο ας μη μιλήσουμε για πολιτική που μπορεί να τσακωθούμε.

Κατά πόσο είστε κοντά με τον ήρωα που υποδύεστε; Ποια τα κοινά ή οι διαφορές που εντοπίζετε;

Κίμων: Θα σου πω κάτι που μου είχε πει κάποια στιγμή κάποιος δάσκαλος μου. «Μην ασχολείσαι με τα κοινά που έχεις με έναν ήρωα, αυτά θα τακτοποιηθούν από μόνα τους, ψάξε τις διαφορές». Και νομίζω ότι έχει πάρα πολύ δίκαιο. Στη ζωή μου κάνω αυτό ακριβώς που κάνει ο Νταν, είμαι ranter, αν πιάσω ένα θέμα δε θα σταματήσω με τίποτα μέχρι να μου πεις σταμάτα. Δε θα σταματήσω μέχρι να εκφράσω αυτό που θέλω να πω. Τώρα αν συμφωνώ με όλα αυτά που λέει.. για την ώρα πρέπει να τα υπερασπιστώ μέχρι, με πάρα πολύ πάθος.

Φάνης:  Αυτοί οι δύο χαρακτήρες θα μπορούσε να είναι ένας άνθρωπος, ο οποίος όμως ένας άνθρωπος δεν ξέρει ποια πλευρά να πάρει. Ακούς τον ένα και λες έχει δίκαιο, ακούς τον άλλο και λες έχει δίκαιο, μου συμβαίνει κι εμένα. Φαντάζομαι και σε οποιοδήποτε άνθρωπο σκάνε διαφορετικέ ιδέες και έχουν δίκαιο και οι δύο. Οπότε εγώ ταυτίζομαι και με τον ένα και με τον άλλο σε πολλά σημεία. Με τον Τζεφ, όταν πρωτοδιάβασα το κείμενο λέω οκ. Στην πορεία βρήκα πολλά σημεία που ήταν και δικά μου μέσα απ ‘τον ρόλο του. Κάποια στιγμή λες λόγια και λες το ‘χω σκεφτεί και εγώ αυτό, το’ χω ζήσει, περνάς από αυτή τη διαδικασία.

Ποιο είναι το μήνυμα που θέλει να περάσει η παράσταση;

Κίμων: Νομίζω ότι μιλάει για πάρα πολλά θέματα, για την πορεία μιας φιλίας, για την κρίση μέσης ηλικίας. Αυτό που μας δίνει είναι το γεγονός ότι  δημιουργεί ένα τεράστιο ερωτηματικό, αυτό μ ‘αρέσει πολύ σε κάποιες παραστάσεις. Πιστεύεις ότι ξέρεις κάποιον, πόσο πραγματικά τον ξέρεις;  Μήπως τελικά αυτό που νομίζεις ότι ξέρεις, είναι η ιδέα που έχεις σχηματίσει εσύ στο ίδιο σου το μυαλό γι’ αυτόν, κι αν σου πει ότι είναι κάτι άλλο τελικά δεν τον αγαπάς πια ή τον μισείς ή οτιδήποτε άλλο; Είναι αυτό το ερωτηματικό, πόσο ξέρεις τον άλλον!

Φάνης: Αυτή η παράσταση μ’ αρέσει πολύ γιατί είναι απ ‘τα κείμενα που δε κουνάνε το δάκτυλο στο θεατή. Δεν καταλήγει  σ΄ αυτό που πρέπει να κάνεις για να είσαι ευτυχισμένος. Συμφωνώ με όλα αυτά που είπε ο Κίμωνας. Επίσης, μιλάει και για το ότι μπορεί να έχουν περάσει είκοσι χρόνια της ζωής σου και να μην έχεις γνωρίσει ούτε τον εαυτό σου. Ο δικός μου χαρακτήρας ήρθε σε ένα σημείο. Μετά από 43 χρόνια κατάλαβε ότι είχε φάει χρόνια τα οποία δε ζούσε όπως θα ήθελε να ζει. Ζούσε σε ψέμα, είχε πει ένα τεράστιο ψέμα στον εαυτό του, στους φίλους του, στους ανθρώπους του, στη γυναίκα του, στο παιδί του. Ότι σου συμβαίνει πρέπει να το πάρεις απόφαση και να προχωρήσεις, γιατί φτάνεις στα 43 και είσαι στη μέση και λες ωχ.

Κίμωνα, σε συνέντευξη σου δήλωσες ότι οι καλλιτέχνες της γενιάς σου είναι άτυχοι ως προς τα οικονομικά αλλά και τυχεροί γιατί σε ένα τέτοιο περιβάλλον τους δίνεται μια τεράστια ευκαιρία για δημιουργικότητα. Πες μας λίγα περισσότερα λόγια γι’ αυτή σου τη δήλωση.

Ισχύει και σήμερα, πιστεύω ότι είμαστε πάρα πολύ άτυχοι. Δυστυχώς δεν μπορείς να βγάλεις εύκολα τα απαραίτητα, τουλάχιστον τα προς το ζην. Δυστυχώς αναγκαζόμαστε να κάνουμε 3-4 δουλειές και βάλε. Αλλά αυτό που έχει προσφέρει αυτή όλη η κρίση στη δουλειά είναι ότι συσπειρώνεται κόσμος, μπορείς να είσαι πολύ δημιουργικός. Όλοι προσφέρουν την εργασία τους σχεδόν οικειοθελώς, προκειμένου να δουλέψουν, να δημιουργήσουν, να αισθανθούν καλά μέσα σ΄ αυτό το χώρο. Είναι ένας χώρος ο οποίος είναι πολύ γόνιμος όσων αφορά αυτό το κομμάτι. Εκεί πέρα που κάποιος δεν μπορούσε να κάνει μια μικρού μήκους ταινία, διότι το κόστος ήταν τεράστιο, τώρα μπορείς να το κάνεις γιατί το κόστος είναι πολύ πιο μικρό. Οι τεχνικοί δουλεύουν σχεδόν δωρεάν προκειμένου να δείξουν την δουλεία τους, υποστηρίζοντας ένα ταλέντο όπως είναι ένας  σκηνοθέτη νεαρός.

Κίμωνα, γεννήθηκες στη Σουηδία, θα ήθελα να μας πεις ποιες διαφορές εντοπίζεις ανάμεσα στους Σουηδούς και τους Έλληνες.

Είναι δυο χώρες εκ διαμέτρου αντίθετες, σε πάρα πολλά επίπεδα. Το πιο σημαντικό επίπεδο είναι η ασφάλεια η οποία αισθάνεσαι. Δυστυχώς εδώ ξυπνάς το πρωί και αισθάνεσαι  ένα μικρό αίσθημα απελπισίας, μια τεράστια ανασφάλεια για το αν θα τα καταφέρεις τον επόμενο μήνα. Αυτό δεν το αισθάνεσαι στη Σουηδία σε καμία περίπτωση. Ξέρεις ότι κάποια πράγματα είναι εξασφαλισμένα, ξέρεις ότι απ ‘τη στιγμή που θα έχεις δουλειά. Είναι πολύ εύκολο να βρεις οποιαδήποτε δουλειά εκεί. Όλες οι δουλειές αντιμετωπίζονται με αξιοπρέπεια ακόμη κι αν δουλεύεις για το δήμο και καθαρίζεις. Δε θα νιώθεις ποτέ πλάσμα κατώτερου θεού. Με αυτή τη δουλειά μπορείς να υποστηρίξεις την οικογένεια σου, να υποστηρίξεις την άλλη δουλειά που μπορεί να κάνεις ως καλλιτέχνης ώστε να δημιουργήσεις. Άρα σου δίνεται μια ευκαιρία και ξυπνάς με μια ελπίδα. Αυτή είναι η τεράστια διαφορά. Κοιμάσαι και ξυπνάς με την ελπίδα και ξέροντας ότι έχεις μέλλον.

Φάνη, ασχολείσαι με τη φωτογραφία, το προφίλ σου στο Instagram έχει περίπου 160 χιλιάδες followers και ήσουν στους προτεινόμενους χρήστες αρκετές φορές . Τι ήταν αυτό που σε έκανε να ασχοληθείς με τη φωτογραφία; Κατά πόσο το Instagram έχει επηρεάσει τη ζωή μας, σε επαγγελματικό αλλά και προσωπικό επίπεδο; Πιστεύεις ότι πρέπει να μπει ένα μέτρο σ’ αυτό?

Εγώ δεν είχα ασχοληθεί με τη φωτογραφία, κατέβασα το application και άρχισα να πειραματίζομαι. Το θεώρησα πάρα πολύ εύκολο να μπορείς ανά πάσα στιγμή με μια μικρή συσκευή να κάνεις τόσα πράγματα. Ξεκίνησε σαν χόμπι και ακόμα είναι. Παρόλα αυτά, το Instagram έχει μεγαλώσει πολύ το ναρκισσισμό του κόσμου σε όλα τα επίπεδα. Προκαλεί στρες, οι άνθρωποι που ασχολούνται πολύ με τα social media στρεσάρονται πάρα πολύ. Έχω γνωρίσει ανθρώπους που τα likes είναι το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή τους. Πέφτεις πάρα πολύ εύκολα στην παγίδα. Είναι ένας μικρόκοσμος, δημιουργεί κοινότητες, γνωρίζεις κόσμο και αρχίζει μετά αυτή η κοινότητα να είναι προβληματική. Ενίοτε αρχίζουν ανταγωνισμοί. Εγώ δουλεύω στο Instagram,  δε βγάζω μόνο φωτογραφίες για μένα και μερικές φορές δημιουργείται ένα κλίμα πολύ περίεργο το οποίο δε μ’ αρέσει. Αλλά παρόλα αυτά προσπαθώ να χαίρομαι τη διαδικασία της φωτογράφισης κάθε φορά.